Ο πρώτος κύκλος των εργαστηρίων δεξιοτήτων πλησιάζει στο τέλος του και σήμερα στην τάξη ακούσαμε την τρίτη και τελευταία ιστορία με πρωταγωνίστρια την μικρή Δανάη και τίτλο “Μουντζουρωμένη ζωγραφιά, σπασμένα γυαλιά, βοήθησέ με!”

Η ιστορία ήταν πολύ δυνατή συναισθηματικά. Μας άγγιξε όλους και όλοι μαζί χωρίσαμε σε τρία κομμάτια την ιστορία και προσπαθήσαμε να τη δραματοποιήσουμε στην τάξη. Δύο μαθήτριες έγιναν η Δανάη και η φίλη της, η Λία, δύο μαθητές ανέλαβαν τον ρόλο του Θοδωρή και του Ανέστη και όλοι οι υπόλοιποι μαζί γίναμε οι παρατηρητές, οι θεατές… Μπήκαμε όλοι στο πετσί των ρόλων…

Έπειτα, θυμηθήκαμε την ιστορία της Μιμής και του Φώτη και ύστερα συγκρίναμε τις τρεις ιστορίες… Οι ομοιότητες ήταν πολλές:

Και οι τρεις ιστορίες αφορούσαν παιδιά που κορόιδευαν και πλήγωναν κάποιο άλλο παιδί, και στις τρεις ιστορίες υπήρχε κάποιο παιδί που ένιωθε άσχημα, που στεναχωριόταν ή έκλαιγε, και στις τρεις ιστορίες υπήρχαν και τα παιδιά που ήταν μπροστά στο συμβάν, βοηθούσαν ή απλά παρακολουθούσαν (ενίοτε γελούσαν και αυτά).

Έτσι, καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως σε κάθε τέτοιο συμβάν υπάρχουν οι θύτες, τα θύματα και οι παρατηρητές (θεατές). Μιλήσαμε για τον ρόλο τους σε κάθε ιστορία και τονίσαμε την σημασία του ρόλου του παρατηρητή-θεατή. Μιλήσαμε για τον εκφοβισμό, για την επίδρασή του στο παιδί-θύμα, για τον ρόλο των θεατών, για το ό,τι πρέπει να βοηθάμε ώστε να μην υπάρχουν ξανά τέτοια περιστατικά, για το πώς βοηθάμε πρακτικά σε μια τέτοια περίπτωση…

Τα συναισθήματα που βιώνει κάθε Μιμή, κάθε Φώτης και κάθε Δανάη είναι δύσκολο να τα βιώνει κανείς και τέτοια είναι η στεναχώρια, ο πόνος, η ντροπή, ο φόβος… Γι’ αυτό κάθε ένας  από εμάς που νιώσει ένα τέτοιο δύσκολο συναίσθημα εξαιτίας κάποιου περιστατικού, πρέπει να ζητήσει βοήθεια…

από τη μαμά και τον μπαμπά,

από τη δασκάλα ή τη διευθύντρια του σχολείου,

από έναν φίλο

ή από ένα συγγενικό του πρόσωπο.

Στο τέλος, εικονογραφήσαμε την ιστορία:

“Μουντζουρωμένη ζωγραφιά”

“Σπασμένα γυαλιά”

“Βοήθησέ με!”