"Το σπυριδάκι"

    Με αφορμή τη σημερινή ημέρα, σαν σήμερα 17/4/ 1863 ημέρα γέννησης του ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη, σκέφτηκα να μοιραστώ ένα από τα πιο γνωστά του ποιήματα, την Ιθάκη.

                                 Κλικάρετε στην εικόνα για να διαβάσετε το ποίημα:     

    Όλοι μας ταξιδεύουμε, όλοι μας έχουμε πολλές “Ιθάκες”… Και μία τελευταία που θα φτάσουμε αναπόφευκτα. Είναι εκεί που το μεγαλύτερό μας ταξίδι που λέγεται Ζωή τελειώνει. Είναι εκεί που θα κοιτάξουμε το ταξίδι μας και θα κάνουμε τον απολογισμό μας. Ας μη λυπόμαστε για ό,τι τελειώνει, ας χαιρόμαστε για όσα ζήσαμε και τους θυσαυρούς που μαζέψαμε στο ταξίδι μας.

    Η ζωή μας μπορεί να γίνει πολύ μικρή ή πολύ μεγάλη αν το επιλέξουμε, γιατί αν κοιτάξουμε πίσω μας κι αυτό που θα δούμε μας κάνει να χαμογελάμε τότε πώς μπορεί να γίνει άσχημο αυτό το ταξίδι; Κι αν πάλι, κατσουφιάσουμε, αυτό σημαίνει πως έχουμε τη γνώση να  κάνουμε καλύτερη τη συνέχεια. Ας μην ξεχνάμε όμως, ο χρόνος μας δεν είναι απεριόριστος!

        Ας γεμίσουμε τον δρόμο μας με πράγματα όμορφα όπου η σκέψη και η καρδιά μας θα βρίσκει πάντα ένα ζεστό καταφύγιο!

     Κι όπως και να έχει, στο τέλος, όπως λέει και ο Καβάφης, μάλλον κερδισμένοι θα είμαστε…

Το κείμενο είναι από ΕΔΡΑ kids

Θυμηθείτε κι αυτά (από προηγούμενο άρθρο)

Το κείμενο είναι από ΕΔΡΑ kids

Ο γονεϊκός ρόλος δεν είναι μια εύκολη υπόθεση! Συχνά παρουσιάζεται το πρότυπο του τέλειου γονέα και της ιδανικής οικογενειακής ζωής, χωρίς δυσκολίες. Υπάρχει όμως αυτό που ονομάζουμε «τέλειος» γονέας ή είναι ακατόρθωτο;

Ο όρος του «τέλειου γονέα» δεν υφίσταται! Κανένας δεν γεννιέται «καλός» γονέας, αντιθέτως γίνεται και εξελίσσεται. Όλοι ανεξαιρέτως κάνουν σφάλματα. Το σημαντικό είναι να τα αναγνωρίζουμε και να μην εμμένουμε σε ιδέες και αντιλήψεις που μας κρατούν μακριά από το παιδί μας.

Δεν είστε «κακός» γονέας αν έχετε αδυναμίες. Αρκεί που προσπαθείτε να γίνετε καλύτεροι για την οικογένειά σας. Το αίσθημα της ενοχής, της κούρασης, της αγανάκτησης δεν είναι κατακριτέα αλλά μέρος της καθημερινότητας. Είναι λογικό να μην γνωρίζετε πώς να συμπεριφερθείτε σε όλες τις καταστάσεις που θα προκύψουν και απόλυτα φυσιολογικό να βιώνετε αντικρουόμενα συναισθήματα, όπως ο ενθουσιασμός και ο προβληματισμός ταυτόχρονα.

Να θυμάστε, «καλός» γονέας δεν είναι ο «τέλειος», αλλά αυτός που συμπεριφέρεται σωστά, μαθαίνει από τα λάθη του και προσπαθεί να γίνεται καλύτερος.

”Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας, γίνεται η εσωτερική τους φωνή”
       Peggy O’ Mara

………

      Διαβάζοντας τη παραπάνω ρήση θυμήθηκα (αν και διαφέρει στο νόημα) αυτό που είπε στην παρέα μας μία μαμά και μου άρεσε πολύ: “Οι γονείς είμαστε οι δημιουργοί των αναμνήσεων των παιδιών μας!”

Δε συμφωνείτε κι εσείς;

Αν ένα παιδί ζει μ’ επικρίσεις, μαθαίνει να καταδικάζει.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην εχθρότητα, μαθαίνει να φιλονικεί.

Αν ένα παιδί ζει με την κοροϊδία, μαθαίνει να είναι δειλό.

Αν ένα παιδί ζει με τον φόβο, μαθαίνει να είναι ανήσυχο και φοβισμένο.

Αν ένα παιδί ζει με την ντροπή, μαθαίνει να νιώθει ένοχο.

Αν ένα παιδί ζει με την ανοχή, μαθαίνει να είναι καρτερικό.

Αν ένα παιδί ζει με την ενθάρρυνση, μαθαίνει να έχει αυτοπεποίθηση.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην αποδοχή, μαθαίνει να αγαπά.

