ΤΡΥΓΟΣ

Από την αρχαιότητα  ο Τρύγος αποτελεί κοπιαστική εργασία από τη μια, αλλά χαρά και πανηγύρι από την άλλη!! Οι άνθρωποι της ελληνικής υπαίθρου συγκεντρώνονταν σα μια μεγάλη ομάδα με σκοπό να τρυγήσουν και ταυτόχρονα να κοινωνικοποιηθούν. Από νωρίς το πρωί, έχοντας μαζί τους το κολατσιό που θα μοιράζονταν όλοι, τις πίτες, το τσίπουρο ξεκίναγαν με τραγούδια και γέλια για τους αμπελώνες.

Στις μέρες μας φυσικά, τα μηχανήματα έχουν αντικαταστήσει την ανθρώπινη χειρωνακτική εργασία. Το πάτημα στο πατητήρι αντικαταστάθηκε από ειδικά πιεστήρια, τα μουλάρια με τα κάρα αντικαταστάθηκαν από σύγχρονα αγροτικά οχήματα και φορτηγά, τα δε τραγούδια και γέλια λιγόστεψαν καθώς η όλη διαδικασία εκσυγχρονίστηκε.

Για τα παιδιά της πόλης το θέμα του Τρύγου αποτελεί ένα πολύ θεωρητικό μάθημα, μακριά από τα βιώματά τους. Μόνο όσα έχουν ζήσει με παππού και γιαγιά στην επαρχία έχουν τη δυνατότητα να κατανοήσουν καλύτερα το συγκεκριμένο θάμα.

Παρ΄ ολ΄ αυτά, η θεματική του Τρύγου αποτελεί αφορμή για γλωσσικές και μαθηματικές δραστηριότητες, για παιχνίδια και συζητήσεις. Επιπλέον, τα παιδιά αντιλαμβάνονται σιγά σιγά την προέλευση πολλών προϊόντων καθώς και τη σπουδαιότητα της αγροτικής παραγωγής.

Έτσι και εμείς, αφού δεν είχαμε τη δυνατότητα να επισκεφθούμε έναν αμπελώνα και να τρυγήσουμε, φέραμε την διαδικασία του Τρύγου στο Ζάππειο Νηπιαγωγείο!!

Συγκεντρώσαμε σταφύλια…

…τα δοκιμάσαμε…..

…τα πατήσαμε στο αυτοσχέδιο πατητήρι….

…..τα στίψαμε με τα χέρια μας…..

 .

..μυρίσαμε τον μούστο από τα σταφύλια…

..και ζωγραφίσαμε τον θεό ΔΙΟΝΥΣΟ των αρχαίων Ελλήνων, προστάτη του γλεντιού και της αμπέλου!!

«Το Κόκκινο Αμπέλι» του Βινσεντ Βαν Γκονγκ

Ο “Μικρός Βάκχος” του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