Terra Computerata

Διαβάζω στο “Έθνος”:
“Οι φιλόλογοι ως καθηγητές περνούν πολλές ώρες με τα παιδιά. Το περιεχόμενο των φιλολογικών μαθημάτων δίνει ευκαιρίες και αφορμές για συζητήσεις γύρω από τα κοινωνικά θέματα αλλά και τους προβληματισμούς των εφήβων. Όσοι υποψήφιοι βλέπουν στενά βιοποριστικά το επάγγελμα του φιλολόγου ίσως θα πρέπει να το ξανασκεφτούν. Αν όμως θέλουν ένα συναρπαστικό επάγγελμα, που απαιτεί επαφή με τα παιδιά και περίσσευμα καρδιάς, τότε ας το προτιμήσουν. Γνωρίζοντας, βέβαια, ότι δεν φτάνει μόνο η μετάδοση των γνώσεων και η επιστημονική συγκρότηση, αλλά απαιτεί παιδαγωγική κατάρτιση και ευαισθησία, συμβάλλοντας έτσι στη διαμόρφωση ελεύθερων και σκεπτόμενων πολιτών. Ένα από τα πολλά μηνύματα της εποχής λέει ότι ο καθηγητής δεν μπορεί πια να είναι μόνο πομπός πληροφοριών. Πρέπει να παίξει και τον ρόλο του δέκτη και αναμεταδότη. Πολύ περισσότερο ο φιλόλογος. Ο φιλόλογος είναι από τη φύση της δουλειάς του το παραδοσιακό «αποκούμπι» του μαθητή μέσα στο σχολείο. Εκείνος οφείλει να παίρνει την πρωτοβουλία του διαλόγου. Ειδικά στην εποχή μας, που με εκρηκτικό τρόπο καταδεικνύει αυτές τις μέρες πόσο μεγάλη ανάγκη έχει ο μαθητόκοσμος να ακουστεί. Αυτά αφορούν όλους τους αποφοίτους των τμημάτων φιλολογικών σπουδών”.

Ο συντάκτης του άρθρου είναι τουλάχιστον ρομαντικός ή απλά δεν έχει την εμπειρία της τάξης. Ίσως ακόμα στην επαρχία να υπάρχει αυτή η εικόνα, όχι τόσο στις μεγάλες πόλεις.

Αποκρύπτει επίσης ότι ο φιλόλογος έχει τα περισσότερα διδακτικά αντικείμενα, ιδιαίτερα απαιτητικά ως προς τη μετάδοση γνώσεων ( εννοώ ότι η διδακτική τους απαιτεί διαφορετική προσέγγιση) που απαιτούν διαρκή συντήρηση. Δεν είμαι σίγουρη ότι θα πρότεινα εύκολα αυτή την κατεύθυνση σήμερα σε ένα παιδί.

Τι λένε όμως οι συνάδελφοι;

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009 στις 02:01 στην κατηγορία εκπαίδευση, Ελλάδα. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να πας στο τέλος του άθρου και να αφήσεις σχόλιο. Τα pings προσωρινά δεν επιτρέπονται.