ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ  ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ.

https://www.huffingtonpost.gr/entry/-7611_gr_12254268

Η αλήθεια είναι ότι θα ήταν ιδιαιτέρως βολικό για όλους μας, εάν ο Θεός έβαζε ως κριτήριο της σωτηρίας μας, την νηστεία, την προσευχή, τον κανόνας μας, τις ακολουθίες που μετείχαμε ή τις ομιλίες που ακούσαμε, τα θρησκευτικά βιβλία που διαβάσαμε ή τα μοναστήρια και τους Γεροντάδες που επισκεφτήκαμε; Άλλωστε όλα τα παραπάνω μπορούν κάλλιστα σε λανθάνουσα μορφή, να αποτελέσουν πράξεις αλαζονείας και έπαρσης, μια και ισχυροποιούν το “εγώ” μας με κατορθώματα και επιτεύξεις.
Όμως δεν θα γίνει αυτό.

 Ο Χριστός στο Ευαγγέλιο του μας ξεκαθαρίζει απόλυτα, ότι η κρίσης Του θα πραγματωθεί στο πρόσωπο του αδύναμου, μη αξιαγάπητου, αναγκεμένου και δυσκολεμένου συνανθρώπου μας. Το κριτήριο της σωτηρίας θα είναι η αγάπη. 

Ο παράδεισος είναι ο χώρος και τρόπος κοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό, στον οποίο θα μετέχουν εκείνοι των οποίων η καρδιά θέλησε και μπόρεσε να αγαπήσει.

Η επιείκεια, η αποδοχή, η συμπερίληψη, η ενσυναίσθηση του πάσχοντος πλησίον μας, η κοινωνία και το μοίρασμα των καημών και αναγκών των συνανθρώπων μας, γίνεται η νοερά κλίμακα δια της οποίας η Χάρης του Θεού εισέρχεται στην ύπαρξη μας, φέρων χαρά, ειρήνη, αγαλλίαση και πληρότητα ζωής.
Θυμάμαι τώρα ένα ωραίο περιστατικό από την ζωή του Γέροντος Ιωσήφ Βατοπεδινού, που αναφέρει οτι την εποχή που βρισκόταν, στην Νέα Σκήτη του Αγίου Όρους μαζί με την συνοδεία του, ένας νέος μοναχός τον είδε έξω από το κελί του ξαπλωμένο στο έδαφος να τρίβει ένα κομμάτι ψωμί ταΐζοντας μυρμήγκια, τα οποία είχαν κάνει στο σημείο αυτό μια φωλιά. «Τι κάνεις εκεί Γέροντα τον ρώτησε», για να λάβει την απάντηση, «ε.. τι κάνω, καλλιεργώ την συμπάθεια…».Αυτή λοιπόν η συμπάθεια και αγάπη προς τον κάθε άνθρωπο, ζώο, φυτό, δέντρο και πάσα την κτίση, θα αποτελέσει το κριτήριο της σωτηρία μας. 

Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι η κόλαση ποτέ δεν είναι τιμωρία του Θεού, αλλά καταστροφική αυτοεξορία του ανθρώπου, που αρνείται να αγαπήσει και να μετέχει στην χαρά της ζωής. Γιατί αυτή ακριβώς είναι η κόλαση, να μην μπορείς να χαρείς και να αγαπήσεις….

Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

Μια συνηθισμένη ευχή που απευθύνουμε στα παιδιά και κυκλοφορεί και στα καλύτερα σπίτια, χριστιανικά και μη , είναι «να μεγαλώσεις και να γίνεις καλό παιδί». Στις  χριστιανικές οικογένειες ακούγεται και στην εκδοχή «να πηγαίνεις στην Εκκλησία για να γίνεις καλό παιδί». Η Εκκλησία λοιπόν νοείται από πολλούς ,όχι ως Σώμα Χριστού αλλά ως «Σύλλογος Καλών Παιδιών». (Σ.Κ.Π.)Για μας όμως η Εκκλησία «αποτελεί τη συνέχιση της Σάρκωσης του Χριστού μέσα στην ιστορία… αποτελεί εργαστήρι που αδιάκοπα ο κόσμος μεταμορφώνεται σε σάρκα του Χριστού».(Θανάσης Παπαθανασίου) Είναι ο χώρος που ψάχνουμε να βρούμε την χαμένη αυθεντικότητά μας ,να Του μοιάσουμε. Καλό παιδί, μπορεί να είναι και ένας Βουδιστής ,ένας Ιεχωβάς ,ένας άθεος…(Δεν πίνει ,δεν καπνίζει ,δεν έχει ερωτικές σχέσεις… άρα όλα ο. κ. για τους χριστιανοηθικιστές). «Το μοντέλο της Εκκλησίας» λέει ένας σύγχρονος ιεράρχης «δεν είναι ο καλός ,ηθικός σωστός ,τίμιος ,ενάρετος άνθρωπος .Αλλά ο άγιος. Και ο άγιος είναι θεόμορφος .Τον βλέπεις και χωρίς να ανοίξει το στόμα του λες: Ναι ,υπάρχει Θεός». Αγιότητα είναι η άρνηση του κοσμικού υλιστικού πνεύματος ,του παρτακισμού. Άγιος είναι αυτός που μένει παιδί ,που αρνείται να «ωριμάσει». Αυτός είναι ο λόγος που μπορεί και αγαπάει το Θεό και τους άλλους ανθρώπους.

Το ποίημα του Λειβαδίτη , πάει γάντι.

Αγιότητα

Ημερολόγιο ήσυχο στον τοίχο,

μια ημερομηνία κι οι άγιοι σιωπηλοί,

χλωμοί και αναμάρτητοι ,

σημειωμένοι μόνο με το μικρό τους όνομα ,

όπως τους φώναζε η μητέρα τους.

Κύριε κανείς τους δεν ήθελε να μεγαλώσει.

Το ήθος της Εκκλησίας οφείλει να είναι διαφορετικό από το ήθος της κοινωνίας. Ο Χριστός ανέτρεψε την κοινωνική ηθική και τις κατεστημένες αντιλήψεις της εποχής του.Το ίδιο έπραξαν και οι άγιοι. Οι χριστιανοί νέοι λοιπόν δε μπορεί να είναι τα καλά παιδιά μιας κοινωνίας οι αξίες της είναι ο εύκολος πλουτισμός , ο ατομικισμός ,ο χυδαίος υλισμός ,η κοινωνική ανέλιξη με κάθε τρόπο κ. λ .π. Δε μπορούν να αποδέχονται μια κοινωνία που η αξιοπρέπεια ,η συλλογικότητα, η αξιοκρατία ,η υπόληψη ,η συνευθύνη βρίσκονται στο περιθώριο . Οφείλουν να είναι πνευματική αλητεία της κοινωνίας. Πνευματικές μολότοφ ,άνθρωποι θυσίας και προσφοράς κατά το πρότυπο του Χριστού. Ο χριστιανός που διψάει για αληθινή ζωή κουβαλάει την τρέλα της αγάπης .

«Η τρέλα από αγάπη είναι ωραία .

Η τρέλα από αγάπη είναι αγνή!

Η τρέλα από αγάπη είναι αγία!

Αχ! Τι καλά

Να πλήθαιναν όσο πιο γρήγορα αυτοί οι τρελοί!» (π. Γεώργιος Πυρουνάκης)

Ο αυθεντικός χριστιανός είναι επικίνδυνος. Δε μπαίνει σε καλούπια . Ξεφεύγει …

Ανδρέας ο Αργυρόπουλος

Φαίνεται παραδοξολογία, αλλά κυριολεκτώ! Η ευχή “Καλή Ανάσταση” είναι η πληρέστερη, η καταλληλότερη για τα Χριστούγεννα.

Για να δούμε!

