Περνούν οι μέρες, αλλά η ψυχή δεν ηρεμεί. Το μυαλό δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει. Καμία έστω και παράλογη εξήγηση δεν μπορεί να δοθεί στη δολοφονία για χρώματα προτίμησης. Θρήνος ανείπωτος, δάκρυα που δε στερεύουν. Μακάρι να ήταν όλα μια δημοσιογραφική υπερβολή…
Το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός στο σύνολό του, είχαν πιάσει πάτο. Η δολοφονία του Άλκη ήταν το τέλμα. Για την ίδια την κοινωνία μας, που τύλιξε την στυγνή δολοφονία στον οπαδικό μανδύα και στα τραγικά του αθλητισμού.
Διαφωνίες και κόντρες, δεν έχουν θέση στο απίστευτα τραγικό γεγονός. Το απέδειξε η αντίδραση σύσσωμου του αθλητικού κόσμου. Χωρίς να υπάρχουν χρώματα, χωρίς διαφορές, δίχως έχθρες με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Χρειάστηκε να «σβήσει» τόσο άδικα και σκληρά ένα παλικάρι 19 ετών, για να έρθει όχι η αφύπνιση αλλά το σοκ. Το υπέρτατο σοκ που παγώνει το αίμα στις φλέβες και κάνει τη γη κάτω απ’ τα πόδια να χάνεται.
Δεν είναι τα κασκόλ διάφορων ομάδων στο σημείο της δολοφονίας. Ούτε ο σεβασμός που υπήρξε. Είναι η ίδια η αντίδραση των πρωταγωνιστών. Δίχως να κοιτάς το χρώμα της φανέλας ή το έμβλημα αυτής. Εστιάζεις μόνο στα πρόσωπά τους και στα λόγια τους. Βγαλμένα όχι απ’ το μυαλό. Απ’ ευθείας απ’ την ψυχή.
Η κίνηση του Σέρχιο Αραούχο. Η αναγνώριση του λάθους απ’ τον Γιώργο Τζαβέλλα με την ειλικρινέστατη συγγνώμη του. Οι βολεϊμπολίστες του Παναθηναϊκού που φώναξαν το όνομα του Άλκη. Ο δακρυσμένος Ματίας Ιγκλέσιας. Τα πάντα…
Είναι και οι ίδιοι οι οργανωμένοι οπαδοί. Αυτοί που έχουν κάνει λάθη. Ειδικά επιτρέποντας -ίσως κάποιες φορές και άθελά τους- να παρεισφρήσουν στις τάξεις τους κακοποιά στοιχεία. Ανακοινώσεις με πραγματική οπαδική ψυχή και καρδιά. Όχι βυθισμένες στο τυφλό μίσος για χρώματα, αλλά γεμάτες πραγματικό πόνο και οδύνη. Που δεν αφήνουν χώρο για ασχήμιες.
Το αίμα του Άλκη έγινε η αιτία για όλα αυτά. Μακάρι το παιδί να ήταν ανάμεσά μας και να μη συζητούσαμε για τίποτα απ’ όλα αυτά. Έγινε η αιτία της ένωσης όσων έμοιαζαν να βαδίζουν σε παράλληλους δρόμους.
Το κακό δε σβήνει. Ούτε θα ξεχαστεί ποτέ. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν ο χρόνος επουλώνει πληγές. Στην ψυχή είναι δύσκολο να κλείσουν. Όμως είναι υποχρέωση ΟΛΩΝ, στη μνήμη του Άλκη να καταλάβουν που σταματά η «έχθρα». Να μη φοβάται κανείς να φορέσει την φανέλα της ομάδας του και να περπατήσει έξω. Η ερώτηση «τι ομάδα είσαι» να αφορά μόνο παρέες και καζούρα.
Δυστυχώς μια τραγωδία έχουμε μάθει να αποτελεί αφετηρία για όλα. Πριν πάνω από δύο δεκαετίες, ένα παιδί που πέθανε από καρκίνο ήταν η αιτία και η έμπνευση για το «Χαμόγελο του παιδιού». Ο Ανδρέας. Έσωσε εκατοντάδες παιδιά.
Ο Άλκης μας βύθισε στο πένθος. Ας γίνει η τραγική δολοφονία του, η αιτία για επανεκκίνηση του αθλητισμού. Προκειμένου να αποβληθεί η τοξικότητα, η σαπίλα, η μόνιμη πόλωση, το συμφέρον που είναι πάντα εκεί δίχως να ενδιαφέρεται κανείς για τις συνέπειες. Στοιχεία που έδωσαν τροφή στο τέρας της παραβατικότητας. Φτάνοντας στο σήμερα που ποτέ δε θέλαμε να ζήσουμε…
Υποχρέωση όλων… Στη μνήμη ενός 19χρονου παιδιού. Να φτιάξουμε έστω και λίγο καλύτερο το πλαίσιο του αθλητισμού με όσα αυτός περιλαμβάνει. Όπως θα ήθελε κι ο ίδιος ο Άλκης…
πηγη : sdna.gr
