Και τα καθίσματα στο Ιντεάλ, γίνονται για μια ακόμα φορά, το Tardis που σε μεταφέρει across time and space, σε κόσμους τόσο άλλους και τόσο δικούς μας…. Βλέπω στην μεγάλη οθόνη την γιαγιά μου, τη θεία μου, μόνο που μιλάνε κουρδικά, Farsi, βουλγάρικα… τα μάτια της ανιψιάς μου στην Αργεντινή, το βλέμμα του ανιψιού μου στην Βραζιλία…

Ο κόσμος τους, ο κόσμος μας… Τόσο μακρινοί και ξένοι και συνάμα, τόσο κοντινοί… Προφταίνετε κι εσείς λίγο από το ταξίδι….
😉