sntoumanis's blog

Από το www.tanea.gr

Εντονες αντιδράσεις από γάλλους ειδικούς για την αξιολόγηση των παιδιών
Le Monde / Της Marina Julienne

Μια μεγάλη συζήτηση και έντονες αντιδράσεις από παιδαγωγούς, ψυχολόγους και νευροβιολόγους έχουν πυροδοτήσει στη Γαλλία τα σχέδια του υπουργείου Παιδείας να εισαγάγει τεστ αξιολόγησης των παιδιών στο νηπιαγωγείο, προκειμένου να προλάβει τις κακές επιδόσεις ή και τη σχολική αποτυχία αργότερα, στο γυμνάσιο και το λύκειο.
Οι ειδικοί δεν διαφωνούν με την αναγκαιότητα των τεστ. Τέσσερα στα δέκα παιδιά της τελευταίας τάξης του δημοτικού είχαν στη Γαλλία το 2009 «ανεπαρκή» γνώση της μητρικής τους γλώσσας, ένα στα δέκα εμφάνιζε τόσο πολλά προβλήματα «που ήταν αδύνατη η είσοδός του στο γυμνάσιο». Και η σχολική αποτυχία έχει τις ρίζες της στο νηπιαγωγείο – που θεωρείται άλλωστε, επισήμως, ως η πρώτη τάξη του δημοτικού. Οπως επισημαίνει ο νευροβιολόγος Στανισλάς Ντεέν, «πολυάριθμες έρευνες δείχνουν ότι τα πεντάχρονα παιδιά που δεν μπορούν να αντιληφθούν την ποσοτική έννοια των αριθμών (ποιος αριθμός είναι μεγαλύτερος από έναν άλλον) θα έχουν προβλήματα στα μαθηματικά μερικά χρόνια αργότερα». Αντιστοίχως, στην ανάγνωση, είναι η «φωνολογική συνείδηση», η ικανότητα να ξεχωρίζει ή όχι το παιδί τα φωνήματα, αυτή που κρίνει τη μετέπειτα μαθητική του πορεία. Διατυπώνονται εντούτοις πολλές ενστάσεις όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο πήρε τις αποφάσεις του το υπουργείο Παιδείας (χωρίς να έχει πρώτα συμβουλευτεί κάποια επιτροπή εκπαιδευτικών και ειδικών από τη Γαλλία και ολόκληρο τον κόσμο) αλλά και το περιεχόμενο των τεστ που προτείνονται (τα οποία κρίνονται… μετεξεταστέα από την επιστήμη).
Το γαλλικό κράτος προτείνει, πιο συγκεκριμένα, ένα τεστ εντοπισμού των μαθησιακών δυσκολιών στην αρχή του νηπιαγωγείου (ή, καλύτερα, της τελευταίας τάξης του νηπιαγωγείου, μιας και το «Ecole Maternelle» απευθύνεται στη Γαλλία σε παιδιά τριών έως έξι ετών) και μια σειρά εξετάσεων στο τέλος («τρεις συλλογικές δοκιμασίες και δύο ατομικές δοκιμασίες για όλους τους μαθητές της τάξης»), τα αποτελέσματα των οποίων θα διαβιβάζονται στους γονείς και θα χρησιμοποιούνται για την πανεθνική, συγκριτική αξιολόγηση του σχολείου. Οσον αφορά το πρώτο τεστ, η αγωνία των εκπαιδευτικών, όπως την εκφράζει η Καρολίν Ιρό, είναι πως «δεν είναι αρμόδιοι να κρίνουν αν ένα παιδί έχει μαθησιακές δυσκολίες ή όχι. Οταν δεν είσαι γιατρός, πώς μπορείς να ξέρεις αν οι δυσκολίες στη γραφή, τα κακοσχηματισμένα γράμματα, για παράδειγμα, είναι σύμπτωμα δυσπραξίας ή απλώς μια δεξιότητα που δεν έχει ακόμα καλλιεργηθεί;». Οσον αφορά τα τεστ αξιολόγησης, οι ειδικοί φοβούνται, με απλά λόγια, πως είναι κακοφτιαγμένα.
Οπως επισημαίνει ο καθηγητής Γνωσιακής Ψυχολογίας Ρεμί Μπρισιό, δίνεται υπερβολική σημασία στο μέτρημα («μετρήστε τα φεγγάρια, τα αστέρια, τα τετράγωνα…») που «δεν λέει στην πραγματικότητα τίποτε για τις ικανότητες των παιδιών στην αριθμητική». Ο νευροβιολόγος Ντεέν δίνει ένα άλλο παράδειγμα: «Το τεστ υπ’ αριθμόν 12 υποτίθεται ότι αξιολογεί τη δυνατότητα αναγνώρισης των αριθμών. Ο δάσκαλος καλείται λοιπόν να πει στα παιδιά: “Κοιτάξτε τη δεύτερη γραμμή. Βάλτε πάνω σε αυτήν το δάχτυλό σας και ακούστε προσεκτικά. Πάρτε το κόκκινο μολύβι και κυκλώστε το 11. Μετά πάρτε το μπλε σας μολύβι και κυκλώστε το 7”. Μα στο τέλος αυτής της φράσης, ακόμα και ενήλικοι μπορεί να έχουν ξεχάσει με ποιο χρώμα πρέπει να κυκλώσουν ποιον αριθμό!».

Από www.tovima.gr

Μέτρα για την προστασία των μαθητών θα περιλαμβάνονται σε κάθε μελέτη σχολείου

Μέτρα οδικής ασφάλειας θα εφαρμόζει πλέον ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ)
Οριστική μελέτη για να ενταχθούν οι προδιαγραφές επεμβάσεων για μέτρα οδικής ασφάλειας στις περιοχές των σχολείων παρήγγειλε ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ), προς αντιμετώπιση των συχνών τροχαίων ατυχημάτων έξω από σχολικές μονάδες.
Αντικείμενό της μελέτης θα είναι η σύνταξη των προδιαγραφών για τις επεμβάσεις που θα πρέπει να εφαρμόζονται γύρω από τα σχολεία, οι τεχνικές προδιαγραφές, καθώς και τα προτεινόμενα υλικά που θα χρησιμοποιούνται.
Ο ΟΣΚ θεωρεί ως αναγκαία την άμεση αντιμετώπιση του πρόβληματος, καθώς σημειώνονται με σταθερή συχνότητα τροχαία ατυχήματα έξω από σχολεία. Ένα βασικό πρόβλημα είναι ότι έως σήμερα, καθώς ο ΟΣΚ δεν είχε την αρμοδιότητα παρέμβασης εκτός του οικοπέδου του σχολείου που κατασκευάζει – υποχρέωση που ανήκει στους δήμους- με αποτέλεσμα οι προδιαγραφές οδικής ασφάλειας στις μελέτες του οργανισμόυ να απουσιάζουν.
‘Ετσι, για την προστασία των μαθητών και ανάλογα με τις δυνατότητες που παρέχει κάθε οικόπεδο, ο ΟΣΚ προτείνει:

