Η εμπιστοσύνη (το να πιστεύεις ότι κάποιος έχει ορισμένες ικανότητες, ιδιότητες ή αρετές και να μπορείς να στηριχτείς πάνω του) είναι ο πυρήνας όλων των ανθρώπινων σχέσεων. Όταν δεν έχουμε εμπιστοσύνη, είναι αδύνατο να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να δεθεί, να δώσει και να ανοιχτεί στον άλλο. ΄Αραγε σε ποιο βαθμό η δυσπιστία υπόκειται σε γενετικές επιρροές και, ως εκ τούτου, ενδεχομένως είναι κληρονομική και σε ποιο βαθμό καλλιεργείται από οικογένειες και άμεσους συντρόφους που ενθαρρύνουν τους νέους να είναι προσεκτικοί και ύποπτοι για τους άλλους; Οι κοινωνικοί επιστήμονες έχουν δώσει μεγάλη προσοχή στη μελέτη των αιτίων και των συνεπειών της διάθεσης για εμπιστοσύνη, αλλά μόλις πρόσφατα άρχισαν να ερευνούν τη διάθεση για δυσπιστία. Πρόσφατο άρθρο (Trust is heritable, whereas distrust is not, PNAS, 3/7/2017) – από τη μελέτη διδύμων – παρέχει αρκετά εμπειρικά στοιχεία που δείχνουν ότι τα γνωρίσματα εμπιστοσύνη και δυσπιστία διαφέρουν με σημαντικούς τρόπους. Συγκεκριμένα, αν και η εμπιστοσύνη και η δυσπιστία επηρεάζονται έντονα από το μοναδικό κοινωνικό περιβάλλον του ατόμου, το χαρακτηριστικό εμπιστοσύνη δείχνει ότι επηρεάζεται σε σημαντικό βαθμό από την κληρονομικότητα του ατόμου, ενώ δεν ισχύει το ίδιο για το χαρακτηριστικό δυσπιστία. Μάλλον, η δυσπιστία δομείται από κοινωνικούς λόγους, συμπεριλαμβανομένων των πολλαπλών εμπειριών/επιρροών από το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον

του Κωνσταντίνου Τριανταφυλλίδη, Καθηγητή Γενετικής ΑΠΘ