Η δική μας αλυσίδα της φιλίας.
Γιατί είμαστε όλοι μέρος ενός συνόλου, μέλη μιας ομάδας, τα χέρια της και τα πόδια της, τα μάτια της και τα αυτιά της, το στόμα της και η μιλιά της…
Είμαστε διαφορετικοί, είμαστε ίσοι, είμαστε μαζί!
Ομαδική εργασία από το μάθημα των Αγγλικών με την κυρία Καίτη.
Τα μαγαζάκια στην τάξη μας άνοιξαν και μας περιμένουν να ψωνίσουμε, να γεμίσουμε τα καρότσια μας με προϊόντα, να δώσουμε τα λεφτά μας ακριβώς και αν δεν έχουμε ψιλά… δεν πειράζει, ο μαγαζάτορας θα μας δώσει ρέστα!
Ο πρώτος κύκλος των εργαστηρίων δεξιοτήτων πλησιάζει στο τέλος του και σήμερα στην τάξη ακούσαμε την τρίτη και τελευταία ιστορία με πρωταγωνίστρια την μικρή Δανάη και τίτλο “Μουντζουρωμένη ζωγραφιά, σπασμένα γυαλιά, βοήθησέ με!”
Η ιστορία ήταν πολύ δυνατή συναισθηματικά. Μας άγγιξε όλους και όλοι μαζί χωρίσαμε σε τρία κομμάτια την ιστορία και προσπαθήσαμε να τη δραματοποιήσουμε στην τάξη. Δύο μαθήτριες έγιναν η Δανάη και η φίλη της, η Λία, δύο μαθητές ανέλαβαν τον ρόλο του Θοδωρή και του Ανέστη και όλοι οι υπόλοιποι μαζί γίναμε οι παρατηρητές, οι θεατές… Μπήκαμε όλοι στο πετσί των ρόλων…
Έπειτα, θυμηθήκαμε την ιστορία της Μιμής και του Φώτη και ύστερα συγκρίναμε τις τρεις ιστορίες… Οι ομοιότητες ήταν πολλές:
Και οι τρεις ιστορίες αφορούσαν παιδιά που κορόιδευαν και πλήγωναν κάποιο άλλο παιδί, και στις τρεις ιστορίες υπήρχε κάποιο παιδί που ένιωθε άσχημα, που στεναχωριόταν ή έκλαιγε, και στις τρεις ιστορίες υπήρχαν και τα παιδιά που ήταν μπροστά στο συμβάν, βοηθούσαν ή απλά παρακολουθούσαν (ενίοτε γελούσαν και αυτά).
Έτσι, καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως σε κάθε τέτοιο συμβάν υπάρχουν οι θύτες, τα θύματα και οι παρατηρητές (θεατές). Μιλήσαμε για τον ρόλο τους σε κάθε ιστορία και τονίσαμε την σημασία του ρόλου του παρατηρητή-θεατή. Μιλήσαμε για τον εκφοβισμό, για την επίδρασή του στο παιδί-θύμα, για τον ρόλο των θεατών, για το ό,τι πρέπει να βοηθάμε ώστε να μην υπάρχουν ξανά τέτοια περιστατικά, για το πώς βοηθάμε πρακτικά σε μια τέτοια περίπτωση…
Τα συναισθήματα που βιώνει κάθε Μιμή, κάθε Φώτης και κάθε Δανάη είναι δύσκολο να τα βιώνει κανείς και τέτοια είναι η στεναχώρια, ο πόνος, η ντροπή, ο φόβος… Γι’ αυτό κάθε ένας από εμάς που νιώσει ένα τέτοιο δύσκολο συναίσθημα εξαιτίας κάποιου περιστατικού, πρέπει να ζητήσει βοήθεια…
από τη μαμά και τον μπαμπά,
από τη δασκάλα ή τη διευθύντρια του σχολείου,
από έναν φίλο
ή από ένα συγγενικό του πρόσωπο.
Στο τέλος, εικονογραφήσαμε την ιστορία:
“Μουντζουρωμένη ζωγραφιά”
“Σπασμένα γυαλιά”
“Βοήθησέ με!”
Σήμερα μιλήσαμε για τα σημεία του ορίζοντα και πώς προσανατολιζόμαστε χωρίς τη βοήθεια πυξίδας! Σταθήκαμε μπροστά στον χάρτη της Ελλάδας, βρήκαμε τον Βορρά, τον Νότο, την Ανατολή (πάντα στο δεξί μας χέρι όπως κοιτάμε τον χάρτη) και τη Δύση (στο αριστερό μας χέρι).
Βγήκαμε στην αυλή του σχολείου μας και δείξαμε από πού βγαίνει ο ήλιος κάθε πρωί, με το δεξί μας χέρι δείξαμε την ανατολή (το λιμάνι της Ερμούπολης), μπροστά μας είχαμε τον Βορρά (το σχολείο μας μας έκρυβε την Άνω Σύρο), πίσω μας τον Νότο και στο αριστερό μας χέρι τη Δύση (φανταστήκαμε το Κίνι πίσω από το βουνό με τα ωραία ηλιοβασιλέματά του).
https://www.storyboardthat.com/storyboards/skretieva/—————3
Σαββατοκύριακο έρχεται και αν τύχει να πάτε βόλτα, προσπαθήστε να βρείτε την Ανατολή, δείξτε την με το σωστό χέρι, και με τη βοήθειά της θα ανακαλύψετε και τ’ άλλα τρία σημεία του ορίζοντα: Βορρά, Νότο και Δύση!
Ένα παραμύθι για τη δημοκρατία και τη δικτατορία:
Kαι μερικές από τις σημερινές μας κατασκευές:
Ακούμε πως αύριο είναι 17 Νοεμβρίου, η επέτειος του Πολυτεχνείου. Τι ακριβώς γιορτάζουμε όμως; Τι συνέβη τότε; Τι είναι το Πολυτεχνείο;
Μπορείτε να ακούσετε το λαϊκό παραμύθι στο παραπάνω βίντεο.
Αναγνώριση και καταγραφή αντίθετων συναισθημάτων τα αστεράκια της Τάξης Που Πετάει προσπάθησαν να κάνουν μέσα από ένα παραμύθι και τα κατάφεραν πολύ καλά. Το σημερινό μας παραμύθι είχε τίτλο “Ο μικρός Φώτης κάθεται και κλαίει” και μας θύμισε πολύ το τραγουδάκι “Η μικρή Ελένη…”.
Μέσα από το παραμύθι εμβαθύναμε στα συναισθήματα και τον συναισθηματικό κόσμο των παιδιών που εκφοβίζονται. Τα παιδιά έμαθαν να ξεχωρίζουν και να ονομάζουν τα συναισθήματα που βίωνε το παιδί, ο Φώτης, πριν γίνει θύμα εκφοβισμού και τα συναισθήματα που βιώνει αφότου γίνει θύμα εκφοβισμού.
Τα θετικά συναισθήματα τα βάλαμε σε ένα κόκκινο κουτί, το κουτί της χαράς, και τα αρνητικά σε ένα μαύρο κουτί, το κουτί της λύπης, της στεναχώριας.
Μιλώντας για συναισθήματα, το κάθε παιδί εξέφρασε με ζωγραφιά δύο συναισθήματα, αντίθετα, από αυτά που αναδύθηκαν από το παραμύθι… και το αποτέλεσμα μας ενθουσίασε όλους!
Από τον δίσκο “Εδώ Λιλιπούλη”.