Ποίηση

Το ποίημα εκδόθηκε το 1923 !!!!  Ιδού ένα απόσπασμα :

Άρης Αλεξάνδρου

ΕΥΘΥΤΗΣ ΟΔΩΝ

(1959)

Εισήγηση

à la manière de Jdanov

και κατά συνέπεια η ποίηση

είναι μια υπόθεση αντικοινωνική.

Πιστεύει σε λέξεις και ιδεογράμματα

και δεν βλέπει λόγου χάρη

πως άλλο ένα δέντρο να ξαπλωθείς στον ίσκιο του

κι άλλο το ίδιο δέντρο να πάρεις την ξυλεία του.

Το πράγμα είναι σοβαρό: Κάτω από τα σχήματα (δήθεν ποιητικά)

κρύβεται το μαχαίρι που μας χτυπά πισώπλατα.

Εξομοιώνοντας τα πάντα

παραβλέποντας συνθήκες χρόνο τόπο

οι στιχοπλόκοι καταντούν να υποστηρίζουν

πως τα κόκκαλα κι οι φλέβες

βαραίνουνε το ίδιο στη ζωή του κάθε ανθρώπου

επιμένουν να πιστεύουν πως μια πληγή κακοφορμίζει

με την ίδια ακριβώς αιτιοκρατία

κι όταν την άνοιξαν οι σφαίρες

των αγροτών του Κόκκινου Στρατού

που χτύπησαν τους εργάτες διαδηλωτές του Βερολίνου

κι όταν την άνοιξαν τα βόλια

των εργατών της Deutsche Wehrmacht

τότε που τα δέχτηκαν στους δρόμους της Αθήνας οι γεωπόνοι σπουδαστές.

Ο ποιητής ξεκομμένος απ’ τους πόθους του λαού

καταντάει τελικά να μην πασχίζει γι άλλο

παρά μονάχα πως θα πει την προσωπική του αλήθεια

καταντάει να λέει τις σφαίρες σφαίρες

και τους πληγωμένους πληγωμένους

κι όλο το πρόβλημα του στενεύει μες τα όρια

μιας αναζήτησης σωστού λεξιλογίου

έτσι που με κάθε θυσία

αδιάφορος για όλα

ακόμη και την πάλη των τάξεων

να φτάσει τελικά να καυχηθεί

πως ναι, αυτό πάσχιζα να πω

όπως βλέπει ένα σώμα στερεό και σκέφτεται

«Τούτο δω ίσως να ‘ναι κείνο που γυρεύω»

το παίρνει στο χέρι το ζυγιάζει και σκέφτεται

«Με τούτο δω, ίσως μπορέσω να καρφώσω μια πρόκα πίσω

απ’ την πόρτα μου»

στεριώνει την πρόκα κρεμάει το σακάκι του και λέει

«Ναι, αυτό ήταν που γύρευα.

Από δω κι εμπρός

τ’ ονομάζω

σφυρί».

Η ποίηση λοιπόν είναι μια υπόθεση αντικοινωνική.

Το κόμμα οι οργανώσεις κυρίως η αγκιτπρόπ

έχουν καθήκον να

Μια παρουσίαση που δεν πρέπει να χάσετε!!!!

Παρουσίαση του δίγλωσσου βιβλίου της ποιήτριας Γιώγιας Σιώκου “Αρχαία μέλισσα” (φιλοξενούμενη εκδήλωση)

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013, 8:30 μμ 
Βιβλιοπωλείο art bar Ποιήματα & Εγκλήματα Αγίας Ειρήνης 17, Μοναστηράκι (60 μέτρα από το μετρό), τηλ.210-3228839

Παρουσίαση του δίγλωσσου βιβλίου της ποιήτριας Γιώγιας Σιώκου “Αρχαία μέλισσα”, σε μετάφραση του David Connolly, με εισηγητές τους Δημήτρη Καραμβάλη, ποιητή και νομικό, Σοφία Τζιτζίκου, αντιπρόεδρο Εθνικής Επιτροπής Unicef, Μαρία Σκουρολιάκου, ποιήτρια. Ποιήματα θα διαβάσουν ο Χρήστος Μαραθιάς, σκηνοθέτης και ηθοποιός και η Μαριάννα Βλάχου-Καραμβάλη, ποιήτρια. Φιλική συμμετοχή Βαγγέλης Φάμπας, συνθέτης-κιθαρίστας.

