Η περιοχή ήταν γνωστή από το συνεταιρισμό Σουφλαρίων ο οποίος το 1932 ανέλαβε την επέκταση του οικισμού πέρα από το παλιό χαντάκι (σημερινή οδός Ηρώων Πολυτεχνείου) και δεξιά της οδού Αγιάς. Εκεί υπήρχαν μεγάλες αγροτικές εκτάσεις (τσιφλίκια) που είχαν δοθεί από τους Τούρκους σε τσιφλικάδες –οι πιο γνωστοί ήταν ο Φίλιος ο Αρκάδιος και ο Λακερδάς. Το 1932 λοιπόν έγινε η διανομή αυτής της γης από το Συνεταιρισμό και ο καθένας από τους ενδιαφερόμενους οικιστές πήρε περίπου δύο στρέμματα γης. Εάν όμως μια οικογένεια είχε πολλά παιδιά μπορούσε να πάρει περισσότερη γη.

     Το καινούριο κομμάτι της συνοικίας χτίστηκε με καλύτερη ρυμοτομία. Οι δρόμοι έγιναν φαρδύτεροι σχηματίζοντας ομοιόμορφα οικοδομικά τετράγωνα.Τα σπίτια ήταν πλίθινες μονοκατοικίες με αυλές αλλά χωρίς τον τουρκικό χαρακτήρα. Παρουσίαζε όμως και αρκετά προβλήματα όπως η έλλειψη αποχετευτικών και αποστραγγιστικών έργων. Έτσι το χαντάκι που υπήρχε στην περιοχή (η σημερινή οδός Ηρώων Πολυτεχνείου)όταν πλημμύριζε, κυριολεκτικά έπνιγε την γειτονιά με αποτέλεσμα να φτάνει μέχρι τη σημερινή εθνική οδό.

     Το 1936 χτίστηκε το στρατιωτικό νοσοκομείο δίπλα από τη σημερινή πύλη του Α.Τ.Α και λειτουργούσε μέχρι και μετά τον πόλεμο. Στη θέση του σημερινού Α.Τ.Α μέχρι το 1948 περίπου λειτουργούσε το τάγμα γεφυροποιών που κατασκεύαζε πρόχειρες γέφυρες στα ποτάμια της περιοχής και εφοδίαζε με βάρκες το στρατό.

Μετά το 1948 παράλληλα με το τάγμα γεφυροποιών, λειτούργησαν οι Διοικητικές υπηρεσίες της Πολεμικής Αεροπορίας όπου βρίσκονται ακόμη και σήμερα. Οι σεισμοί του 1941 και 1957 κατέστρεψαν πολλά από τα σπίτια της περιοχής και ολοκλήρωσαν την καταστροφή που προξένησε η γερμανική κατοχή.

     Μετά τον πόλεμο άρχισε η οικοδομική μεταμόρφωση και ανάπτυξη, ιδιαίτερα στον παλιό τομέα της συνοικίας. Τα πλινθόκτιστα σπίτια που είχαν γκρεμιστεί αντικαταστάθηκαν από νέα κτίρια με αντισεισμική κατασκευή κυρίως μετα -νεοκλασσικές, αστικές μονοκατοικίες ή διώροφα. Εκείνο που τα χαρακτήριζε περισσότερο ήταν οι μεγάλες και όμορφες αυλές, φτιαγμένες με μεράκι και γεμάτες από κάθε είδους λουλούδια και δέντρα. Θετικό στοιχείο της πρώτης αυτής ανοικοδόμησης ήταν η διάνοιξη νέων δρόμων μετά από απαλλοτρίωση κάποιων οικοπέδων. Έτσι η συνοικία συνδέθηκε με καλούς δρόμους με το κέντρο της Λάρισας καθώς και περιφερειακά.

     Το 1956-57 έγινε το αποχετευτικό σύστημα της Λάρισας και έλυσε τα προβλήματα της συνοικίας που πλημμύριζε με την παραμικρή βροχή και μετέτρεπε τους δρόμους της σε ποτάμια. Έτσι περιορίστηκε μέχρι σ’ ένα βαθμό και το πρόβλημα της λάσπης που κάλυπτε την συνοικία. Στην δεκαετία του ’70 που ολοκληρώθηκε η κατασκευή του μεγάλου αποχετευτικού αγωγού λύθηκαν μια για πάντα τα προβλήματα συγκοινωνίας και αποχέτευσης που αντιμετώπιζε η συνοικία.

    Το τέλος της δεκαετίας του ’70 και η αρχή της δεκαετίας του ’80 στάθηκε και πάλι σταθμός για τη μορφή και την εξέλιξη του χαρακτήρα της συνοικίας των Σουφλαρίων. Βέβαια η ρυμοτομία της συνοικίας είναι σε καλύτερη κατάσταση από κάθε άλλη φορά, αλλά δεν αποτελεί όπως άλλοτε ένα ιδιαίτερο κομμάτι της Λάρισας με δικό του χαρακτήρα. Έχει μετεξελιχθεί σε μια συνοικία όπως όλες οι άλλες της μεγαλούπολης και τσιμεντούπολης που λέγεται Λάρισα.