“Το σχολείο πρέπει να βγάζει ευτυχισμένους ανθρώπους”, και τα λόγια του 80άχρονου παππού, πνίγηκαν στα χειροκροτήματα, ακόμα και όλων αυτών που από την ασφάλεια της καρέκλας και της εξουσίας τους, θεωρούν επιτυχία το να είσαι δικηγόρος, εφέτης ή γιατρός… (ή πολιτικός??? Θεωρείται επιτυχία αυτό???). Μια βουτιά στο παρελθόν, στα θρανία που καθίσαν ο Γιώργος Παυλόπουλος, ο Τάκης Σινόπουλος, ο Μίκης Θεοδωράκης, αλλά, το πιο σημαντικό, άνθρωποι απλοί, άνθρωποι που κλειστήκαν στα υπόγεια φυλακισμένοι, άνθρωποι που λιώσαν τα μάρμαρα στα σκαλιά με τα βήματά τους, άνθρωποι που ήταν και είναι γύρω μας, καθημερινοί άνθρωποι…
Μπράβο στα παιδιά (και τους μεγάλους) για την ταινία που κάνανε, και ακόμα ένα μεγαλύτερο μπράβο, στον καταπληκτικό παππού, που έχοντας απέναντί του συμπυκνωμένη την υποκρισία μιας κοινωνίας, έσβυσε με μερικές λέξεις τις αυταπάτες με τις οποίες αυτή λειτουργεί… Το να είσαι διακεκριμένος δεν λέει τίποτα… οι άνθρωποι πρέπει να είναι ευτυχισμένοι και να έχουν ήθος….
Γιατί πράγματι,  η επιτυχία, βρίσκεται στο πόσο ευτυχισμένους ανθρώπους έχεις γύρω σου… Καλά τα λες φιλενάδα….
;-D