Εκείνη η Άνοιξη του ’67 πρέπει να ήταν απ’ τις πιο ευτυχισμένες της ζωής μου. Σχεδόν κάθε βδομάδα είχα και ένα καινούριο παιχνίδι. Πρώτα κάτι πλαστικά πρασινόχρωμα στρατιωτάκια, αυτά τα μικρά που έβγαιναν σε διάφορες πόζες και που πολύ μου άρεσαν, ακολούθησε ένα καράβι μπλε και άσπρο, τότε πρέπει να ήταν και το ξύλινο κόκκινο σκυλάκι με τις ρόδες στα πόδια και το ελατήριο στην ουρά που το έσερνα όλο καμάρι στην κατηφόρα μπροστά από το σπίτι.

Μου τα έστελνε, λέγανε, όλα ο πατέρας που είχε φύγει ξαφνικά για «δουλειές στην Αθήνα» χωρίς να προλάβει να με φιλήσει και να με αποχαιρετήσει.

Ήμουν ευτυχισμένος. Αυτό που δεν μπορούσα όμως να καταλάβω ήταν γιατί η μαμά φόρεσε μαύρα και τα μάτια της ήταν μόνιμα κόκκινα. Σαν να έκλαιγε συνεχώς.

Και γιατί κάθε βράδυ μαζευόταν γύρω απ’ το μεγάλο τραπέζι της κουζίνας θείες, γιαγιάδες, γειτόνισσες, όλες μαυροντυμένες, μοιρολογούσαν σαν να είχε πεθάνει κάποιος στο σπίτι, και επαναλάμβαναν συνεχώς: «Κουράγιο Ελισάβετ, θα γυρίσει».

Τα άκουγα όλα, γιατί αυτό το μεγάλο τραπέζι ήταν ο μυστικός μου παιδότοπος. Σήκωνα το μακρύ τραπεζομάντιλο, τρύπωνα από κάτω και εξαφανιζόμουν στο μισοσκόταδο στους δικούς μου κόσμους. Με τα πράσινα στρατιωτάκια να πολεμούν συνεχώς και το καράβι να διασχίζει τις πτυχώσεις απ’ τις κουρελούδες που ήταν στρωμένες στο τσιμεντένιο πάτωμα.

Έπαιζα, χανόμουν στους κόσμους μου και εκείνο το «Κουράγιο Ελισάβετ, θα γυρίσει» ακουγόταν τότε τόσο μακρινό, τόσο ακατανόητο όσο ακατανόητα ήταν και τα κόκκινα μάτια της και το γεγονός ότι ο μπαμπάς έφυγε για «δουλειές στην Αθηνά» χωρίς να με φιλήσει.

Ήμουν ευτυχισμένος. Ήταν οι καλύτεροί μου μήνες. Τι μπορούσες άλλωστε να πεις σ’ ένα πεντάχρονο για τη δικτατορία. Πώς να του πεις, και τι να καταλάβει, ότι ο πατέρας του είναι στην εξορία γιατί απλά είχε διαφορετική άποψη. Καλύτερα να παίζει αμέριμνο.

(προσωπική ιστορία του καλού συναδέλφου Χρίστου Σαπρίκη, την δημοσιεύω με την άδειά του.)

Μετά τη δύση του ηλίου οποιοσδήποτε κυκλοφορεί στον δρόμο «θα πυροβολείται άνευ προειδοποιήσεως»! Απαγορεύεται επίσης πάσα συνάθροιση ή συγκέντρωση σε κλειστό χώρο ή την ύπαιθρο. «Πάσα τοιαύτη θα διαλύεται διά των όπλων» αναφέρει ο εκφωνητής εν μέσω εθνικών εμβατηρίων.Ταυτόχρονα, οι δυνάμεις ασφαλείας θα έχουν το δικαίωμα συλλήψεως και φυλακίσεως παντός προσώπου «άνευ τηρήσεως οιασδήποτε διατυπώσεως, ήτοι άνευ εντάλματος της αρμοδίας αρχής και χωρίς να συντρέχει αυτόφωρος κατάληψις», ενώ δεν ισχύουν πλέον το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, το απαραβίαστο της αλληλογραφίας και η ίδρυση ή συμμετοχή σε σωματεία.

Από το wikipedia Πραξικόπημα της 21ης Απριλίου

Τα τανκς έξω από το κοινοβούλιο

Γιώργος Σεφέρης: η δήλωσή του για την χούντα

O Γιάννης Ρίτσος απαντά στους πολεμοκάπηλους και τους τυράννους.

Ειρήνη

Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη

Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη

Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα

είναι η ειρήνη. Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο

μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια

μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα

και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του

είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού

που παγώνει το νερό στο παράθυρο,

είναι η ειρήνη.

Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές

κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου

και μες στους λάκκους που ‘ καψε η πυρκαγιά

δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα

κι οι νεκροί μπορούν να γείρουν στον πλευρό τους

και να κοιμηθούν δίχως παράπονο

ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,

είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι η μυρουδιά του φαγητού το βράδυ, 

τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο

δεν είναι φόβος,

τότε που το χτύπημα στην πόρτα

σημαίνει φίλος,

και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα

σημαίνει ουρανός,

γιορτάζοντας τα μάτια μας

με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,

είναι ειρήνη.

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα

κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει,

τότε που τα στάχυα γέρνουν το ‘να στ’ άλλο λέγοντας:

το φως, το φως

και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως,

είναι η ειρήνη.

Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,

τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη
νύχτα,

τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο

όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας

φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο,

είναι η ειρήνη.

Τότε που η μέρα που πέρασε,

δεν είναι μια μέρα που χάθηκε,

μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο
βράδυ

κι είναι μια κερδισμένη μέρα κι ένας δίκαιος ύπνος,

που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορδόνια του

να κυνηγήσει τη λύπη απ’ τις γωνιές του χρόνου,

είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του
καλοκαιριού

είναι τ’ αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.

Όταν λες: αδελφές μου, – όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε.

όταν χτίζουμε και τραγουδάμε,

είναι η ειρήνη.

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων

είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου

είναι το χαμόγελο της μάνας

Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.

Και τ’ αλέτρια που χαράζουν βαθιές αυλακιές σ’ όλη τη γη,

ένα όνομα μονάχα γράφουν:

Ειρήνη.

Τίποτ’ άλλο. Ειρήνη.

Πάνω στις ράγες των στίχων μου 

το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον

φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα,

είναι η ειρήνη.

Αδέρφια,

μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος

με όλα τα όνειρά μας

Δώστε τα χέρια αδέρφια μου,

αυτό ‘ναι η ειρήνη.