«Μητέρα θυμᾶσαι τὸν oὐρανὸ
πoύχαμε δεμένo κὸμπo στo μαντήλι;
Μᾶς τoν πῆραν oἱ ταχυδακτυλoυργoί, μητέρα
ἔτσι ὅπως πρὶν τὴν μπάλα μεσ’ ἀπ’ τὸ κoυτί.
Θυμᾶσαι τo ρυάκι πoὔ ‘πλενε τὰ πόδια μας,
θυμᾶσαι τo ρυάκι πoὺ τoῦ πλέναμε τὰ πόδια,
θυμᾶσαι τὶς λευκὲς κραυγὲς στὴ χαράδρα;
Θυμᾶσαι τὶς φλυαρίες πoὺ ράμφιζαv τὴ ρόγα τῆς αὐγῆς,
θυμᾶσαι τoυς ψιθύρoυς πoυ μηχανoρραφoῦσαv τὴv ἄνoιξη,
θυμᾶσαι τὰ περιστέρια πoὔ ‘σκυβαv μεσ’ στov ἤλιo
νά πιoῦv νερὸ στὴ χoύφτα τoυ,
θυμᾶσαι τ’ ὄνειρo πoὺ κυλoῦσε κι ἔφευγε ἀπάνω ἀπ’ τὶς φτερoῦγες τoυς,
θυμᾶσαι τ’ ὄνειρo πoὺ κρεμόταv κάτω ἀπ’ τo λαιμὸ τoυς,
τ’ ὄνειρo πoὺ σκαρφάλωνε τὶς σημαῖες τoυς;
Τώρα ὀξειδώθηκαv ὅλα μέσα μας, μητέρα,
τώρα σκέβρωσαv ὅλα μέσα μας.»

Τιμώντας τον παγκόσμιο ποιητή μας, επιλέγω να δημοσιεύσω εδώ, εκτός από δικά του, τέσσερα ποιήματα που γράφτηκαν γι’ αυτόν από τους μεγάλους μας ποιητές: Λειβαδίτη, Ρίτσο, Καρούζο και Εγγονόπουλο…

-Τάσος Λειβαδίτης, «ΚΑΒΑΦΗΣ»

“Νύχτες ακόλαστες, πιοτά, σφοδρά συμπλέγματα, γιγάντιες

σα θόλοι ναού, ηδονές. Κι άγνωστες, πέρ’ από κάθε πρόσχημα,

τραχιές, σα νίκες, αμαρτίες.

Και το πρωί επέστρεφε μόνος κι εξαντλημένος κι ώριμος

κομίζοντας, σα μια καινούργια αγνότητα, το νέο αμαρτωλό του

ποίημα.”

-Ο Γιάννης Ρίτσος έγραψε «12 ποιήματα για τον Καβάφη»… Το πρώτο απ’ αυτά είναι:
«Ο ΧΩΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ»

“Το μαύρο, σκαλιστό γραφείο, τα  δυο ασημένια κηροπήγια,
η κόκκινη πίπα του. Κάθεται, αόρατος σχεδόν, στην πολυθρόνα,
έχοντας πάντα το παράθυρο στη ράχη του. Πίσω από τα
γυαλιά του,
πελώρια και περίσκεπτα, παρατηρεί τον συνομιλητή του,
στ’ άπλετο φως, αυτός κρυμμένος μες στις λέξεις του,
μέσα στην ιστορία, σε πρόσωπα δικά του, απόμακρα, άτρωτα,
παγιδεύοντας την προσοχή των άλλων στις λεπτές ανταύγειες
ενός σαπφείρου που φορεί στο δάχτυλό του, κι όλος έτοιμος
γεύεται τις εκφράσεις τους, την ώρα που οι ανόητοι έφηβοι
υγραίνουν με τη γλώσσα τους θαυμαστικά τα χείλη τους.
Κι εκείνος
πανούργος, αδηφάγος, σαρκικός, ο μέγας αναμάρτητος,
ανάμεσα στο ναι και στο όχι, στην επιθυμία και τη μετάνοια,
σαν ζυγαριά στο χέρι του θεού ταλαντεύεται ολόκληρος,
ενώ το φως του παραθύρου πίσω απ’ το κεφάλι του
τοποθετεί ένα στέφανο συγγνώμης κι αγιοσύνης.
«Αν άφεση δεν είναι η ποίηση, –ψιθύρισε μόνος του–
τότε, από πουθενά μην περιμένουμε έλεος».”

