Γράφουν οι μαθητές του Γ2,
Εκείνη τη βραδιά θα έβγαινα για άλλη μια φορά με τον Πέτρο στο γνωστό μέρος συνάντησης. Ήμουνα πολύ ενθουσιασμένη για το ραντεβού μου και γενικότερα χαρούμενη για τη νέα μου σχέση. Όταν ήμουν μαζί με τον Πέτρο, ένιωθα ελεύθερη κι ανέμελη, καθώς μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου χωρίς να φοβάμαι αν θα με κρίνει για αυτό που είμαι. Βγαίναμε συχνά οι δυο μας κι ο ένας απολάμβανε την παρέα του άλλου, αφού μαζί διασκεδάζαμε, ανακαλύπταμε νέα μέρη, συζητούσαμε για τα ενδιαφέροντά μας αλλά και για τα θέματα που μας απασχολούσαν.
Το ραντεβού εκείνο όμως δεν ήταν όπως τα προηγούμενα… Ήταν ξεχωριστό, γιατί συνέβη κάτι αναπάντεχο. Ο Πέτρος μου έκανε πρόταση γάμου, την οποία φυσικά δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη! Έτσι, αρχίσαμε τις προετοιμασίες του γάμου, ο οποίος πραγματοποιήθηκε δύο μήνες αργότερα και λίγο μετά τον μήνα του μέλιτος, μετακομίσαμε σε ένα δικό μας σπίτι.
Τον πρώτο χρόνο μετά τον γάμο μας, εγώ κι ο Πέτρος, τα πηγαίναμε καλύτερα από ποτέ και η σχέση μας παρέμενε το ίδιο ευχάριστη και ζωντανή. Κάναμε πολλά πράγματα μαζί και επομένως δημιουργούσαμε ευχάριστες εμπειρίες και αναμνήσεις. Δεν αφήναμε καμία διαφωνία να μας χωρίσει, αφού βάζαμε πάνω από όλα την αγάπη που είχε ο ένας για τον άλλο.
Όλα όμως άλλαξαν τον επόμενο χρόνο. Προέκυψαν προβλήματα τα οποία έπρεπε να αντιμετωπίσουμε με περισσότερη υπομονή και λογική. Η μητέρα μου αρρώστησε βαριά και συνεπώς έπρεπε να την επισκέπτομαι καθημερινά για να τη φροντίζω και να τη βοηθώ με τις οικιακές εργασίες, εώς ότου να αναρρώσει. Δυστυχώς, ο πατέρας μου δεν μπορούσε να προσφέρει πολύ μεγάλη βοήθεια, λόγω της μεγάλης του ηλικίας και δεν περίσσευαν χρήματα για να προσλάβουμε έναν άνθρωπο για να με αντικαταστήσει. Έτσι, αναγκάστηκα να λείπω πολλές ώρες από το δικό μου σπίτι και να βάλω όλες τις άλλες μου ασχολίες σε δεύτερη μοίρα, μιας και προτεραιότητά μου αποτελούσε η υγεία της μητέρας μου.
Ένα άλλο πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε, ήταν η απόλυση του Πέτρου εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων της εταιρείας, στην οποία εργαζόταν. Το γεγονός αυτό επιδείνωσε την οικονομική μας κατάσταση. Ταυτόχρονα, επηρεάστηκε αρνητικά η σχέση με τον σύζυγό μου, καθώς ο Πέτρος άρχισε να εκφράζει συνεχή παράπονα για τις συχνές μου επισκέψεις στο πατρικό μου σπίτι, ενώ προσπαθούσε να με αποτρέψει από το να πηγαίνω εκεί καθημερινά. Κάποιες φορές δεν έδειχνε κατανόηση για την προσπάθεια που κατέβαλα να συγχρονίζω όλες μου τις υποχρεώσεις και απαιτούσε ακόμα περισσότερα πράγματα από εμένα. Μάλιστα, μετά από λίγο καιρό, άρχισε να κάνει αναλήψεις από τον τραπεζικό μου λογαριασμό χωρίς την άδειά μου για να αγοράσει πράγματα εκτός από τα αναγκαία και να μη χρεώνεται ο ίδιος. Από την άλλη, δε φαινόταν να έχει σκοπό να ξαναβρεί δουλειά, καθώς η κατάσταση που επικρατούσε τον είχε βολέψει αρκετά.
