Το ένδυμα του φτωχού ένδυμα του Χριστού

Στη μεγάλη Αντιόχεια της Συρίας υπάρχουν διάφορες διακονίες, και σε μία από αυτές ήταν υπεύθυνος κάποιος φιλόχριστος. Αυτός συνήθιζε να δίνει συχνά στους φτωχούς ό,τι καθένας είχε ανάγκη. Αγόραζε λοιπόν τα απαραίτητα, και ανάμεσα σε αυτά προμηθευόταν από τα φτηνά λινά που εισάγονταν από την Αίγυπτο και με αυτά έντυνε τους φτωχούς σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου που λέει: «Ήμουν γυμνός και με ντύσατε». Κάποτε που γινόταν, όπως είπαμε, η διανομή των ιματίων (Δηλαδή έδιναν στον καθένα αρκετό ύφασμα για την κατασκευή ενός ιματίου. Το ιμάτιο, ένδυμα με απλή ραφή, το φορούσαν εσωτερικά, ενώ εξωτερικά είχαν το χιτώνα), ήρθε κάποιος αδελφός και πήρε ύφασμα όχι μόνο μια φορά, αλλά και δεύτερη και τρίτη. Ο φιλόχριστος εκείνος άνθρωπος, βλέποντάς τον να περνάει για δεύτερη και τρίτη φορά, θεώρησε καλό να μη του πει τίποτα. Όταν όμως ήρθε για τέταρτη φορά, θύμωσε, από ενδιαφέρον τάχα, για τους υπόλοιπους φτωχούς, και του λέει: «Να, και τρίτη φορά και τέταρτη πήρες και δε σου είπα τίποτε. Μη το κάνεις άλλη φορά, επειδή είναι και άλλοι το ίδιο πονεμένοι που έχουν ανάγκη».Έφυγε ο φτωχός καταντροπιασμένος, και την ίδια νύχτα βλέπει στον ύπνο του ο υπεύθυνος της διακονίας ότι βρισκόταν στον τόπο που λεγόταν «Χερουβίμ» . Ο τόπος αυτός είναι πάρα πολύ σεβάσμιος, και αυτοί που τον έχουν επισκεφθεί λένε ότι εκεί υπάρχει μία εικόνα του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού που προκαλεί δέος («Χερουβίμ» ονομάστηκε η περιοχή που διαρρύθμισε ο αυτοκράτορας Βεσπασιανός μπροστά από τις πύλες της Αντιόχειας, επειδή έστησε εκεί τα χάλκινα χερουβίμ, τα οποία πήρε ως λάφυρα μαζί με άλλα ιερά σκεύη, ο γιος του Τίτος από το ναό του Σολόμωντος κατά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70μ.χ (βλ. Μαλαλά . Χρονογραφία , PG 97,396). Τα χερουβίμ αυτά είχαν κατασκευαστεί από τον Μωυσή με εντολή του Θεού και βρίσκονταν επάνω από το θυσιαστήριο, μέσα στα Άγια των Αγίων (Εξ. 25, 17-21_38, 5-8, Εβρ.9,5) . Καθώς στεκόταν εκεί σκεφτικός , βλέπει τον Σωτήρα να κατεβαίνει από την εικόνα, να τον πλησιάζει και να τον επιπλήττει για το φτωχό που πήρε τα τέσσερα ιμάτια. Και ενώ αυτός παρέμενε το ίδιο αμίλητος, άνοιξε ο Σωτήρας τον χιτώνα που φορούσε και του δείχνει τα από μέσα, μετρώντας τα και λέγοντας: «Να το ένα, να το δεύτερο, να το τρίτο, να το τέταρτο. Καθόλου μη λυπάσαι λοιπόν, αλλά να πιστεύεις ότι από τότε που τα έδωσες στον φτωχό, έγιναν ένδυμά μου».Αναγνωρίζοντας αυτός τα ιμάτια, πέφτει στα πόδια του Σωτήρα και λέει: «Συγχώρεσε την μικροψυχία μου, Κύριε, διότι είδα το πράγμα από την ανθρώπινη πλευρά».Και ξυπνώντας ευχαρίστησε το Θεό που του έδειξε τέτοιο πειστικό όνειρο. Και στο εξής έδινε με γενναιοδωρία και χαρά σε όλους όσοι ζητούσαν. Και όσοι άκουσαν το γεγονός δόξασαν το Θεό.

