Νεολιθική Εποχή (8200-3900 π. Χ.)
Οι πρώτοι οικισμοί της Κύπρου εμφανίστηκαν πριν από περίπου 10.000 χρόνια. Αυτό επιβεβαιώνεται από την αρχαιολογική χρονολόγηση των ευρημάτων. Σταδιακά αναπτύχθηκαν πολιτισμοί στη βόρεια και τη νότια ακτή του νησιού. Αρχικά οι άνθρωποι της Νεολιθικής εποχής χρησιμοποιούσαν μόνο πέτρινα εργαλεία και η τέχνη της αγγειοπλαστικής δεν εμφανίστηκε μέχρι το 5.000 π. Χ.
Χαλκολιθική Εποχή (3900-2500 π. Χ.)
Στη μεταβατική αυτή εποχή μεταξύ της Λίθινης Εποχής και της Εποχής του Χαλκού, ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά στην Κύπρο ο χαλκός. Αναπτύχθηκε η λατρεία της γονιμότητας στους οικισμούς της εποχής, οι οποίοι ήταν συγκεντρωμένοι κυρίως στο δυτικό τμήμα του νησιού.
Εποχή του Χαλκού (2500-1050 π. Χ.)
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου αρχίζει η ουσιαστική αξιοποίηση των κοιτασμάτων χαλκού στο νησί και αναπτύσσεται το εμπόριο με τη Μέση Ανατολή, την Αίγυπτο και τα νησιά του Αιγαίου, όπου η Κύπρος ήταν γνωστή ως «Αλάσια». Μετά το 1400 π. Χ αρχίζουν να καταφθάνουν στην Κύπρο έμποροι από τις Μυκήνες. Αργότερα, κατά το 12ο και τον 11ο αιώνα εγκαθίστανται στην Κύπρο μεγάλα κύματα από Αχαιούς και τότε αρχίζει να διαδίδεται σε όλο το νησί η ελληνική γλώσσα, καθώς και τα ήθη και έθιμα και οι θρησκευτικές δοξασίες της Ελλάδας. Οι Αχαιοί ιδρύουν πόλεις-βασίλεια στην Πάφο, Σαλαμίνα, Κιτίο, Κούριο και αλλού.
Γεωμετρική Περίοδος (1050-750 π. Χ.)
Ο εξελληνισμός του νησιού είναι πια γεγονός, και η Κύπρος διαθέτει τώρα δέκα πόλεις-βασίλεια. Φοίνικες από την Τύρο, ήδη έμπειροι θαλασσοπόροι και έμποροι εγκαθίστανται στο Κίτιο. Ο 8ος προ Χριστού αιώνας φέρνει στο νησί πλούτο και ευημερία. Η λατρεία της Αφροδίτης γνωρίζει περίοδο μεγάλης άνθησης.
Αρχαϊκή και Κλασσική Εποχή (750-325 π. Χ.)
Παρά την ευημερία της εποχής, η Κύπρος γνωρίζει τις επιπτώσεις αριθμού ξένων επιδρομών. Πρώτοι οι Ασσύριοι εισβάλλουν στο νησί, ανατρέποντας τουλάχιστο επτά πόλεις-βασίλεια. Μετά έρχονται οι Αιγύπτιοι. Η περίοδος της κυριαρχίας του Φαραώ Αχμόζη Β’ (569- 525 π. Χ.) είναι αρκετά ειρηνική αλλά μετά από λίγο καιρό η Κύπρος εμπλέκεται στις διαμάχες μεταξύ Ελλάδας και Περσίας. Ο Βασιλιάς Ευαγόρας της Σαλαμίνας (411-374 π. Χ.) ενοποιεί την Κύπρο και καθιστά το νησί ένα από τα κυρίαρχα πολιτιστικά και πολιτικά κέντρα του αρχαίου ελληνικού κόσμου.
Ολόκληρη η Κύπρος υποδέχεται (333-325 π. Χ.) με ανοιχτή αγκαλιά το Μεγαλέξανδρο, Βασιλιά της Μακεδονίας, καθώς το νησί υποτάσσεται στην αυτοκρατορία του. Οι ειδικές γνώσεις των Κυπρίων στη ναυπηγική αποδεικνύονται ζωτικής σημασίας στις προετοιμασίες του στόλου του Μεγαλέξανδρου για την κατάκτηση της Εγγύς Ανατολής.
Ελληνιστική Περίοδος (325-58 π. Χ.)
Μετά το θάνατο του Μέγα Αλέξανδρου, αρχίζει η διαμάχη για τη διαδοχή μεταξύ των στρατηγών του μεγάλου στρατηλάτη, και τελικά η Κύπρος γίνεται επαρχία του ελληνιστικού κράτους των Πτολεμαίων της Αιγύπτου. Για τους επόμενους δυο αιώνες θα ανήκει στον Αλεξανδρινό κόσμο. ΟΙ Πτολεμαίοι καταργούν τις ανεξάρτητες πόλεις-βασίλεια και ενοποιούν το νησί με πρωτεύουσα την Πάφο. Οι Τάφοι των Βασιλέων στην Πάφο ανήκουν σε αυτή την περίοδο. Αυτή είναι και η εποχή που ο Κύπριος φιλόσοφος Ζήνων ο Κιτιεύς (το Κϊτι βρίσκεται κοντά στη σημερινή Λάρνακα), ιδρύει την περίφημη Σχολή των Στωικών στην Αθήνα.
Αφήστε μια απάντηση