– Την σήμανση περιμετρικά του σχολείου με φωτεινούς σηματοδότες που θα τίθενται σε λειτουργία τις ώρες προσέλευσης και αποχώρησης των μαθητών

– Τις ανυψωμένες διαβάσεις πεζών που θα τοποθετούνται στις εισόδους των σχολείων για την διασφάλιση της μείωσης της ταχύτητας των αυτοκινήτων και την απόδοση προτεραιότητας στους πεζούς

– Την τοποθέτηση μειωτών ταχύτητας (τα λεγόμενα «σαμαράκια») που θα τοποθετούνται περιμετρικά του σχολικού κτιρίου

– Την ένδειξη προσέλευσης οχημάτων στις διαβάσεις

– Τις ειδικές ρυθμίσεις σε σχολεία που βρίσκονται σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας

– Την πεζοδρόμηση όπου αυτή είναι εφικτή

Επίσης, πρόθεση του ΟΣΚ αποτελεί και η δημιουργία πάρκων κυκλοφοριακής αγωγής σε όποια σχολεία μπορεί να υπάρξει αυτή η δυνατότητα

Το εγχείρημα προέκυψε από μία ιδέα του πρώην υπουργού Υποδομών, κ. Σπ. Βούγια, ο οποίος είχε προτείνει την δημιουργία του «σχολικού δακτυλίου», δηλαδή ενός συστήματος με κυκλοφοριακές ρυθμίσεις και σημάνσεις στα σχολεία.

Στη συνέχεια, μετά από συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου Οδικής Ασφάλειας, στην οποία είχε προεδρεύσει για πρώτη φορά ο πρώην υφυπουργός, το υπουργείο Υποδομών πήρε την δέσμευση του ΟΣΚ ότι θα εισαγάγει τον «σχολικό δακτύλιο» στις μελέτες των νέων σχολείων.

Από www.tanea.gr

Του Μιχάλη Μιτσού

Οι μαθητές στη Φινλανδία έχουν μια ωραία συνήθεια: πριν μπουν στην τάξη βγάζουν τα παπούτσια τους. Ισως να έχουν κρίνει οι ψυχολόγοι πως όταν είσαι με τις κάλτσες χαλαρώνεις, και μπορείς έτσι να αφομοιώσεις καλύτερα τη γνώση. Ισως απλώς το σχολείο να θεωρείται προέκταση του σπιτιού, όπου επίσης οι περισσότεροι Φινλανδοί κυκλοφορούν χωρίς παπούτσια. Εν πάση περιπτώσει, όποιος περάσει έξω από μια αίθουσα διδασκαλίας στο Ελσίνκι ή σε μια άλλη φινλανδική πόλη, θα δει παραταγμένα απ’ έξω καμιά εικοσαριά ζευγάρια. Εκτός από το Λαακαβουόρι, μια φτωχή ανατολική συνοικία της πρωτεύουσας. Εδώ, έξω από την τάξη 3C του Δημοτικού, βλέπει κανείς μόνο τέσσερα ζευγάρια παπούτσια: της Αναστάσια, του Αρτουρ, του Κέβιν και του Αρθουρ. Τεσσάρων παιδιών που έφτασαν πριν από δύο μήνες με τους γονείς τους στη Φινλανδία από τη Ρωσία και την Εσθονία. Και κάνουν εντατικά μαθήματα φινλανδικών.
Το εκπαιδευτικό σύστημα της Φινλανδίας έχει επανειλημμένα επαινεθεί για την αποτελεσματικότητά του. Στις αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ καταλαμβάνει πάντα τις πρώτες θέσεις, γεγονός που αποδίδεται συνήθως στο υψηλό κύρος που απολαμβάνει στη χώρα αυτή η εκπαιδευτική κοινότητα. Οπως σημειώνει όμως η Τζέσικα Σέφερντ στον «Γκάρντιαν», υπάρχει μια διάσταση του θέματος που δεν έχει τύχει της απαραίτητης προσοχής: η ιδιαίτερη προσοχή και φροντίδα που δείχνει το σύστημα για τα παιδιά των μεταναστών. Στο Δημοτικό του Λαακαβουόρι, για παράδειγμα, το 45% των μαθητών δεν έχει για μητρική γλώσσα τα φινλανδικά. Και όμως οι επιδόσεις τους είναι ίδιες με εκείνες των μαθητών από άλλες περιοχές, όπου τα ποσοστά των μεταναστών είναι πολύ μικρότερα.
Η Αναστάσια, ο Αρτουρ, ο Κέβιν και ο Αρθουρ κάνουν με έναν δάσκαλο κι έναν βοηθό για 25 ώρες την εβδομάδα όλα τα μαθήματα, εκτός από γυμναστική και τέχνη. Υστερα από ένα διάστημα, που κυμαίνεται από έξι μήνες έως έναν χρόνο, κρίνονται έτοιμοι να ενταχθούν στην κανονική τους τάξη. Και δεν είναι μόνο αυτό. Τα τελευταία τριάντα χρόνια το φινλανδικό κράτος πληρώνει σομαλούς δασκάλους για να βοηθούν παιδιά σομαλών μεταναστών που ζουν στη Φινλανδία να τελειοποιήσουν τη μητρική τους γλώσσα. Επιπλέον, τα σχολεία που βρίσκονται σε σχετικά φτωχές περιοχές ή έχουν μεγάλο αριθμό μαθητών με ειδικές ανάγκες τυγχάνουν ειδικής χρηματοδότησης – στην οποία προστίθενται 1.000 ευρώ τον χρόνο για κάθε μαθητή που έχει ζήσει στη Φινλανδία για λιγότερο από τέσσερα χρόνια.
Η κατάσταση των μεταναστών στη χώρα αυτή δεν είναι βέβαια ρόδινη. Το κόμμα των Αληθινών Φινλανδών, που εκτός από το να πετάξει έξω την Ελλάδα από την ευρωζώνη θέλει και να περιορίσει τον αριθμό των μεταναστών, έλαβε τον Απρίλιο 19%. Και πολλοί γονείς (για την ακρίβεια όλο και περισσότεροι) παίρνουν τα παιδιά τους από σχολεία που έχουν πολλούς μετανάστες. Αλλά οι εκπαιδευτικοί είναι απτόητοι: θα εξακολουθήσουν να υπηρετούν τις αρχές τους. Η χώρα τους δεν είναι τυχαία ΑΑΑ.

Aπό το www.tovima.gr
Κινητήριος δύναμη το ενδιαφέρον των γονιών
Οι ειδικοί του διεθνούς προγράμματος αξιολόγησης μαθητών του οργανισμού (PISA) επεξεργάστηκαν στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), τα οποία αναδεικνύουν τη σημαντική συμβολή που μπορούν να έχουν οι γονείς στις σχολικές επιδόσεις των παιδιών τους.

Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της σχετικής έρευνας, που είδαν σήμερα το φως της δημοσιότητας, οι 15χρονοι μαθητές που διάβαζαν με τους γονείς τους στην πρώτη τάξη του δημοτικού σχολείου, εμφανίζουν καλύτερες επιδόσεις σε σχέση με τους μαθητές που ξεκίνησαν τη μαθητική τους ζωή με λίγη ή καθόλου βοήθεια από τους
δικούς τους γονείς. Οπως επισημαίνεται, μάλιστα, στη σχετική έκθεση οι καλές επιδόσεις των μαθητών που έχουν βοήθεια από τους γονείς τους, δεν σχετίζονται με το οικονομικό επίπεδο ή το κοινωνικό υπόβαθρο της οικογένειας.

Ειδικότερα, οι 15χρονοι μαθητές των οποίων οι γονείς δήλωσαν ότι διάβαζαν με τα παιδιά τους «κάθε μέρα ή σχεδόν κάθε μέρα» ή «μια ή δυο φορές την εβδομάδα» εμφάνισαν πολύ καλύτερες επιδόσεις στα αξιολογικά τεστ του προγράμματος PISA σε σχέση με τους μαθητές οι γονείς των οποίων διάβαζαν σχολικά ή και εξωσχολικά βιβλία με τα παιδιά τους «ποτέ ή σχεδόν ποτέ» ή μόνο «μία ή δύο φορές την εβδομάδα».

Στην έρευνα που πραγματοποιήθηκε στις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ, διαπιστώθηκε ότι πολλοί γονείς δηλώνουν πώς δεν έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν τα πρώτα βήματα της μαθητικής ζωής των παιδιών τους εξαιτίας των επαγγελματικών ή άλλων υποχρεώσεων, ενώ υπάρχει κι ένα αρκετά υψηλό ποσοστό γονέων που θεωρούν ότι δεν
έχουν το κατάλληλο υπόβαθρο γνώσεων για να βοηθήσουν τα παιδιά τους.

Οι επιφυλάξεις αυτές στερούνται πραγματικής βάσης, σύμφωνα με τους ερευνητές του προγράμματος PISA. «Τα καλά νέα είναι ότι δεν χρειάζεται να έχει κανείς μεταπτυχιακό ή απεριόριστο χρόνο για να βοηθήσει τα παιδιά του στη μαθητική τους ζωή», αναφέρουν οι συντάκτες της έκθεσης. «Αυτό που χρειάζεται είναι γνήσιο ενδιαφέρον», προσθέτουν.

Ενα άλλο σημαντικό συμπέρασμα που προκύπτει από την έρευνα για τους γονείς είναι ποτέ δεν είναι αργά για να ασχοληθούν με τα παιδιά τους. Για παράδειγμα, οι 15χρονοι μαθητές που συζητούν με τους γονείς τους πολιτικά ή κοινωνικά θέματα τακτικά εμφανίζουν καλύτερες επιδόσεις από τους συνομηλίκους τους που δεν έχουν την ίδια τύχη.

Με τις καλές επιδόσεις των μαθητών συνδέονται, επίσης, οι συζητήσεις με τους γονείς τους για βιβλία, κινηματογραφικές ταινίες ή ακόμη και για τηλεοπτικά προγράμματα, οι συζητήσεις με περιεχόμενο «πώς τα πάνε στο σχολείο», ακόμη και η συγκέντρωση της οικογένειας γύρω από το τραπέζι την ώρα του φαγητού.

Aπό το www.tovima.gr

Το νέο σύστηµα εισαγωγής στα ΑΕΙ που προτείνεται από το Υπουργείο Παιδείας και τού οποίου τα κύρια σηµεία δόθηκαν στο «Βήµα» (23 Οκτωβρίου) έχει αρκετά θετικά στοιχεία, αλλά συνολικά κινείται προς λάθος κατεύθυνση. Ας πούµε πρώτα τα θετικά στοιχεία. Αυτά είναι: α) η µείωση των εξεταζοµένων µαθηµάτων, β) ο συνυπολογισµός τής βαθµολογίας των δύο τελευταίων τάξεων τού Λυκείου, γ) η καθιέρωση µιας γενικής δοκιµασίας (τεστ) γνώσεων / δεξιοτήτων, δ) η εξέταση βάσει µιας ευρύτερης ύλης, ε) ο προσδιορισµός τού ύψους βαθµολογίας εισαγωγής (τού συντελεστή βαρύτητας) από τα οικεία τµήµατα (εφόσον δεν καταργηθούν…) των ΑΕΙ.

Το σύστηµα που προτείνεται είναι –σε γενικές γραµµές– ένα β’ σενάριο εισαγωγής στα ΑΕΙ που περιελήφθη στο τελικό πόρισµα τού Εθνικού ∆ιαλόγου για την Παιδεία, προερχόµενο από πρόταση τού (τότε) Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. ∆εν είναι, δυστυχώς, το σύστηµα που κυρίως προτάθηκε για εισαγωγή στα ΑΕΙ, το οποίο στηρίζεται σε µια διαφορετική λογική, στην επίλυση των δύο καίριων προβληµάτων:

α) τού κοινωνικά απάνθρωπου και παιδευτικά αναξιόπιστου χαρακτήρα τού ισχύοντος συστήµατος, και β) τής επαναφοράς τού Λυκείου σε καίρια µορφωτική βαθµίδα, αντί τής φροντιστηριακής (και µάλιστα αποτυχηµένης γενικά) λειτουργίας που έχει σήµερα.

Το πρώτο µείζον πρόβληµα που δεν λύνεται από το προτεινόµενο σύστηµα είναι ο απάνθρωπος και αναξιόπιστος χαρακτήρας του, έστω και αν θεωρείται –και είναι εν πολλοίς– ένα αδιάβλητο σύστηµα. Είναι απάνθρωπο το ισχύον σύστηµα γιατί σε µία και µόνο εξέταση για ένα ολόκληρο έτος και εντός 3 ωρών κρίνεται, σε περίπτωση αποτυχίας που µπορεί να προέλθει και από ένα µόνο µάθηµα, το µέλλον ενός νέου ανθρώπου µε πάµπολλες οικονοµικές, ψυχολογικές και κοινωνικές επιπτώσεις. Είναι και αναξιόπιστο, γιατί πολλοί επιτυγχάνοντες δεν είναι πάντοτε οι καταλληλότεροι για επιτυχηµένες επιστηµονικές σπουδές ούτε πολλοί αποτυγχάνοντες µειονεκτούν, στην πραγµατικότητα, έναντι όλων αυτών που πέτυχαν! Κι αυτό γιατί το ισχύον σύστηµα δεν επιλέγει µε αξιοπιστία τα καλύτερα µυαλά, τα πιο δηµιουργικά. Επιλέγει µε βάση κυρίως την ικανότητα αποµνηµόνευσης και αναπαραγωγής όγκων πληροφοριών χωρίς ικανότητες κριτικής σκέψης, σύνθεσης και εµβάθυνσης. Το µόνο καλό που έχει –σε µεγάλο βαθµό– είναι ένα αίσθηµα ασφαλείας και αντικειµενικότητας (που κι αυτό ακόµη µπορεί να κλονισθεί αν η επιτήρηση στις εξετάσεις δεν γίνεται µε τη δέουσα υπευθυνότητα σε µικρές ιδίως γεωγραφικές περιοχές ή αν τα γραπτά των µαθητών κάποιων σχολείων κριθούν υπερβολικά αυστηρά λόγω δήθεν τής οικονοµικής στάθµης των µαθητών ορισµένων προνοµιούχων περιοχών ή σχολείων).

