Ο βίος των «σαλών» αγίων αποτελούν ένα ξεχωριστό παράδειγμα στην ιστορία της εκκλησίας και μια πραγματική υπέρβαση. Το γεγονός ότι και ο ίδιος ο Χριστός χλευάστηκε από τον περίγυρό του και κατακρίθηκε από τον ίδιο το λαό του έκανε την εκκλησία (ειδικά σε δύσκολες περιόδους όπως των διωγμών να δεχθεί τέτοιες φαινομενικά αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές. Το γεγονός αυτό έκανε εντύπωσε γιατί ξέφευγε από καθιερωμένο της εκκλησιαστικής τάξης πραγμάτων. Στη Βυζαντινή περίοδο, τέτοια φαινόμενα σπανίζουν αφού και η εκκλησία δεν αισθάνεται πιεσμένη πια με τους διωγμούς. Κατά καιρούς όμως παρουσιάζοντα κάποιοι, μοναχοί κυρίως, που ζουν μια ζωή που δεν ταιριάζει σ’ αυτόν τον κώδικα. Η ζωή αυτών προκαλεί αφού δεν εναρμονίζεται με το κοσμικό κατεστημένο και πιο πολύ μοιάζουν με ανθρώπους με διανοητικά προβλήματα γι΄ αυτό άλλωστε και ονομάζονται «σαλοί» δηλαδή τρελοί. Η επίσημη Εκκλησία  τους ονόμασε «δια Χριστόν σαλούς» και οι πιο γνωστοί είναι οι άγιοι Ανδρέας και Συμεών.

 Δε νομίζω ότι θα μπορούσε να επιλεγεί καλύτερο ζωντανό παράδειγμα από το παρακάτω απόσπασμα της ταινίας OSTROV (Tο νησί). Η βραβευμένη Χριστιανική ταινία που δείχνει πως η μετάνοια μπορεί να ανεβάσει τον άνθρωπο σε μεγάλα πνευματικά ύψη, οπότε κρύβεται με τη σαλότητα …

Κάπου στη βόρεια Ρωσία, σ ένα μικρό ορθόδοξο μοναστήρι, εγκαταβιώνει ένας πολύ ασυνήθιστος άνθρωπος. Οι συμμοναστές του προβληματίζονται από την εκκεντρική συμπεριφορά του. Οι προσκυνητές της Σκήτης θεωρούν ότι έχει την δύναμη να θεραπεύει ασθένειες, να εξορκίζει τους δαίμονες και να προβλέπει το μέλλον. Ωστόσο, ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο, λόγω μιας αμαρτίας που διέπραξε στα νιάτα του. Η ταινία είναι μια παραβολή, που συνδυάζει την σοβιετική καθημερινότητα και την ορθόδοξη μοναστική πολιτεία, ακραιφνείς πρεσβευτές αντιστοίχως του θεϊκού υλισμού και της ένθεης πνευματικότητας.
<a href="http://“>