Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα ποτάμι! Τα πολύ παλιά χρόνια, όταν ο χρόνος κυλούσε όπως έπρεπε και οι ήχοι που σημάδευαν την μέρα και την νύχτα αποτελούσαν υλικό ονείρων, το ποτάμι ήταν ένας μαρμάρινος νέος με μια νύμφη στην καρδιά. Ο φλοίσβος των νερών του σημάδεψε τα πέλαγα χρόνων πολλών και βουνά ολόκληρα γίνανε βότσαλα στο πέρασμά του. Ταξίδεψε στα λόγια των ανθρώπων, στους μύθους, τους θρύλους και τα πάθη τους και άφησε την φαντασία τους να καλπάζει στο χρώμα των νερών του. Μύριοι καημοί ξεπλύνανε τον πόνο τους και αμέτρητα γέλια παιδιών του στόλισαν τις όχθες.

Και ξαφνικά, σε ένα σημείο χωρίς φανερή ελπίδα, μια γέφυρα που ξεκινάει και φτάνει… στο όνειρο της ζωής που κρύβει το ποτάμι, σε μια γωνιά που λέει πως το παρελθόν από έναν φεγγίτη μικρό αγγίζει ακόμα τον κόσμο μας.