Ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάνταΑπ. 21, 5

Τα θαύματα χαρκτηρίστηκαν «σημεία» του καινούργιου κόσμου, σημάδια που μας δείχνουν πως θα είναι ο καινούργιος κόσμος της Βασιλείας του Θεού. Πολύ ενδιαφέρον έχει όμως και ο χαρακτηρισμός τους ως “παράθυρα ” από όπου μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν εικόνες , στιγμές από αυτό τον καινούριο κόσμο.

Τα παράθυρα άλλωστε έχουν αυτό το ίδιον, ότι μας δίνουν τη δυνατότητα να ξεφεύγουμε από τη δική μας κατάσταση και να βλέπουμε τον έξω κόσμο. Γι΄αυτό το λόγο άλλωστε στα σωφρονιστικά ιδρύματα τα παράθυρα βρίσκονται πολύ ψηλά και είναι μικρά. Θα ήταν αβάσταχτο οι φυλακισμένοι να μπορούν να βλέπουν τον έξω κόσμο, τη φύση, καθετι ζωντανό, και αυτοί να είναι εγκλωβισμένοι μέσα δίχως τη δυνατότητα να βγούν (όπως οι πρότυπες φυλακές που ετοιμάζονται να λειτουργήσουν στη Νορβηγία).

Στον άνθρωπο όμως δόθηκε η ευκαιρία να ξεφύγει από τα δεσμά του και τη φυλακή της ψυχής του με τον ερχομό του Χριστού. Τα θαύματα που έκανε ο Χριστός είναι τα παράθυρα και η διέξοδος που μας προσέφερε. Ο Χριστός όμως κατακρίθηκε και για αυτά τα θαύματά του και καταδικάστηκε όπως άλλοτε για άλλους λόγους βέβαια είχαν καταδικάσει το Σωκράτη. Οι άνθρωποι είτε από άγνοια είτε από φόβο σε κάθετι καινούργιο και που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα αρνήθηκαν το Χριστό. Εγκλωβισμένοι πολλές φορές σε μία εικονική πραγματικότητα, μία virtual πραγματικότητα,  νεκρώνουμε τις αισθήσεις μας, αποκοιμίζουμε τη συνείδησή μας και καταδικάζουμε τους εαυτούς μας στο σκοτάδι. Δεν δεν πρέπει  όμως να φοβόμαστε ν΄ανοίξουμε τα παράθυρα της ψυχής μας σε κάτι διαφορετικό όπως τη διδασκαλία του Χριστού. Κάποιοι βρήκαν τη δύναμη να αποδεχθούν το έργο του Χριστού και να απελευθερώσουν τις ψυχές του από τις γήινες φυλακές. Όπως επίσης αυτοί οι λίγοι άνθρωποι προσπαθούν να μεταδώσουν τη γνώση και στους άλλους. Ποιοι από εμάς θα το δεχθούν εξαρτάται από τους ίδιους.

Παρακάτω παρατίθεται απόσπασμα από το μύθο της σπηλιάς από το 7ο κεφάλαιο της Πολιτείας του Πλάτωνα.

“«Φαντάσου ένα μακρύ διάδρομο που καταλήγει σε μια μεγάλη, κατασκότεινη σπηλιά (υπόγειο κατοικητήριο). Εκεί μέσα βρίσκονται από την παιδική τους ηλικία αλυσοδεμένοι άνθρωποι πολλοί, σε αλλεπάλληλες σειρές, που κοιτούν μόνο μπροστά, τον τοίχο της σπηλιάς. Σημείωσε, ότι αυτοί οι δεσμώτες δεν μπορούν να κοιτάξουν αριστερά, δεξιά και πίσω. Ούτε τους εαυτούς τους δεν μπορούν να δουν. Σ’ αυτή την κατάσταση βρίσκονται σ’ όλη τους τη ζωή… Φαντάσου τώρα, ότι πίσω από τις σειρές των δεσμωτών υπάρχει αναμμένη μια μεγάλη φωτιά. Μπροστά από τη φωτιά και πίσω από τις πλάτες τους, περνοδιαβαίνουν με ταχύτητα άνθρωποι «θαυματοποιοί» (εξουσιαστές) που μεταφέρουν, κρατώντας πάνω στα κεφάλια τους, διάφορα αντικείμενα, των οποίων μόνο τις σκιές βλέπουν οι δεσμώτες να προβάλλονται στον τοίχο της σπηλιάς, εξαιτίας της λάμψης που παρέχει η φωτιά κι ακούν την ηχώ από τις φωνές τους. Ξαφνικά (εξαίφνης) ένας φυλακισμένος σπάει τα δεσμά του και με βήματα δειλά στην αρχή αλλά σταθερά, βγαίνει από τη σπηλιά, ανεβαίνει στην επιφάνεια της γης και, κάτω από το φως του ήλιου, αντιλαμβάνεται την πλάνη στην οποία ζούσε, όσο καιρό αυτός και οι συνάνθρωποί του ήταν αλυσοδεμένοι στη σπηλιά …;»
<a href="http://“>