-Νίκος Καρούζος, «Non multa sed multum»

(ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΙ ΑΝΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΒΑΦΗ)

“Κανένας παλαιότερος τόσο σημερινός στη ρωμιοσύνη,
τη γλώσσα τη χειραγώγησε στην ύπνωση
της ακέραιης φλόγας οπού μάταια
σηκώνει των σκοταδιώνε τα καπάκια,
τη γλώσσα του την πήρε δώθε-κείθε και την έκανε
μια σύριγγα για ενδοφλέβιο τραγούδι
καταναλίσκοντας αργά τους δύσκολους
ενιαυτούς των ελληνίδων λέξεων
αποστηθίζοντας ολάκερο το θάνατο
σε δέκα-δεκαπέντε στίχους
μ’ εκείνη τη μαβιά φωτιά στα μάτια του Φερνάζη
με εκλεκτή συγκίνηση με ιδεώδη λάθη
με χάρισμα χαρούμενο στα ερειπωμένα βάθη.
Τι είναι όμως που κομίζει τα ποιήματα
τι είναι που με δαύτα επωάζει την άβυσσο;
Φεγγάρι μου στη σκοτεινιά ζεστό βυζί της νύχτας
τι είναι – λέγε μου εσύ – τα θάλλοντα ποιήματα;
Μην είναι τα ασημοφώτιστα οστά της Ειμαρμένης;”

-Εγγονόπουλος Nίκος, «Σύντομος Βιογραφία του Ποιητού Kωνσταντίνου Kαβάφη (και του καθενός μας – άλλωστε)»

…δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
K. KABAΦH H πόλις

νταλγκαδιασμένος και βαρύς
γυρνάει τα στενορρύμια
της πολιτείας της άχαρης
που τρώει τα σωθικά του

σ’ αυτήν εδώ γεννήθηκε
σ’ αυτή θε ν’ αποθάνη
εδώ πίκρες τον πότισαν κρουνηδόν

εδώ τον βασανίσαν
μόνος του
πίστεψε – φορές –
πως τη χαράν ευρήκε σπανίως

κάποτε θέλησε κι’ αυτός
κάπου μακρυά να φύγη
μα εκατέβη στο γιαλό
και δεν είχε καράβι

(από το “Στην Kοιλάδα με τους Pοδώνες”, Ίκαρος 1992)

Κώστας Καρυωτάκης

Αισιοδοξία

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.

Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ’ αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ’ ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράσει.

Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,
σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχθεί κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.

Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,
τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε — σημαίες στον άνεμο χτυπούν —
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, — το τραγούδι να μοιάσει
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής —
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάσει.

                                   (1928)

Αφιερώνω το παρακάτω σπάραγμα από το έργο της αγαπημένης φίλης και ποιήτριας Μαρίας Σκουρολιάκου σε όλους εκείνους που με ακολουθούν στις αναζητήσεις μου.

   Έχει  ο αχινός καρδιά ;

     Εφημερία  στα  φεγγάρια του καλοκαιριού,  με τα περιστατικά της μνήμης  να μπαινοβγαίνουν σε ασθενοφόρα λέξεις.

    Σωρεύονται στους διαδρόμους του νου, οι φωνές, οι πνιγμένες κραυγές, οι σιωπές κι οι απόπειρες των ερμηνειών, για τα καλοκαίρια που  πέρασαν απαρατήρητα στο στρωμένο τραπέζι της υπομονής, στο θυσιαστήριο των ονείρων, στα μεγάλα «ναι» της υποταγής, τα μικρά «όχι» του καθρέφτη.

     Τα  «θα»  και τα  «δεν»  που μπερδεύτηκαν στο δίστρατο   και  τραβούσε  απ’ τα  μαλλιά  το «πρέπει»  και  οι σειρήνες φιμωμένες , μόνο κοιτούσαν τα σπασμένα φτερά , τα κομμένα χέρια, τα αφορισμένα «θέλω» .

     Στο βυθό  κολυμπάει  ένα  παιδί, προσκομίζοντας το πολύτιμο φως του  σπηλαίου. Η γνώση της  άγνοιας  λυτρώνει τις  αισθήσεις. Ένα παιδί κωπηλατεί, αναβάλλοντας το τέλος κι ο θεός των ματιών του, όστρακα, βότσαλα, κοράλλια, θαύματα, παραμυθία.

     Μισές  λέξεις  σεργιανίζουν στην αλμύρα, διώχνοντας κύμα το κύμα ολόκληρες προτάσεις, που στοίχειωσαν τις ώρες μας και χάσαμε τα καλοκαίρια, όταν ήταν τα φύκια άλικα, τυλιγμένα στα ρίγη της ασθμαίνουσας επαφής. Όταν, χαράσσαμε στη φλούδα της μουριάς τη γεωμετρία των ονομάτων κάτω από ηλιόφωτες νύχτες και μέρες πανσέληνες .

   -Γιαγιά έχει ο αχινός καρδιά;

   -Την κρύβουν τ’ αγκάθια του, μωρό μου!

   -Κι οι άνθρωποι έχουν κι αυτοί αγκάθια γύρω απ’ την καρδιά τους;

   -Πολλά . Όμως εσύ θα βλέπεις μόνο την καρδιά .

Τ’ αγκάθια, θα τα βγάζεις ένα – ένα  με την αγάπη .

Τ’ ακούς  μωρό μου;  Με την αγάπη …..!!