Όλη αυτή η κατάσταση μου προκαλούσε πολύ άγχος και μερικές φορές ακόμα και θυμό. Με ενοχλούσε η απάθεια και η αδιαφορία του συζύγου μου προς την κατάσταση μου, αλλά και των συνθηκών. Έτσι μια μέρα αποφάσισα να εκφράσω αυτά που ένιωθα και να συζητήσω με τον Πέτρο, ώστε να βρεθεί κάποια λύση. Εκείνος όμως, έχασε την ψυχραιμία του και μου ύψωσε τη φωνή λέγοντας πως είμαι αχάριστη και δεν εκτιμώ όσα μου έχει προσφέρει. Ξαφνιάστηκα, δεν τον είχα ξανακούσει να μου μιλάει με αυτόν τον τρόπο. Αυτός όμως συνέχισε να μου φωνάζει. Τελικά καταλήξαμε να τσακωνόμαστε έντονα και έφυγα από το δωμάτιο εκνευρισμένη και στεναχωρημένη. Πώς μπορούσε να λέει κάτι τέτοιο μετά από τις τόσο μεγάλες θυσίες μου; Δεν μιλήσαμε για το υπόλοιπο της ημέρας. Ήμουν ακόμη θυμωμένη μαζί του.
Τελικά, το επόμενο πρωί, ηρθε, με αγκάλιασε και μου ζήτησε συγγνώμη. Μου είπε πως κατάλαβε το λάθος του και το βράδυ με έβγαλε για φαγητό. Περάσαμε πολύ ωραία κι ένιωσα ανακουφισμένη που όλα είχαν γυρίσει πίσω στο κανονικό.
Η στάση αυτή δεν κράτησε όμως για πολύ. Μετά από λίγες εβδομάδες, η αρρώστια της μητέρας μου επιδεινώθηκε ξαφνικά κι εγώ αναγκάστηκα να λείπω όλο και περισσότερο καιρό από το σπίτι. Ταυτόχρονα, η οικονομική πίεση που αντιμετωπίζαμε γινόταν εντονότερη, επειδή οι οικονομίες που είχαμε είχαν σχεδόν τελειώσει. Ο Πέτρος όχι μόνο εξακολουθούσε να είναι άνεργος, αλλά επίσης είχε αρχίσει να υιοθετεί ανθυγιεινές συνήθειες, καθώς κάπνιζε και παράγγελνε συχνά φαγητό απ’ έξω. Η κατάσταση αυτή συνεχιζόταν και γενικά τα νεύρα μας ήταν τσιτωμένα. Πλέον, είχαμε αρχίσει να μαλώνουμε ακόμα και για τα πιο ασήμαντα πράγματα, ενώ αρκετοί τσακωμοί δεν είχαν καλή κατάληξη. Είχα αρχίσει να απογοητεύομαι.
Μια μέρα όμως, σε έναν τσακωμό μας ο σύζυγός μου δεν αρκέστηκε μόνο στις προσβολές και στους λεκτικούς διαπληκτισμούς…Ήταν βράδυ, μόλις είχα επιστρέψει στο σπίτι μου μετά από μια πολύ κουραστική ημέρα. Το πρωί ήμουν στη δουλειά και το μεσημέρι φρόντιζα την άρρωστη μητέρα μου στο πατρικό μου σπίτι. Άλλη μια μέρα που δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ με τις δικές μου υποχρεώσεις…Ήμουν εξαντλημένη! Το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω ένα ζεστό μπάνιο και να ξεκουραστώ, όμως μόνο αυτό δεν έκανα…
Αντιθέτως, ο Πέτρος μάλλον είχε όρεξη για τσακωμό. Αμέσως μόλις μπήκα στο σπίτι μού έκανε παράπονα με ανεβασμένο τον τόνο της φωνής για το ότι δεν είχε αρκετά χρήματα για τσιγάρα. Μόλις τον άκουσα εκνευρίστηκα, έφτασα στα όριά μου! Δεν ήταν δυνατόν! Εγώ πάλευα καθημερινά για να συντηρήσω εμάς και το σπίτι μας και αυτός νοιαζόταν μόνο για το κάπνισμα. Δεν άντεξα! Ύψωσα κι εγώ τη φωνη και του είπα ό,τι ένιωθα, πως η συμπεριφορά του δεν ήταν σωστή τον τελευταίο καιρό και ότι θα έπρεπε να βρει δουλειά και να με βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού προκειμένου να τα βγάλουμε πέρα. Έπειτα όμως είδα έναν άλλο Πέτρο… Άρχισε να πετάει πράγματα και να φωνάζει. Ένα γυάλινο βάζο έπεσε με ορμή πάνω μου κι έσπασε στο πάτωμα το οποίο γέμισε με θραύσματα. Φοβήθηκα. Δεν ήξερα τι να κάνω! Εκείνος έφυγε από το σπίτι κλείνοντας δυνατά την πόρτα πίσω του ενώ εγώ τακτοποιούσα το σπίτι προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί.
