Γράφει ο μαθητής του Γ1, Βασιλάκος Γιώργος
Όταν μιλάμε ή σκεφτόμαστε για την Αθήνα, το πρώτο, ίσως, πράγμα που περνά από το μυαλό μας είναι μία πόλη με τα αρχαία της, τα κλαμπ, τις θέες, τον ”φιλήσυχο” κόσμο της, τα πλακόστρωτά της και τους τουρίστες της, οι οποίοι με το πάτημα ενός ενδοεγκεφαλικού διακόπτη τρέφονται αποκλειστικά με κατεψυγμένα καλαμαράκια και γύρο- σουβλάκι. Τουλάχιστον αυτό θα θέλαμε να σκεφτόμαστε, καθώς η αλήθεια είναι πολύ σκοτεινή.
Με ελάχιστες ομοιότητες, ως προς το καλύτερο ή κατά βάση χειρότερο, η πρωτεύουσα διαφέρει πολύ απο την μεταπολεμική της φάση ή εκδοχή. Μέσα στο χάος, το κέντρο της Αθήνας χωρίζεται σε δύο μεριές. Από τη μία είναι η τουριστική Αθήνα. Με τα ακριβά ενοίκια, τα αρχοντικά της Πλάκας ή της πλάκας, τους μεγάλους πεζόδρομους, τις καφετέριες και τα εστιατόρια που ”τσιμπούν” τις τιμές προφανώς για να εκμεταλλευτούν τους συμπατριώτες τους και τους ξένους, αφού η χωριάτικη είναι σε τιμή θανάτου. Show chip, αγγλιστί! Και βεβαίως, μην ξεχνάμε τις στήλες του Ολυμπίου Διός, end of the Acropolis, εφόσον ο Παρθενώνας, ως ονομασία, είναι μόνο για τους ντόπιους, τους ψαγμένους, τους εκλεχτούς. Η αγορά στο Μοναστηράκι, στο Θησείο, στην Ερμού, αλλά και στο Σύνταγμα και στου Ψυρρή είναι (ακόμη) προσβάσιμες και ”πρωτοκοσμικές” περιοχές. Αντίθετα, εκεί που σταματά ο χρόνος και η νυκτερινή ζωή, ξυπνά η αυθεντική, ακραία, υποβαθμισμένη Αθήνα με τα πολλά κατά της, που δεν έχει να προσφέρει πολλά. Το μέρος που ο άνθρωπος χάνει τις βασικές απολαύσεις της ζωής, όπου δεν μπορεί να πατήσει πόδι, να δουν μάτια που αν δουν, κατόπιν πρέπει να στραβώσουν. Εκεί λοιπόν, είναι που η μεγαλύτερη ελληνική πόλη χάνει την ομορφιά της, όχι όμως και την ”ποιότητά” της. Στα Εξάρχεια, στηγ Ομόνοια, στη Βικτώρια, σε συνοικιακούς δρόμους, όπως η οδός Μενάνδρου και η Σταδίου, σε πλατείες, όπως η πλατεία Βάθης, εξελίσσεται μία διαφορετική πορεία ζωής. Τα απόμακρα αυτά μέρη είναι γεμάτα με κακοδομημένα σπίτια και ερείπια, καταφύγια λαθρομεταναστών, με οίκους ανοχής, με κατεστραμμένα πεζοδρόμια, γεμάτα ακαθαρισίες. Μεζές για μύγες πρώτης ποιότητας και μαγνήτης για τις σόλες των παπουτσιών! Τι καλύτερο άλλωστε να πατήσεις ύστερα από ένα σκληρό οκτάωρο εργασίας; Άλλοτε πάλι τα πεζοδρόμια είναι ραγισμένα και έχουν στη μέση δέντρα ή κολώνες, στέκια εγκληματιών και τοξικομανών, με παγκάκια που αντί για καθήμενους συναντάμε άστεγους. Είναι αλήθεια, χρειάζονται κότσια για να κατοικήσεις εκεί και όχι σε κάποιο πολυτελές προάστιο.
Η Αθήνα, εξαιρώντας το γεγονός του πανδαιμονίου, δεν υπήρξε ποτέ έτσι. Πλατείες τύπου Ομονοίας και Βικτωρίας ήταν ελεύθερες, καθώς κάθε άτομο μπορούσε να απολαύσει τη φραπεδιά του με ησυχία. Πλέον τζίφος! Όλα ξεκίνησαν από τις αρχές του 21ου αιώνα, με τους Ολυμπιακούς αγώνες. Μόνος λόγος προόδου που στην πραγματικότητα ταξίδεψε την αστική χώρα (αμφιβάλλω) μπροστά και την αγροτική πίσω στο χρόνο. Αποτέλεσμα ήταν και οι ορατές φθορές και αλλαγές στην εικόνα της Αθήνας. Η εξαθλίωση δεν υπήρξε ποτέ επιλογη, σαφώς ούτε λύση, αλλά είναι εξαναγκασμός, πράγμα που δεν αργεί να δημιουργήσει και άλλα προβλήματα.
Η αλήθεια, όμως είναι πως το θαύμα που επιδιώκουμε για να επιστρέψουν όλα στην κανονικότητα, είναι τρομερά δύσκολο να επιτευχθεί. Εδώ στον λάκκο που σκάψαμε μπήκαμε μέσα για τα καλά! Η Αθήνα ίσως να μην ξαναγνωρίσει τον παλιό της εαυτό. Η τότε όμως Αθήνα ήταν καλύτερη απο τη σημερινή; Ναι, απλά και λιτά. Καλά, ίσως όχι, με τους αδέσποτους σκύλους- ταραξίες, αλλά με άλλες εικόνες και προοπτικές. Ποιος είναι αυτός που θα αμφισβητήσει αυτή την πραγματικότητα; Η κατάσταση δεν κρύβεται και δεν έχει κιόλας λόγο. Δεν είναι κακό ωστόσο, να ελπίζουμε στην αλλαγή, αν και σχεδόν κανείς μάλλον δεν θα ενδιαφερθεί να συμβάλλει για εκείνη.