Το δεύτερο, εξίσου µεγάλο αν όχι µεγαλύτερο, µειονέκτηµα τού ισχύοντος που διατηρείται και στο προτεινόµενο σύστηµα είναι ότι εξακολουθεί να διατηρεί το Λύκειο ως φροντιστήριο προετοιµασίας για τα ΑΕΙ. Ωστόσο, πρόκειται ως γνωστόν για ένα αποτυχηµένο φροντιστήριο, απαξιωµένο στη συνείδηση των µαθητών και των γονέων προς όφελος τού ιδιωτικού φροντιστηρίου που –µε την πλήρη προσαρµογή του στο ισχύον σύστηµα– έχει αποκτήσει κύρος, αξιοπιστία και τείνει στην πράξη να υποκαταστήσει τη µάθηση στο σχολείο. Το τραγικό είναι ότι έχει αχρηστευθεί στην πράξη το µορφωτικό και παιδαγωγικό έργο των εκπαιδευτικών στο Λύκειο που κρίνονται µε µόνο κριτήριο το πόσο καλοί είναι σε σχέση µε τις εισαγωγικές εξετάσεις.

Η λύση είναι αυτό που προτείναµε στον Εθνικό ∆ιάλογο για την Παιδεία: Η δηµιουργία ενός εθνικού εξεταστικού φορέα στον οποίο θα εξετάζονται οι υποψήφιοι για τα ΑΕΙ (κάτι σαν το ΑΣΕΠ ή τους αντίστοιχους εξεταστικούς φορείς στην Αγγλία και αλλού). Σ’ αυτόν οι υποψήφιοι φοιτητές θα µπορούν να δίνουν εξετάσεις µέχρι και 3 φορές τον χρόνο, εφόσον χρειασθεί να βελτιώσουν τη βαθµολογία τους σε ένα ή περισσότερα µαθήµατα (µε ανάλογη µείωση των µορίων εισαγωγής σε κάθε επανάληψη τής εξέτασης). Ετσι θα γίνει πιο ανθρώπινο το σύστηµα των εξετάσεων και κάθε υποψήφιος θα ρυθµίζει τον χρόνο εισαγωγής στο επιθυµητό τµήµα και µόνον (και όχι όπου τύχει να βρεθεί) ανάλογα µε τον χρόνο προετοιµασίας και τις πραγµατικές του ικανότητες, χωρίς οι εισαγωγικές εξετάσεις να αποτελούν µείζον πρόβληµα σε πανελλήνια κλίµακα. Με αυτόν τον τρόπο το Λύκειο θα απελευθερωθεί από τον φροντιστηριακό του ρόλο και τον βραχνά των εισαγωγικών εξετάσεων και θα τού δοθεί ο χρόνος να εστιασθεί σε µια πραγµατική µόρφωση κατά την περίοδο τής ηλικίας των µαθητών (15 – 18 ετών) που έχουν τη µεγαλύτερη προσληπτική και δηµιουργική ικανότητα. Μια ουσιαστική αναµόρφωση τού προγράµµατος τού Λυκείου θα εξασφάλιζε αυτόν τον καίριο παιδευτικό του ρόλο. Εχοντας αποφοιτήσει από το Λύκειο οι µαθητές, µ’ ένα απολυτήριο που µπορεί να επανακτήσει βαθµηδόν τη χαµένη του αξία, θα προχωρήσουν είτε στις εξετάσεις που θα διεξάγει το Εθνικό Εξεταστικό Κέντρο (από ειδικούς εκπαιδευτικούς τής µαχοµένης Εκπαίδευσης και εξειδικευµένους πανεπιστηµιακούς) µε έγκυρο, αξιόπιστο και αδιάβλητο εξεταστικό σύστηµα, είτε θα στραφούν αµέσως στον χώρο εργασίας. Τα ΑΕΙ, διαφοροποιούµενα ως προς τις απαιτήσεις τους, θα έχουν λόγο στην εισαγωγή των φοιτητών τους διαµορφώνοντας τους όρους εισαγωγής (την απαιτούµενη κατά µάθηµα και κλάδο βαθµολογία).

Αρα τα πραγµατικά προβλήµατα τού σηµερινού αποτυχηµένου συστήµατος εισαγωγής στα ΑΕΙ δεν επιλύονται και µε το προτεινόµενο σύστηµα, απλώς γίνονται ορισµένες βελτιώσεις στο υπάρχον σύστηµα. Εδώ δεν αποτολµήθηκαν πάλι οι ριζικές λύσεις και ανατροπές που απαιτούνταν για ένα θέµα που ενδιαφέρει το µεγαλύτερο µέρος τού ελληνικού λαού. Πιθανότατα λόγω τής δεινής οικονοµικής καταστάσεως στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγµή η χώρα και µε χαίνον το πρόβληµα τής µεταρρύθµισης στην Ανώτατη Παιδεία, η πολιτική ηγεσία τού Υπουργείου Παιδείας έκρινε ότι δεν µπορεί να προχωρήσει τώρα σε ριζικές αλλαγές. Ετσι, δεν λύνεται και αυτή τη φορά το µείζον πρόβληµα τού τρόπου εισαγωγής στα ΑΕΙ σε συνδυασµό µε την απελευθέρωση τού Λυκείου από τον φροντιστηριακό χαρακτήρα του.

Ούτε η ελληνική οικογένεια ανασαίνει, ούτε η Παιδεία µας αναβαθµίζεται.

Ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης είναι καθηγητής Γλωσσολογίας, τ. πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών

Από www.tovima.gr

Ολοι συµφωνούµε ότι η βαθιά κρίση στην οποία απερίσκεπτα διολισθήσαµε έχει δραµατικές συνέπειες για τους µισθωτούς, συνταξιούχους, µικροµεσαίους επιχειρηµατίες και κυρίως τους νοµοταγείς φορολογουµένους και τους ανέργους. Είναι εύλογη η οργή, η ανησυχία και ο φόβος για το επικίνδυνο σήµερα και το άγνωστο αύριο. Συνεπώς εύλογες οι αυθόρµητες εκδηλώσεις αγανάκτησης εναντίον των κυρίως υπευθύνων πολιτικών µας. Ωστόσο, προς Θεού: θα πρέπει να αφήσουµε απ’ έξω και να προφυλάξουµε τα παιδιά µας από τη συµµετοχή τους σε έκνοµες συµπεριφορές. Αναπόφευκτο είναι να συµπάσχουν µε τους γονείς τους και να τροµάζει τα µεγαλύτερα το φάσµα της επικείµενης ανεργίας τους. Αλλά είναι απαράδεκτο, είναι έγκληµα, να χρησιµοποιούνται αυτά τα παιδιά ως όργανο εκδήλωσης των συναισθηµάτων κάποιων γονέων ή δασκάλων τους. Και ακόµη χειρότερα, ως ευκολόπιστα ενεργούµενα κοµµάτων και συνδικαλιστών που καλλιεργούν στην ψυχή τους µίσος και συµπεριφορές αναρχικών, κουκουλοφόρων, χούλιγκαν, αδίστακτων παραβατών κάθε νόµου.

Μολονότι είναι αργά, ας σταµατήσουν έστω και τώρα οι κάθε είδους επιβραβεύσεις της παιδικής και νεανικής παραβατικότητας. Είναι ντροπή και έγκληµα να υπάρχουν γονείς που ενθαρρύνουν τις ούτως ή άλλως παράνοµες καταλήψεις των σχολείων και που ανέχονται ή και επικροτούν την καταστροφή κτιρίων ή εκπαιδευτικού εξοπλισµού, την ανάγωγη συµπεριφορά των παιδιών προς τους δασκάλους. Και, ακόµη χειρότερα, να κλείνουν τα µάτια στη χρήση ναρκωτικών, στη χαρτοπαιξία και σε άλλες έκνοµες συµπεριφορές των παιδιών τους. Είναι ντροπή και έγκληµα να υπάρχουν εκπαιδευτικοί, έστω και λίγοι, που τροµοκρατούν τους νοµοταγείς και ευσυνείδητους συναδέλφους τους και ενθαρρύνουν ή προτρέπουν τα παιδιά στην κάθε είδους παραβατικότητα. Και, ακόµη, να χλευάζουν αρετές και αξίες που συντηρούν την ανθρώπινη υπόσταση, τις εθνικές αξίες και την κοινωνική συνοχή. Καθώς κατά τον νόµο του Γκρέσαµ «το κακό νόµισµα διώχνει το καλό», έτσι και οι ανεπαρκείς (το λέω ευγενικά) σε γνώσεις και χαρακτήρα εκπαιδευτικοί κατατρέχουν και υπονοµεύουν τους συγκροτηµένους και ευσυνείδητους παιδαγωγούς και διευκολύνουν την κυριαρχία στα σχολεία και στην κοινωνία των ηµιµαθών και των αδίστακτων. Προστάτες και καθοδηγητές τους συνήθως κάποιοι εργατοπατέρες, οι οποίοι έχοντας προδώσει τις αξίες του καλώς νοούµενου συνδικαλισµού, προτρέπουν στην παραβατικότητα και χρησιµοποιούν το ψεύδος και τον καταναγκασµό των µελών των συνδικάτων ώστε να αποδίδει η εκβιαστική συµπεριφορά τους απέναντι στους εργοδότες τους που δεν είναι οι εκάστοτε κυβερνώντες, αλλά ο ελληνικός λαός, που τους πληρώνει. Καθώς δε εκ του νόµου δικαιούνται να µην εργάζονται, έχουν αναδείξει και σε δηµοκρατική κατάκτηση το δικαίωµα στην τεµπελιά. Πολύ χειρότερα είναι τα πράγµατα σε βάρος των παιδιών αλλά και των ανήµπορων να αντιδράσουν άξιων γονέων, η διείσδυση του κοµµατισµού στην εκπαίδευση και η χρησιµοποίηση από αυτόν των παιδιών ως άβουλων ενεργούµενων, όπως οι κοµσοµόλοι στον υπαρκτό σοσιαλισµό και οι νεολαίες των φασιστικών καθεστώτων.

Στους πολλαπλούς συντελεστές εξαχρείωσης και αποπροσανατολισµού των παιδιών ανήκουν ακόµη και όσοι υπουργοί Παιδείας µε τον ψηφοθηρικό λαϊκισµό τους διευκόλυναν τις κοπάνες των παιδιών, θέσπισαν την ντροπή των 65 αδικαιολόγητων απουσιών, την κατάργηση της βάσης του 10 στις εισαγωγικές στα ΑΕΙ, την κατοχύρωση της παπαγαλίας, τη διευκόλυνση φροντιστηρίων και ιδιαίτερων µαθηµάτων, την αφαίρεση κάθε πατριωτικής και ηθικής αξίας από τα σχολικά βιβλία, την ανοχή και ατιµωρησία κάθε παραβατικότητας παιδιών και δασκάλων, καθώς και την κατάργηση της αξιοκρατίας και αξιολόγησης των εκπαιδευτικών σε όλες τις βαθµίδες.

Αλήθεια, σε τι θα παροτρυνθούν τα παιδιά από όλους αυτούς και από το ∆ιαδίκτυο εν όψει της επετείου του Πολυτεχνείου και του φόνου του Αλέξη; Και µάλιστα σε µια σχεδόν ακυβέρνητη χώρα, την οποία τα καραγκιοζιλίκια των τελευταίων ηµερών τείνουν να παρασύρουν στην άβυσσο. Εκτός αν αφεθεί να µας σώσει η Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας.