Αν ένα παιδί ζει με την επιδοκιμασία, μαθαίνει ότι είναι καλό να έχει στη ζωή του έναν σκοπό.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην τιμιότητα, μαθαίνει ποια είναι η αλήθεια.

Αν ένα παιδί ζει με δίκαια μεταχείριση, μαθαίνει τη δικαιοσύνη.

Αν ένα παιδί ζει μέσα σε ασφάλεια, μαθαίνει να εμπιστεύεται τον εαυτό του και το περιβάλλον του.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στη φιλικότητα, μαθαίνει ότι ο κόσμος είναι όμορφος για να ζει κανείς ν’ αγαπά και ν’ αγαπιέται.

    Από το βιβλίο: “Πέτα μακριά το ραβδί σου – Πειθαρχία χωρίς δάκρυα” των Ρούντολφ Ντράικωρς και Περλ Κάσε (Ομιλία της κας Παπαδογεωργάκη).

    Ζούμε σε έναν κόσμο που η παραβατικότητα συνεχώς αυξάνεται, άγρια και σκληρά πολλές φορές, με τα ηλικιακά όρια που επιδεικνύουν αυτή τη συμπεριφορά να κατεβαίνουν. Γι’ αυτό και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας τα παραπάνω και τις σκέψεις μου.

Ας αναρωτηθούμε όλοι μας τα παιδιά μας σε τι περιβάλλον ζούνε;

Τι θέλουμε να τους μάθουμε; Και ποιον τρόπο επιλέγουμε να τους το μάθουμε;

Κι αν μας ξενίζουν ή κακοφαίνονται κάποια πράγματα που κάνουν, ας δούμε πρώτα εμάς, τι τους δείχνουμε και τι τους προσφέρουμε πραγματικά.

Το προλαμβάνειν είναι καλύτερο του θεραπεύειν, αλλά η προσπάθεια πάντα είναι ευπρόσδεκτη και πάντα καλύτερη από την αδιαφορία.

     Μία πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία του Ευγένιου Τριβιζά για το πόσο σημαντικό είναι να έχει φαντασία ο άνθρωπος, πόσο αυτή συμβάλλει στην επιστήμη και στην επίλυση προβλημάτων και πόσο αναγκαίο είναι να την αναπτύσσουμε.

– Αν θέλετε τα παιδιά σας να γίνουν έξυπνα, διαβάστε τους παραμύθια.

– Αν θέλετε να γίνουν πιο έξυπνα, διαβάστε τους πιο πολλά παραμύθια.

Από το βιβλίο του Αργεντινού ψυχοθεραπευτή Χόρχε Μπουκάι, “Να σου πω μια Ιστορία”.

Πατήστε για να διαβάσετε:Ο κύκλος του 99

  Τελικά, εμείς είμαστε μέσα ή  έξω από τον κύκλο;

  Τι επιλέγουμε; Τι ΘΑ επιλέξουμε;

  O κόσμος μας είναι γεμάτος με ομορφιές! Μέσα στα πιο άσχημα, πάντα κρύβεται και κάτι όμορφο. Κι αν οι συνθήκες τα φέρουν έτσι που το βάρος της ασκήμιας μας φαίνεται ασήκωτο, εμείς, ας προσπαθήσουμε να θυμίσουμε στον εαυτό μας τα όμορφα …

     Το Ξυπόλητο τάγμα είναι η αληθινή ιστορία 160 παιδιών, που η δράση τους πήρε διαστάσεις μύθου όταν διώχτηκαν από τα ορφανοτροφεία της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί κατακτητές στα χρόνια της κατοχής του Bʼ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα παιδιά μεταβάλλονται σʼ ένα είδος καλόκαρδης ηρωικής συμμορίας, που κλέβει από τους Γερμανούς και τους μαυραγορίτες για να συντηρεί τα μέλη της κι όσους μπορεί από τον κόσμο γύρω της. Eπίσης, πέρα από την αρωγή που παρείχαν στο κόσμο, κατάφερναν με την εξυπνάδα και το κουράγιο τους να βοηθούν την Αντίσταση, βρίσκοντας τρόπους να φυγαδεύουν στη Μέση Ανατολή Έλληνες, Αμερικάνους και Εγγλέζους αξιωματικούς, με σκοπό να ενωθούν με τους εκεί συμμαχικούς στρατούς. (Κείμενο αυτούσιο από τη διεύθυνση του βίντεο)

        Τα παιδιά είναι παιδιά σε όλο τον κόσμο, σε κάθε μέρος της γης… Μανάδες, πατεράδες, γονείς κι αδέρφια, συγγενείς, φίλοι…. Στον πόλεμο όλοι το ίδιο πεθαίνουμε, όλοι το ίδιο πεινάμε και πονάμε! Ένας πόλεμος αφήνει τραυματισμένες ψυχές όπου κι αν βρίσκεται, όποτε κι αν εξελίσσεται. Ας διαφυλάξουμε την Ειρήνη κι ας γίνουμε θεματοφύλακές της με όποιον τρόπο μπορούμε!

Χρόνια πολλά!