Ο δανεισμός στο Χριστό

Κάποιος μοναχός από την Αντιόχεια, ευλαβής, από το μοναστήρι του Ιουστινιανού, ταξίδεψε στους αγίους τόπους για να προσκυνήσει. Κι αφού έμεινε αρκετό καιρό εκεί, του τελείωσαν τα χρήματα. Μη ξέροντας τι να κάνει, καθόταν σε κάποιο από τα ιερά προσκυνήματα στενοχωρημένος. Αποκαμωμένος όπως ήταν, αποκοιμήθηκε λίγο και βλέπει τον Ιησού να του λέει:”Πήγαινε στον οικονόμο της Αγίας Αναστάσεως και πες του ότι ο Ιησούς με έστειλε σε σένα.  Δώσε μου ένα νόμισμα, και θα σου κάνω ιδιόχειρη απόδειξη, και όταν έρθει ο Ιησούς θα σου το δώσει”. Ξύπνησε ο μοναχός και έκανε προσευχή πιστεύοντας στα λόγια αυτά. Και πηγαίνει, βρίσκει τον οικονόμο και του λέει όπως προστάχθηκε. Του λέει εκείνος: “Και πότε θα έρθει ο Ιησούς  και θα μου δώσει το νόμισμα; “Και απαντά ο μοναχός:” Εγώ σου είπα όπως άκουσα, λοιπόν κάνε όπως νομίζεις”. Λέει τότε ο οικονόμος:”Κάνε μου την ιδιόχειρη απόδειξή σου”. Και ο μοναχός κάθισε και έγραψε τα εξής:”Εγώ, ο μοναχός Ιωάννης από την Αντιόχεια της Συρίας, ομολογώ ότι πήρα από σένα, τον Στέφανο, το θεοφιλέστατο πρεσβύτερο και οικονόμο του ναού της αγίας Αναστάσεως του Χριστού του Θεού μας, επειδή βρέθηκα σε ανάγκη, ένα νόμισμα. Και για εξασφάλιση σου έκανα αυτή την ιδιόχειρη απόδειξη ώστε, όταν έρθει ο Κύριος Ιησούς, να σου το δώσει”. Και παίρνοντας το νόμισμα έφυγε.Το ίδιο βράδυ βλέπει ο οικονόμος σε όραμα κάποιον να του λέει:” Πάρε το νόμισμα και δώσε την απόδειξη του μοναχού”. Καθώς όμως αυτός, λέει, αντιδρούσε λέγοντας:” Εκείνος μου είπε ότι ο Ιησούς θα έρθει και θα το δώσει”, του λέει πάλι:”Εγώ είμαι ο Ιησούς, πάρε το νόμισμα και δώσε την απόδειξη. Μήπως θέλεις και παραπάνω; Να το νόμισμά σου”. Ξυπνώντας τρομαγμένος και κατάπληκτος έστειλε ανθρώπους στον μοναχό λέγοντας:”Κοιτάξτε και όπου τον βρείτε, να μου τον φέρετε”. Έφυγαν αυτοί, τον βρήκαν και του λένε:”Έλα, σε θέλει ο οικονόμος”. Εκείνος φοβήθηκε και είπε μέσα του:”Οπωσδήποτε άλλαξε γνώμη και θέλει πίσω το νόμισμα”, και πήγαινε με φόβο. Μόλις ο οικονόμος τον είδε του λέει:”Εξάπαντος, κύριε αββά, σήμερα θα γευματίσεις μαζί μου”. Εκείνος περισσότερο φοβήθηκε ότι πρόκειται να επιστρέψει το νόμισμα. Την ώρα που έτρωγαν λέει ο οικονόμος:”Κύριε αββά, Πάρε και όσα άλλα χρυσά νομίσματα θέλεις και δώσε μου γραμμάτιο”. Του λέει εκείνος:”Συγχώρεσε με, δεν χρειάζομαι άλλο, μου αρκεί το ένα”. Του διηγήθηκε τότε το όραμα και τον παρακαλούσε λέγοντας:”Πάρε δέκα λίτρες χρυσά νομίσματα και δώσε μου ιδιόχειρη απόδειξη”. Και ο μοναχός του είπε:”Αποκλείεται να πάρεις από μένα άλλο γραμμάτιο, διότι και ο Κύριος δεν μου είπε να πάρω παραπάνω. Και αν πράγματι πιστεύεις στο Χριστό, είναι πολλοί αυτοί που μπορούν να σου κάνουν παρόμοιο γραμμάτιο”. Και όλοι όσοι άκουσαν θαύμασαν τις αψευδείς υποσχέσεις του Θεού.

Το παράδειγμα της αλεπούς

Ήταν κάποιος από τους πατέρες που καταγόταν από ξένη χώρα και έλεγε την ακολουθεί παραβολή. Στη χώρα μου φτιάχνουν κάποιο ειδικό λάκκο για να παγιδεύουν τα λιοντάρια. Μέσα σε έναν τέτοιο συνέβη να πέσει μια αλεπού, και παρόλο που προσπάθησε απεγνωσμένα, δεν μπόρεσε να ανέβει από εκεί. Αργότερα ήρθε εκείνος που έφτιαξε το λάκκο για να δει μήπως έπεσε τίποτε μέσα σε αυτό και βρήκε την αλεπού. Μηχανεύτηκε τότε η αλεπού να μείνει ξαπλωμένη σα ψόφια. Ο άνθρωπος κατέβηκε, την έπιασε από την ουρά και την έριξε έξω. Και αυτή έτρεξε και έφυγε. Μετά από λίγες μέρες ξαναπέρασε η αλεπού και είδε άλλη αλεπού πεσμένη μέσα στον ίδιο λάκκο. Και βλέποντάς την να πηδά από δω κι από κει και να μη μπορεί να ανέβει, της λέει:”Και εγώ πολύ προσπάθησα πηδώντας εδώ και εκεί, και αν δε νέκρωνα τον εαυτό μου, δε θα γλίτωνα”. Και μεις λοιπόν, αδελφοί, αν θέλουμε να γλιτώσουμε από τις παγίδες του διαβόλου, ας νεκρώσουμε τα θελήματά μας και με τη χάρη του Κυρίου θα σωθούμε.

Ασκητική παραίνεση

Αρχή της ζωής του μοναχού είναι η μελέτη των Γραφών και η εκπλήρωση των εντολών του Θεού. Όποιος μοναχός δεν περνάει τη ζωή του με αυτά, δεν κάνει άσκηση.

Ο γενναίος μοναχός ξεφεύγει τις θηλιές του διαβόλου με το σημείο του σταυρού.

Ο μοναχός ο γήινος και προσηλωμένος στη γη πέφτει στις σατανικές παγίδες.

Η ταπείνωση είναι δέντρο ζωής που φτάνει σε μεγάλο ύψος. Ο μοναχός που το έχει τρυγάει τους καλούς του καρπούς.

Ο ήλιος να μη φτάνει στη δύση του βρίσκοντας το μοναχό εξοργισμένο