jmarinos@tovima.gr

Από www.tanea.gr

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου

Ο παλιός, αρχαίος μύθος που διασώζει ο Λουκιανός και έγινε για χρόνια, κανόνας ζωής (τώρα δεν ξέρω αν τολμάει κανένας ν’ αναφερθεί), μιλούσε για το δίλημμα του Ηρακλή. Οταν έγινε έφηβος και ετοιμαζόταν να μπει στον αγώνα και το άθλημα του βίου, λέει το παιδαγωγικό παραμύθι, βρέθηκε σε σταυροδρόμι, σε μια διχάλα δρόμου. Εκεί τον υποδέχτηκαν η Αρετή και η Κακία και καθεμιά με εύφορη ρητορική και περίτεχνα επιχειρήματα προσπαθούσε να τον πείσει ν’ ακολουθήσει το μονοπάτι που αυτή υποδείκνυε ως το προσφορότερο και εγγυημένο για την εξασφάλιση ευτυχούς βίου. Η Κακία, λέει ο μύθος, υποσχόταν εύκολη οδοιπορία, με ηδονές και χάριτες, πλούσια κέρδη, σταθμούς με εκπλήξεις, δώρα και παιχνίδια, ξεκούραστες διαμονές, ανάπαυλες περισσότερες από τις ημέρες δουλειάς, ανοχή των πάσης φύσεως ορέξεων, επιβράβευση των στρεβλών λύσεων, μια ζωή χωρίς ενοχές, χωρίς θλίψεις, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς τύψεις και χωρίς τιμωρία. Η Αρετή, λέει ο αφελής αρχαίος μύθος, υποσχόταν βίο αγωνιώδη, ακατάστατο, μίζερο, φτωχό, οδοιπορία μέσα σε καταιγίδες, χαλάζι, τρικυμίες, καύσωνα, ξηρασία, αρρώστιες, προδοσίες, αμφισβητήσεις, σπιουνιές, παγίδες, άστεγο βίο, γυμνό, ξυπόλητο, πένητα, στεγνό.
Ο έφηβος Ηρακλής έπρεπε να διαλέξει και ο μύθος μάς πληροφορούσε πως επέλεξε τον δρόμο της Αρετής και είδε προκοπή. Εγινε δούλος του Ευρυσθέα, κατόρθωσε άθλους από τους οποίους ο πάτρωνάς του εισέπραττε τα κέρδη και τέλος έπεσε θύμα της ζήλειας της γυναίκας του, φόρεσε τον δηλητηριασμένο χιτώνα που κόλλησε πάνω του αποκολλώντας τις σάρκες του και μέσα σε ουρλιαχτά πόνου εκλιπαρούσε τους περαστικούς στην Οίτη να βάλουν φωτιά στον σωρό με τα φρύγανα και να τον λυτρώσουν διά της πυράς από τα βάσανά του. Αυτό ήταν το τέρμα του μονοπατιού της Αρετής.
Τον ίδιο παιδαγωγικό μύθο τροποποιεί και ο Αριστοφάνης στις «Νεφέλες» του, όπου παρουσιάζει στη σκηνή ως πρόσωπα τον Δίκαιο και τον Αδικο Λόγο που καθένας προσπαθεί να πείσει έναν ανερμάτιστο έφηβο πάλι με περίτεχνα ρητορικά σχήματα (έξοχες μιμήσεις σοφιστικών ασκήσεων πειθούς) να επιλέξει εύκολο και δύσκολο βίο. Τα επιχειρήματα παρουσίαζαν την έναρξη του βίου εύκολη από τη μια με θλιβερά τάχα αποτελέσματα στο τέρμα και δύσκολη από την άλλη με τέρμα ζωή χαρισάμενη.
Δεν άλλαξαν πολύ οι συμβολισμοί και οι παραβολές στα Ευαγγέλια. Ο δρόμος μακριά από τον Θεό μοιάζει ευχάριστος, ηδονικός, ευφρόσυνος, γεμάτος εμπορεία φοινικικά κ.τ.λ., αλλά στο τέλος κατακρημνίζεται στον ζόφο της Κολάσεως και της αιώνιας τιμωρίας. Ο δρόμος της σωτηρίας τραχύς, ασκητικός, νήστις, οδοιπορία πάνω σε καρφιά, με εμπτυσμούς, φραγγελώματα, διαπομπεύσεις, ίσως και σταυρώσεις. Αλλά με προσδοκία αναστάσεως και βίο στην αιωνιότητα μεταξύ Χερουβείμ και Σεραφείμ.
Ωραία όλα αυτά, θα έλεγε κι ο ποιητής, μια περιδιάβαση, μια εκδρομή στην ωραιότητα των λόγων και της φαντασίας. Η πείρα έδειξε, θα έλεγε ο ορθολογιστής, πως εν τέλει οι περισσότεροι διάλεξαν το μονοπάτι της Κακίας, ακολούθησαν τις υποσχέσεις του Αδικου Λόγου και πλησίστιοι ταξίδεψαν με τα άλλα παιδιά και τον Πινόκιο στον τόπο όπου μεταμορφώνονται όλοι σε γαϊδούρια, ζώα ιθυφαλλικά, ακόρεστα και άκρως απαιτητικά. Οι περισσότεροι, γνωρίζοντας το τέλος του Ηρακλέους, απέφυγαν την εμπειρία του φλεγόμενου χιτώνα και άλλοι προτίμησαν τα καζάνια της Κολάσεως μαζί με διάσημους αμαρτωλούς, παρά τα ήρεμα ακρογιάλια μιας παραδείσιας ερημιάς που ψάχνεις να βρεις συντροφιά κρατώντας το φανάρι του Διογένη.
Οι περισσότεροι μοιάζουν σαν έναν άλλο διαβόητο οδοιπόρο που ξεκινάει από τους Δελφούς πεπεισμένος πως ακολουθεί τον ακριβώς αντίθετο δρόμο από εκείνον που πάει στην Κόρινθο, όπου ένας χρησμός απειλεί να τον καταστήσει φονιά του πατέρα του και ομόκλινο της μητέρας του. Κατηφορίζοντας προς τα πεδινά της Φωκίδας σ’ ένα σταυροδρόμι, μια διχάλα αμαξιτής οδού που η μια οδηγούσε στους Δελφούς, η άλλη στη Δαύλεια, επέλεξε τυχαία(;) αυτή που οδηγούσε στη Θήβα για να πέσει πάνω σ’ έναν γέροντα τον οποίο θυμωμένος δολοφονεί (που ήταν ο προγονικός του πατέρας) και για να φτάσει στη Θήβα, να λύσει ένα τρομερό αίνιγμα και να παντρευτεί τη χήρα βασίλισσα (που ήταν η πραγματική του μητέρα).
Ποια από τις δύο παιδαγωγικές εκδοχές είναι η πλησιέστερη στη μαύρη αλήθεια;
Και τι να πεις σήμερα σ’ έναν έφηβο, με ποια επιχειρήματα να τον πείσεις ν’ ακολουθήσει ποιο μονοπάτι;
Οταν πάλι η πείρα καθημερινά τεκμηριώνει την άποψη πως όσοι ακολούθησαν τον εύκολο δρόμο της Αδικίας και της Κακίας, της Αμαρτίας, διαπίστωσαν πως οι δύο δρόμοι συναντιούνται. Αφού ο δρόμος της Κακίας συχνά, θα έλεγα σχεδόν πάντα, έχει στο τέρμα του βάθρο με απονομή μεταλλίων θριάμβου και στο τέρμα του δρόμου της Αρετής, της Ασκητικής και του Δίκαιου Λόγου σε περιμένουν η αδιαφορία, η φτώχεια, η περιφρόνηση και ο εξ ασιτίας θάνατος.
Εν τέλει, θέλοντας ή μη θέλοντας, όλοι μας ακολουθώντας ψευδαισθήσεις, παρεξηγήσεις και παρανοήσεις απομακρυνόμαστε από την ανέμελη Κόρινθο και αναζητώντας σωτηρία λύνοντας αινίγματα δεν γλιτώνουμε την πραγματική ή συμβολική πατροκτονία, αιμομιξία και την τύφλα μας.
Μήπως δηλαδή είχε δίκιο ο είρων γέροντας Μιλήσιος Ηράκλειτος που δογμάτιζε πως η οδός άνω και κάτω μία και αυτή;