Το επόμενο πρωί ξύπνησα ταραγμένη. Ο Πέτρος δεν είχε γυρίσει ακόμα σπίτι και εγώ δεν ήξερα πού είχε περάσει το βράδυ. Φοβόμουν την αντίδρασή του την επόμενη φορά που θα τον συναντούσα. Νόμιζα ότι από στιγμή σε στιγμή θα έμπαινε στο σπίτι και ο τσακωμός μας θα συνεχιζόταν. Δεν ήθελα να σκέφτομαι τι θα ακολουθούσε… Έτσι, για να απασχοληθώ ξεκίνησα να κάνω τις δουλειές του σπιτιού οι οποίες ήταν αρκετές. Ευτυχώς είχα ρεπό εκείνη την ημέρα, άρα περισσότερο χρόνο να τακτοποιήσω κάποιες εκκρεμότητες. Αργότερα θα πήγαινα στο πατρικό μου για να φροντίσω τη μητέρα μου η οποία γινόταν καλύτερα μέρα με τη μέρα.
Καθώς όμως σκούπιζα και σφουγγάριζα, ένιωσα μια ξαφνική αδιαθεσία και κάθισα λίγα λεπτά για να συνέλθω, όμως η ζαλάδα δεν έλεγε να φύγει. Τελικά, πάνω που ο αρχικός πόνος είχε περάσει, άκουσα κλειδιά στην πόρτα. Ο Πέτρος είχε επιτέλους γυρίσει σπίτι. Προσπάθησα να σηκωθώ για να τον χαιρετήσω, όμως ήμουν ακόμα αρκετά αδύναμη. Έτσι, μόλις μπήκε μέσα, με βρήκε ξαπλωμένη στον καναπέ και τα έχασε. Άρχισε και πάλι να παραπονιέται ότι εγώ μόνο ξεκουράζομαι, ενώ δεν άκουγε λέξη για τις δουλειές που είχα κάνει και την πρόσφατη αδιαθεσία μου. Γρήγορα κι αυτός μας ο τσακωμός εξελίχθηκε άσχημα, με τον Πέτρο να κλωτσάει τα έπιπλα και να φωνάζει, ενώ εγώ αυτή τη φορά ήμουν ανήμπορη να δράσω λόγω της αδυναμίας που ένιωθα.
Κατάφερα τελικά να σηκωθώ και να πάω στο μπάνιο για να πλυθώ και να ετοιμαστώ για την επίσκεψή μου στη μητέρα μου. Ευτυχώς, μόλις βγήκα τα πράγματα είχαν ηρεμήσει. Ο Πέτρος τώρα κάπνιζε στον καναπέ και έβλεπε έναν αγώνα ποδοσφαίρου στην τηλεόραση. Τον χαιρέτησα και έφυγα, ενώ δε γύρισα μέχρι αργά το βράδυ. Μπαίνοντας στο σπίτι, αντίκρισα και πάλι το ίδιο θέαμα με αυτό που άφησα πριν φύγω αλλά προσπάθησα να μη δώσω σημασία και να πάω να ξεκουραστώ.
Τις επόμενες μέρες πήγαινα ξανά κανονικά στη δουλειά μου. Όλα είχαν γυρίσει στα συνηθισμένα μέχρι που, μία εβδομάδα μετά την πρώτη φορά, με ξανάπιασε η ζαλάδα και οι πόνοι. Αυτή τη φορά όμως η κατάσταση ήταν διαφορετική. Κάνω μια δουλειά γραφείου κι έτσι, αντίθετα με την προηγούμενη φορά, δεν έκανα τίποτα απαιτητικό που να εξηγεί αυτή τη συμπεριφορά. Αναγκάστηκα να φύγω νωρίτερα εκείνη την ημέρα και μιας και δεν ήθελα να γυρίσω σπίτι, πήγα στον γιατρό για να κάνω εξετάσεις και να δω τα αίτια του προβλήματός μου. Αμέσως μετά, επέστρεψα στην καθημερινή μου ρουτίνα χωρίς βέβαια να αναφέρω κανένα από τα γεγονότα στον Πέτρο.