Πρώτα απ’ όλα, για όσους κάνουν μακροβούτι στους ωκεανούς της πίστης (κι όχι surfing στον αφρό μιας αφιλοσόφητης ζωής, ή του καταναλωτισμού, ή της αυτιστικής βεβαιότητας πως αφού δεν βλέπω δυο μέτρα κάτω από τον αφρό, δεν υπάρχει τίποτα παραπέρα από τα δύο μέτρα), για όσους λοιπόν κάνουν μακροβούτι στους ωκεανούς της πίστης, τα Χριστούγεννα δεν είναι γιορτή γενεθλίων. Τα γενέθλια έχουν κάτι μακάβριο. Δεν το βλέπουμε, απλούστατα γιατί δεν θέλουμε να στοχαστούμε πάνω στο συντριπτικό γεγονός του θανάτου. Κι έτσι καμωνόμαστε πως δεν υπάρχει (ή μάλλον πως υπάρχει μόνο για τους άλλους και μόνο ως ατύχημα, ως εξαίρεση –πανάθεμά μας! – ενώ δεν είναι εξαίρεση, αλλά καθεστώς). Τα γενέθλια στην πραγματικότητα σημαίνουν το αναπότρεπτο πάλιωμά μας: την ασταμάτητη απομάκρυνσή μας από το σημείο που γίναμε ζωή, και το ξέφρενο πλησίασμά μας στη στιγμή που θα γίνουμε στάχτη και μπούρμπερη. Αυτό συμβαίνει αναπόδραστα, ακόμα κι αν κρεμαστούμε ανάποδα τσιρίζοντας ότι δεν είναι έτσι! Η μόνη πιθανότητα να μην είναι έτσι, είναι αν η πορεία της ζωής μας είναι από τη ζωή προς πληρέστερη Ζωή, προς μια όντως Ζωή!

Τα Χριστούγεννα, λοιπόν, είναι κάτι διαφορετικό. Είναι το πανηγύρι για ένα ανατρεπτικό ξεκίνημα: Ξεκίνημα για το όχι-τέλος, ξεκίνημα για την απελευθέρωση από το αναπόδραστο! Στη Βηθλεέμ ο Θεός αυτοπροσώπως έκανε εαυτό του για πάντα τον άνθρωπο. Δεν τον συνάντησε απλώς. Έγινε ο ίδιος άνθρωπος. Κι αυτό δεν σημαίνει χημεία, δηλαδή δεν σημαίνει απλώς ένωση της θεότητας και της ανθρωπινότητας δίκην δυο ουσιών που αναμιγνύονται. Σημαίνει ότι έγινε ζωή του Θεού η ζωή του ανθρώπου: η πείνα, η δίψα, η ελπίδα, ο πόνος, η τραγικότητα. Ώστε αυτή η ζωή, η ζωή του ανθρώπου, να ελευθερωθεί. Η Χριστού Γέννα είναι η άφιξη του κορυφαίου αλληλέγγυου. Αυτού που δεν παρατηρεί απλώς, που δεν κάνει απλώς δηλώσεις, που δεν περνά απλώς από τις ζωές των άλλων, αλλά εκείνου που γίνεται ο άλλος.

Στη Σταύρωση ολοκληρώνεται αυτό που ξεκινά στις 25 Δεκεμβρίου. Στον Γολγοθά είναι που ο Χριστός προσέλαβε και τα εσχατότερα σημεία της ανθρώπινης συνθήκης: τον άδικο θάνατο, την παράλογη οδύνη, την προδοσία και την εγκατάλειψη. Ποιανού τη ζωή (ή μάλλον: ποιας ελίτ τη ζωή) θα είχε προσλάβει, αν ζούσε χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα κι αν είχε στο τέλος έναν τιμημένο θάνατο ανάμεσα σε αγαπημένους; Πόσων παιδιών το μαρτύριο θα είχε αφήσει απ’ έξω;

Αυτή η διαδρομή του, φάτνη – Γολγοθάς, η διαδρομή της θυσιαστικής και αυτοπρόσωπης αλληλεγγύης, απολήγει στην Α ν ά σ τ α σ η. Χάριν αυτής έγινε η Χριστού Γέννα! Για να ανοίξει ο δρόμος ώστε να συντριβεί ο θάνατος – κάθε λογής θάνατος. Όχι απλώς να παραταθεί επ’ άπειρον η ζωή η βυθισμένη στη φθορά και η αιχμάλωτη στο άδικο. Αλλά ώστε η ζωή να μεταμορφωθεί σε όντως Ζωή, και να πάψει τελεσίδικα η σαπίλα να είναι το τέρμα κάθε ανθρώπινου κόπου – ακόμα και των ευγενέστερων!

Χριστός γεννάται, καλή Ανάσταση!

ΘΑΝΑΣΗΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