Από www.kathimerini.gr

Tου Αποστολου Λακασα

Ο έρωτας για την… Κατερίνα και τον Αστέρα Ηλιούπολης καταγεγραμμένος δίπλα στα κατορθώματα του Κολοκοτρώνη ή τις ασκήσεις της Αλγεβρας; Ολοι ξέρουμε πως συμβαίνει. Αλλωστε, γιατί να μη μουτζουρώσει τα βιβλία του ο Ελληνας μαθητής όταν κανείς δεν του έχει διδάξει σεβασμό προς το «τζάμπα» βιβλίο και ευρύτερα προς το δημόσιο αγαθό; Ας είναι καλά ο κρατικός κορβανάς, που φροντίζει κάθε χρόνο να αναπαράγει τα σχολικά εγχειρίδια, διαιωνίζοντας μια στρεβλή κουλτούρα, αλλά και υπηρετώντας τα σκοτεινά σημεία του ελληνικού συστήματος έκδοσης διδακτικών βιβλίων. Το πρόβλημα με την εκτύπωση των σχολικών βιβλίων που παρουσιάστηκε φέτος αναδεικνύει μία ακόμη περίπτωση κρατικής σπατάλης και αβελτηρίας. Και όχι μόνο…

Στην Ελλάδα κάθε χρόνο μοιράζονται στους μαθητές από το δημοτικό έως και το λύκειο περίπου 40 εκαττ. καινούργια τεύχη βιβλίων. Ετήσιο κόστος έκδοσης και μεταφοράς τους: 35 εκατ. ευρώ. Στη Δύση, αντίθετα, οι χώρες αξιοποιούν τα βιβλία στον μέγιστο χρόνο ζωής που αυτά έχουν μετά την ετήσια καθημερινή τους χρήση από τους μαθητές. Τρία έως πέντε χρόνια και στην καλύτερη των περιπτώσεων επτά. Τόσα υπολογίζεται ότι μπορεί να «ζήσει» ένα επαναχρησιμοποιούμενο βιβλίο. Βέβαια, τα χρόνια ζωής συνδέονται και με την κουλτούρα των μαθητών, που προσέχουν τα βιβλία καθώς γνωρίζουν ότι στο τέλος της σχολικής χρονιάς θα πρέπει να επιστρέψουν τα βιβλία τους για να χρησιμοποιηθούν από τους επόμενους. Η διανομή των βιβλίων είναι, συνήθως, δωρεάν. Αυτό, για παράδειγμα, συμβαίνει στη Βρετανία και τη Γαλλία. Εάν οι μαθητές δεν τα επιστρέψουν σε καλή κατάσταση ή στην περίπτωση που επιθυμούν να τα κρατήσουν, οι γονείς τους είναι υποχρεωμένοι να καταβάλουν το αντίτιμο. Το ίδιο συμβαίνει στις ΗΠΑ και τη Γερμανία, όπου η διαχείριση των σχολικών βιβλίων ανήκει στους δήμους. Με τον τρόπο αυτόν, οι μαθητές αναπτύσσουν μία στάση σεβασμού για το δημόσιο αγαθό που καλούνται να χρησιμοποιήσουν. Την ίδια στιγμή, καλλιεργείται η περιβαλλοντική τους συνείδηση, αλλά και το αίσθημα της προσφοράς στο δημόσιο καλό. Πόσω μάλλον που σε αρκετές περιπτώσεις τα βιβλία δίνονται τους μικρότερους μαθητές του ίδιου σχολείου, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τα αδέλφια με διαφορά ενός έτους. Στην Ελλάδα, βέβαια, τα βιβλία «σπαταλιούνται» στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Στην καλύτερη περίπτωση σκονίζονται σε κάποιο πατάρι, στη χειρότερη γίνονται αποκαΐδια, καθώς καίγονται από τους μαθητές σε μία κανιβαλική γιορτή για το τέλος του έτους.

Ολα αυτά θα μπορούσαν να αποδοθούν σε μία απλοχεριά του ελληνικού προϋπολογισμού προς τη μαθητιώσα νεολαία. Θα ήταν μόνο έτσι, εάν πίσω από την ετήσια ανανέωση των σχολικών βιβλίων δεν κρύβονταν διαφόρων ειδών συμφέροντα. Οπως αυτά που υπηρετούνται από την ανά τακτά διαστήματα εγγραφή νέων βιβλίων με τα σχολικά βοηθήματα που τα συνοδεύουν, όπως αυτά που υποκρύπτουν οι ετήσιοι διαγωνισμοί για την απόκτηση χαρτιού. Πρόκειται για μία φάμπρικα, που διόλου δεν την ενδιαφέρει το δημόσιο συμφέρον. Μία φάμπρικα που όλοι γνωρίζουν και το υπουργείο Πα

Aπό www.kathimerini.gr
Του Πάσχου Μανδραβέλη

Παρασκευή, 09 Σεπτέμβριος 2011 07:16
Οταν λαλούν τρία υπουργεία, φυσικό είναι να αργούν οι μαθητές να δουν βιβλία.

Η ελληνική επικαιρότητα έχει κάποιες σταθερές, οι οποίες είναι κάτι σαν τα έθιμα του Δεκαπενταύγουστου. Με ημερολογιακή ακρίβεια, κάθε χρόνο, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων γεμίζουν με γνωστά θέματα. Το πρώτο είναι «πού θα πάνε οι βάσεις των εισαγωγικών εξετάσεων». Το δεύτερο, αν θα κλείσει η Εθνική Οδός, εξαιτίας των χιονοπτώσεων. Το τρίτο είναι τα σκουπίδια παραμονές Χριστουγέννων και Πάσχα και το τέταρτο, αν θα δοθούν στην ώρα τους τα σχολικά βιβλία ή αν επαρκούν οι υπεράριθμοι δάσκαλοι και καθηγητές για να στελεχώσουν ένα σχολικό σύστημα που είναι κάτι σαν τη Λερναία Υδρα: δέκα διορίζεις, πενήντα κενά προκύπτουν.
Τα σχολικά βιβλία, βέβαια, μπορεί να προκύψουν ως θέμα και σε άλλες στιγμές. Είναι κάτι σαν κινητές εορτές της επικαιρότητας. Ολο και κάποια «κακή λέξη» -όπως ο «συνωστισμός» – θα ανακαλύψει κάποιος σε ένα blog· αυτό θα γίνει θέμα σε περιθωριακές εφημερίδες, θα το κάνουν ερώτηση οι ευαίσθητοι βουλευτές του ΛΑΟΣ, θα αρχίσει το πανηγύρι των αντεγκλήσεων και στο τέλος μένουμε με την απορία: τι ακριβώς ήθελε να επιτύχει ο ελληνοφάγος Τζορτζ Σόρος;

Φέτος με τα σχολικά βιβλία ασχολήθηκαν τρία υπουργεία, καμιά δεκαριά υπηρεσίες, συν το Ελεγκτικό Συνέδριο, και πάλι προκοπή δεν είδαμε. Μάθαμε πως το πρόβλημα ήταν η δαπάνη του χαρτιού, αλλά πάλι… Τα χαρτιά που διακινήθηκαν μεταξύ τόσων υπουργείων και υπηρεσιών πιθανώς να έφταναν για τα μισά τουλάχιστον σχολικά βιβλία.