Μερικές μέρες αργότερα, ήρθε στο κινητό μου ένα μήνυμα από τον γιατρό, ο οποίος με καλούσε να κάνω κάτι ειδικές εξετάσεις. Έτσι, το Σάββατο πήγα στο ιατρείο του, όπου και κατάλαβα περισσότερα για την κατάστασή μου. Μου εξήγησε ότι τα συμπτώματα που μου είχαν εμφανιστεί ταιριάζουν με τα πρώτα της εγκυμοσύνης κι έτσι μου πρότεινε να μου κάνει υπερηχογράφημα για να εξετάσει αν οι υποθέσεις του ήταν σωστές. Εγώ ακούγοντας τα νέα σοκαρίστηκα. Ένα μωρό ήταν κάτι που θα ήθελα αλλά όχι τώρα με την κατάσταση που επικρατούσε με τον Πέτρο. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Παρ΄όλα αυτά προχώρησα στις εξετάσεις, μιας και μπορεί όλα αυτά να αποτελούσαν απλά μια ευαισθησία και να μην οφείλονταν σε κάποιο έμβρυο.
Τελικά, οι εξετάσεις έδειξαν ότι αιτία των συμπτωμάτων μου ήταν η εγκυμοσύνη. Δεν μπορώ να πω ότι χάρηκα. Σίγουρα δεν ήταν η σωστή στιγμή για ένα παιδί. Παρόλ’αυτά δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να κάνω έκτρωση, δεν θα μπορούσα να σκοτώσω το παιδί μου. Όμως δεν ήθελα να γεννηθεί σε ένα περιβάλλον όπου θα επικρατούσαν η βία και οι τσακωμοί. Έπρεπε να κάνω κάτι! Αν όχι για εμένα, σίγουρα για το μέλλον αυτού του παιδιού.
Δεν είχα μιλήσει καθόλου για όλα αυτά με τον Πέτρο, για τις επισκέψεις στον γιατρό και τις εξετάσεις. Όταν όμως έμαθα τα αποτελέσματα έπρεπε να κάνω μια συζήτηση μαζί του…Έτσι, μέσα στις επόμενες μέρες, του τα είπα όλα και ανέφερα τη δικαιολογία ότι ήθελα να τα κρατήσω κρυφά μέχρι να μάθω με βεβαιότητα τι ακριβώς συνέβαινε. Η αντίδρασή του όμως ήταν πολύ χειρότερη απ’ότι περίμενα. Μου είπε ότι ένα παιδί είναι μεγάλη υποχρέωση και ότι δεν ήθελε να αναλάβει τον ρόλο του πατέρα. Επίσης, με εκβίασε λέγοντάς μου ότι θα έκανα έκτρωση είτε το ήθελα είτε όχι αλλιώς θα με έδιωχνε από το σπίτι, το δικό μας σπίτι…Όταν εγώ αρνήθηκα κάθετα, εκείνος άρχισε να σπάει αντικείμενα με μανία, όπως κάθε φορα. Αλλά αυτό ήταν το λιγότερο γιατί, όταν σηκώθηκα και του μιλησα με έντονο τόνο για να υπερασπιστώ εμένα και το παιδί μου, με χαστούκισε και ύστερα άρχισε να με χτυπάει. Τρομοκρατήθηκα! Δεν πίστευα ποτέ ότι ο Πέτρος ήταν ικανός να επιδείξει τέτοια βαναυσότητα. Δεν σεβάστηκε ούτε εμένα, πόσο μάλλον το παιδί μας.
Ακολούθησε έντονος τσακωμός μεταξύ μας. Εγώ προσπαθούσα να ξεφύγω, όμως εκείνος συνέχιζε να φωνάζει, να με απειλεί και να με χτυπάει. Καθώς πάλευα κυριολεκτικά για τη ζωή μου, είδα στο πάτωμα το γυάλινο βάζο που συνήθως στόλιζε το τραπέζι του σαλονιού, ένα από τα πολλά αντικείμενα που είχαν πέσει πλέον στο πάτωμα. Έτσι, μετά από, πολλές προσπάθειες, κατάφερα να το πάρω και να το ρίξω με δύναμη στο κεφάλι του συζύγου μου. Εκείνος έχασε τις αισθήσεις του και έπεσε κάτω, ενώ εγώ, εντελώς αδύναμη όπως ήμουν, ξεκλείδωσα την πόρτα και έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα φοβούμενη μήπως προλάβει και με φτάσει. Δεν ήξερα που να πάω!
