Όταν ο χρόνος κόβει τις σχέσεις του με τον κόσμο γύρω και κλείνεται στο μωβ μιας μικρής ελιάς που παίζει με τις ακτίνες του ήλιου. Το θρόισμα του αέρα μέσα από τα φύλλα, timeless, μια εικόνα που κυνηγάς να πιάσεις, a fleeting image, a shadow of a form.

Όλα σαν να σταματούν. Οι σκέψεις σου μόνο τρέχουν, με τον καυτό ήλιο να προσπαθεί να σε πιάσει μέσα από το πυκνό φύλλωμα κι εσύ να ψάχνεις μέσα στα χρώματα και τα παιχνίδια του φωτός! Κρύβονται χωρίς προσπάθεια ανάμεσα στα φύλλα, κι εσύ ψάχνεις, διαλέγεις, σκέφτεσαι τις ζεστές κόκκινες σάλτσες, την πικάντικη πάστα πάνω στο ζεστό ψωμί, τις μικρές πιτσίλες χρώματος μέσα στην σαλάτα και τα γέλια των φίλων στα ατέλειωτα τραπέζια που μετράς με κάθε μια που πέφτει στο καλάθι. Αυτή θα συνοδεύει τα τσίπουρα, μια άλλη μαζί με την ψητή φέτα θα τσιτσιρίζεται στα κάρβουνα, τις βλέπεις με χοντρό αλάτι να ζαρώνουν σιγά σιγά και σκέφτεσαι πως είναι απλώς, μια αρχή.
Δεν βιάζεσαι… Ξέρεις πως έχεις πολύ καιρό ακόμα μπροστά σου. Summer still sort of lingers, και αυτές, με το ρολόι τους σε άλλη εποχή, κάναν την πρώτη τους εμφάνιση. Πρώτες αυτές, έτοιμες για τους χορούς που θα είναι κομπάρσοι, έχοντας μέσα τους σταγόνες ήλιου και λαμπυρίσματα δροσοσταλίδων, κελαρίσματα πουλιών και γέλια παιδιών.
Τεντώνεσαι στα δάχτυλα των ποδιών που ακόμα φορούν σαγιονάρες, μέσα στα βρεγμένα χόρτα, φθινόπωρο λέει το ημερολόγιο στον τοίχο, αλλά ο κορμός του δέντρου είναι ζεστός, και τα κλαδιά σου γαργαλούν την πλάτη. Κοιτάς ψηλά και μετά κάτω, πάλι ψηλά και τα μάτια σου γεμίζουν από νούμερα χρωμάτων. Το ίδιο φύλλο, ο ίδιος καρπός, διαφορετικές εικόνες. Λίγο να γύρεις το κεφάλι, αλλάζει η σειρά των χρωμάτων.
Και ξέρεις πως αυτή η στιγμή, έζησε στο παρελθόν σου και θα σε ξανασυντροφεύσει στο μέλλον.