Το βασικό πρόβλημα δεν είναι η ασυνεννοησία. Οταν λαλούν τρία υπουργεία, φυσικό είναι να αργούν οι μαθητές να δουν βιβλία. Το θέμα είναι ότι για να πάρει βιβλίο ένας μαθητής στην Αμφισσα, στην Αθήνα γίνεται χαλασμός: πρέπει να σώσει πράσινο φως το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο στην Αγία Παρασκευή, να βγει προκήρυξη εκτύπωσης στο Μαρούσι, να υπογράψει το υπουργείο Οικονομικών στο Σύνταγμα, κάπου μπλέκει και το υπουργείο Εσωτερικών στη Βασιλίσσης Σοφίας, να εγκρίνει τη δαπάνη το Ελεγκτικό Συνέδριο στους Αμπελόκηπους, να πληρώσει το Γενικό Λογιστήριο του κράτους στην Κάνιγγος και να γίνουν καμιά δεκαριά άλλες ενέργειες σε αντίστοιχες περιοχές.

Δεν θα ήταν πιο απλό και παραγωγικό να αποφασίζουν οι γονείς και οι καθηγητές των παιδιών στην Αμφισσα ποια βιβλία Φυσικής θα δώσουν στα παιδιά τους και μετά η πολιτεία να τους αποζημιώνει με κάποιους κανόνες; Δι’ αυτού του τρόπου δεν θα μειώναμε απλώς την απίστευτη γραφειοκρατία· δεν θα εξασφαλίζαμε μόνο ότι τα παιδιά θα έχουν βιβλία στην ώρα τους. Θα είχαμε καλύτερα βιβλία, διότι γονείς και καθηγητές θα φρόντιζαν να εξασφαλίσουν ό, τι προσφορότερο για τα παιδιά τους. Δεύτερον, θα ξεμπερδεύαμε με το άγος της παπαγαλίας στις εξετάσεις. Τα παιδιά δεν θα εξετάζονται σε συγκεκριμένες σελίδες συγκεκριμένων βιβλίων, για να περνούν εκείνα που τις αποστηθίζουν καλύτερα, αλλά σε περιοχές γνώσης που θα έπρεπε να κατανοούν για να γράψουν.

Παρά τις διαδικασίες αποκέντρωσης που ξεκίνησαν πρόσφατα, το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής παιδείας παραμένει η σοβιετική λογική της. Σύμπτωμα αυτής είναι οι καθυστερήσεις στην παράδοση βιβλίων, που διαβάζουμε τώρα πρωτοσέλιδα. Οι πληγές όμως που αφήνει είναι πολύ πιο βαθιές.

Από www.tanea.gr

Βρετανικό σχολείο μετέθεσε το πρώτο κουδούνι κατά μία ώρα με θεαματικά αποτελέσματα

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

Το παιδί σας είναι 13 χρόνων και το πρωί δεν θέλει να σηκωθεί από το κρεβάτι για να πάει στο σχολείο. Εσείς το κατηγορείτε ότι είναι τεμπέλης και ότι δεν πάει να κοιμηθεί το βράδυ την ώρα που πρέπει. Κάνετε όμως λάθος. Σύμφωνα με έναν καθηγητή Νευρολογικών Επιστημών της Οξφόρδης, οι έφηβοι ζουν σε μια διαρκή κατάσταση τζετ-λαγκ επειδή η μελατονίνη, η ορμόνη που ενθαρρύνει τον ύπνο, εμφανίζεται σε αυτούς δύο ώρες αργότερα από το κανονικό. Δηλαδή, ο εγκέφαλός τους λειτουργεί καλύτερα νωρίς το απόγευμα. Και, αν τους υποχρεώνεις να σηκώνονται καθημερινά νωρίς από το κρεβάτι, μπορεί να γίνουν ευερέθιστοι, να μην μπορούν να συγκεντρωθούν, να νυστάζουν.
Δεν πρόκειται απλώς για μια θεωρία. Πέρυσι ο Πολ Κέλι, ο πρόεδρος του σχολείου Μονκσίτον, στο Ουίτλι Μπέι του Βόρειου Τάινσαϊντ, κοντά στο Νιουκάσλ, αποφάσισε να μεταθέσει την έναρξη των μαθημάτων από τις εννέα στις δέκα το πρωί, ακριβώς για να συντονιστούν καλύτερα με το εσωτερικό ρολόι των παιδιών. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων ανακοινώθηκαν την περασμένη εβδομάδα και ήταν εντυπωσιακά, τα καλύτερα των τελευταίων 30 ετών, καθώς οι βαθμοί ήταν 21% έως 34% υψηλότεροι. «Η επιστήμη», εξήγησε ο Κέλι στους λονδρέζικους «Τάιμς», «έδειξε ξεκάθαρα ποιος είναι ο κιρκαδιανός ρυθμός των παιδιών (σ.σ.: κιρκαδιανός ρυθμός είναι το «ρολόι» του εσωτερικού μας μηχανισμού, που καθορίζει τις φάσεις της δραστηριότητας των κυττάρων και των οργάνων μας σε όλη τη διάρκεια της ημέρας). Τώρα πρέπει να κάνουν κάτι τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Το διακύβευμα είναι η ευεξία των παιδιών».
Τη θέση υπέρ της αλλαγής των σχολικών ωραρίων των εφήβων υποστηρίζει ο Ράσελ Φόστερ του Κολεγίου Μπρέιζνοουζ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. «Οι έφηβοι έχουν βιολογική προδιάθεση να κοιμούνται αργά και να ξυπνούν αργά», εξήγησε στο BBC. «Αρχίζοντας τα μαθήματα πιο αργά και μεταθέτοντας τα πιο δύσκολα μαθήματα αργά το πρωί ή το απόγευμα, επιτυγχάνουμε καλύτερα αποτελέσματα και έχουμε λιγότερα κρούσματα κατάθλιψης. Οι γονείς όμως πρέπει να θυμούνται πως οι έφηβοι είναι απαραίτητο να κοιμούνται τουλάχιστον 8-9 ώρες τη νύχτα, για να έχουν καλή απόδοση στο σχολείο».