Πάλι επαίτες
για πολλοστή φορά προσπίπτουμε στην Εσπερία και τριγυρνάμε στις Αυλές των Καγκελάριων και των Δόγηδων,
δέσμιοι των Οίκων (αξιολόγησης) για κάποια βοήθεια, ή έστω ανοχή, ένα δάνειο
και, αν δώσει ο Θεός, ποιος ξέρει, ίσως αίφνης μια Σταυροφορία – τα σύνορά μας, ξέρετε, είναι και τα σύνορα της Δύσης! Ναι, ποιος ξέρει,
άλλωστε μια Σταυροφορία κάποτε μας χάλασε, ίσως Σταυροφορία τώρα να μας αναστήσει.
Πάλι επαίτες, σαν εκείνον τον καημένο Μανουήλ τον Β’ τον Παλαιολόγο, ώς το Λονδίνο έφθασε ζητώντας – καμμιά σχέση βεβαίως, με μας της σήμερον, εκείνος
αρχοντάνθρωπος, ψηλός, θλιμμένος, ομορφάντρας, τον ιστορεί στον αιώνα ζωγραφιά που τον εικονίζει, φραγκοντυμένον αλλά ευθυτενή, καβάλα στ’ άλογο, να μπαίνει στη Φλωρεντία, σαν να τελεί θρίαμβο στην Παλαιά Ρώμη
όμως στην πραγματικότητα σφάγιο για να ζητήσει βεβαίως, τάχα πως απαιτεί, να εκλιπαρήσει βοήθεια, τάχα πως δικαιούται, αυτός ο Αυτοκράτορας! Ποσώς. Ενας σχισματικός Ελληνας ήταν για τους Λατίνους και καλά να πάθουν οι ξεπεσμένοι, δεν είναι πια παρά μόνο λόγια οι δυναστείες τους. Λόγια θρήνων και ικεσιών…
Τον σταύρωσαν τον κυρ Μανουήλ σε Σύνοδο στη Φλωρεντία, κι άφραγκος ξέμεινε στη Βενετία, χωρίς καν ναύλα για να γυρίσει στη θνήσκουσα Πόλη.
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.