Οι μαθητές και οι μαθήτριες μας μαζί με τις εκπαιδευτικούς Γαρουφαλιδου Νικολέτα, Γιαννιτσοπούλου Διαμαντούλα, Παρασκευοπούλου Αναστασία και Στέλλα Μανωλά γύρισαν τη μηχανή του χρόνου και μας μεταφέραν στο 1973.

Μια χρονιά πικρή, η πιο πικρή ίσως της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας. Η χούντα είχε κυριεύσει κάθε ιδέα δικαιοσύνης, κάθε ιδέα αξιοπρέπειας των πολιτών και ιδιαίτερα των φοιτητών, γιατί ήξερε πώς τα φοιτητικά νιάτα ήταν ο μεγάλος εχθρός της.

Η γιορτή ξεκίνησε με θεατρικό δρώμενο. Συγκεκριμένα:

Στο καφενείο η ΕΛΛΑΣ, σε ένα μικρό καφενεδάκι στο κέντρο της Αθήνας, ο ιδιοκτήτης του καταστήματος και οι θαμώνες βιώνουν όλη την ατμόσφαιρα, στη αρχή επιφυλακτικά και κάτω από τη στενή παρακολούθηση. Αργότερα όμως η δίψα για λευτεριά και δημοκρατία τους ενώνει και συνδράμουν και εκείνοι στον αγώνα των φοιτητών.

Ακολουθεί χορογραφία του τραγουδιού ” Ο μέρμηγκας” του Μάνου Λοΐζου.

Στη συνέχεια οι μαθητές/τριες δραματοποίησαν το ποίημα του Ναζίν Ασίν “Σώπα μην μιλάς” γεμίζοντας μας συγκίνηση, και αμέσως μετά απέδωσαν φόρο τιμής στους ήρωες του Πολυτεχνείου.

Η γιορτή μας έκλεισε με το τραγούδι ” Κάποτε θα ‘ ρθουν να σου πουν” του Παύλου Σιδηρόπουλου. Ένα τραγούδι που κρύβει ένα μήνυμα που πολλές φορές ξεχνάμε μέσα στην δίνη της καθημερινότητας, του άγχους, των προβλημάτων.

Ας κρατήσουμε την στιγμή λοιπόν και ας έχουμε το νου μας γιατί υπάρχει ελπίδα……….

Και η ελπίδα είστε εσείς παιδιά. Συγχαρητήρια!!!!