Αποφάσισα να χτυπήσω το κουδουνι μιας γνωστής μου που έμενε έναν όροφο κάτω. Όταν άνοιξε τη πόρτα, ταράχτηκε που με είδε σε αυτά τα χάλια και μου είπε αμέσως να περάσω. Αφού με φρόντισε, καθίσαμε στο σαλόνι και συζητήσαμε τα όσα είχαν προηγηθεί. Με κοίταζε σοκαρισμένη. Αρχικά με μετέφερε σε ένα κοντινό νοσοκομείο για να βεβαιωθώ ότι οι πράξεις του συζύγου μου δεν είχαν επιπτώσεις στο έμβρυο. Ευτυχώς δεν υπήρξαν επιπλοκές. Ύστερα με έπεισε να πάμε στο αστυνομικό τμήμα όπου ανέφερα ό,τι είχε συμβεί και κατήγγειλα τον σύζυγό μου για χειροδικία. Μετά, επιστρέψαμε, με τη συνοδεία της αστυνομίας, στο σπίτι όπου είχαν γίνει τα αποτρόπαια γεγονότα ώστε να δουν εάν ο σύζυγός μου ήταν ακόμη αναίσθητος από το χτύπημα. Απ’ότι φαίνεται, δεν είχε συνέλθει, αντιθέτως υπήρχε μια μεγάλη πληγή στο κεφάλι του από το γυαλί. Έτσι, τον σήκωσαν και τον μετέφεραν στο νοσοκομείο όπου έμεινε για μια εβδομάδα.
Εκείνο το διάστημα πήρα άδεια από τη δουλειά μου και με φιλοξένησε η γνωστή μου στο σπίτι της μέχρι να συνέλθω και να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Όμως ήξερα πως δεν θα μπορούσα να μείνω για πολύ καιρό εκεί. Γι’αυτό μετακόμισα στο πατρικό μου πριν ακόμα πάρει εξιτήριο ο Πέτρος από το νοσοκομείο. Ευτυχώς η μητέρα μου γινόταν όλο και καλύτερα και μπορούσαμε να συζητάμε για αυτά που συνέβαιναν. Παράλληλα, μιλούσα και με έναν δικηγόρο για το πώς θα μπορούσα να αντιμετωπίσω την κατάσταση.
Εν τέλη, χάρη στις παρεμβάσεις του δικηγόρου μου, ο Πέτρος προφυλακίστηκε αμέσως μόλις βγήκε από το νοσοκομείο. Παρόλο που ζήτησα διαζύγιο, εκείνος φυσικά δεν δέχτηκε να μου το δώσει. Έτσι, όριστηκε δικάσιμος για να δικαστεί η υπόθεση και να βγει το διαζύγιο. Αυτά πραγματοποιήθηκαν λίγους μήνες μετά και τελικά ο σύζυγός μου καταδικάστηκε με ποινή φυλάκισης ενός έτους.
Εγώ συνέχισα να μένω στο πατρικό μου προσπαθώντας να συνέθλω από τα ψυχικά τραύματα που μου είχε αφήσει αυτή η ιστορία. Μέρα με τη μέρα ήμουν καλύτερα και τελικά, ένα χρόνο μετά, ήμουν τελείως καλά. Είχα ξεπεράσει πλέον την όλη κατάσταση και ζούσα ευτυχισμένα με τους γονείς μου και το νεογέννητο παιδί μου. Ευτυχώς, ο Πέτρος δεν επιχείρησε ποτέ να με ψάξει. Η δυσμενής οικονομική του κατάσταση δεν του επέτρεπε να συντηρήσει το σπίτι μας και τελικά το παραχώρησε εξ ολοκλήρου σε εμένα. Μετά από αυτό το γεγονός δεν έμαθα ποτέ ξανά νέα του.
Εν τέλη, το σημαντικό είναι ότι, ενώ ζούσα σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούσαν η βία και η καταπίεση, κατάφερα, πριν να είναι πολύ αργά, να ξεφύγω και να γλιτώσω τα χειρότερα. Χαίρομαι που πλέον ξέρω να αναγνωρίζω τις πρώτες ενδείξεις ενδοοικογενειακής βίας, ώστε να μην πέσω ποτέ ξανά θύμα οποιασδήποτε μορφής κακοποίησης.
