Απόψεις

   “Όταν οι τέχνες έχουν γιορτή, τότε γίνεται θέατρο” (Γκαίτε)

“Κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας” είπε ο Κάρολος Κουν και δε ξέρω αν έχω ακούσει ή διαβάσει πιο εύστοχη έκφραση, που να καταφέρνει να περιγράφει μέσα σε πέντε μόλις λέξεις την θεραπευτική επίδραση της ενασχόλησης με τη θεατρική πράξη. Πόσω δε μάλλον, όταν ένας άνθρωπος, ένας δάσκαλος συγκεκριμένα, νιώσει τη δύναμη και την μεταμορφωτική αξία που έχει το θέατρο με παιδιά.

Είναι η μαγική στιγμή που βλέπεις μπροστά στα μάτια σου το “εμείς”  πάνω απ’ το “εγώ”, που τα παιδιά δεν διστάζουν να “τσαλακωθούν” για το συλλογικό αποτέλεσμα, η στιγμή που το πνεύμα της ομαδικότητας και της αλληλεγγύης παίρνει σάρκα και οστά, ο εγωϊσμός πάει στην άκρη και τα παιδιά ανακαλύπτουν πράγματα που δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι διαθέτουν. Είναι η στιγμή που όλοι οι εμπλεκόμενοι συναισθάνονται ότι, μέσα από το θέατρο, ένα παιδί μπορεί να γίνει καλύτερο με τον εαυτό του αλλά και με τους γύρω του.

Όταν καταφέρεις να κάνεις ένα παιδί να νιώσει πραγματικά το “Μπορώ κι εγώ!” τότε είναι που ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι είσαι στο σωστό δρόμο, στο κατάλληλο περιβάλλον, στο επάγγελμα που σου πρέπει. Δεν είναι άριστα στα μαθήματα όλα τα παιδιά. Όμως ΟΛΑ τα παιδιά έχουν ταλέντα. Όταν ένα παιδί νιώσει πόσο άξιο είναι και πόσα μπορεί να καταφέρει τότε τονώνεται η αυτοπεποίθηση, η αυτοεκτίμηση και η πίστη στην αυταξία του. Βιώνει την αποδοχή, την εκτίμηση και αναγνώριση λόγω της εμπλοκής του και της συμμετοχής του σε μια εκδήλωση του σχολείου όπως το θέατρο.
Και μπορώ, μέσα από προσωπικές εμπειρίες εδώ και χρόνια, να καταθέσω με το χέρι στην καρδιά ότι τα παιδιά δεν φείδονται χρόνο, κόπο ή αφοσίωση όταν βάζουν στόχο να μοιραστούν κομμάτια της ψυχής τους πάνω στο σανίδι και μπροστά σε εκατοντάδες μάτια.

Μέσα από τη θεατρική πράξη, οι μαθητές αποκτούν ενσυναίσθηση, μαθαίνουν να δείχνουν έμπρακτα αλληλεγγύη και σεβασμό, έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με τις ατομικές τους αντιφάσεις αλλά και τις δυνατότητές τους, μαθαίνουν πως να ταξιδεύουν μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις, πώς να αντιπαλεύουν το ρατσισμό, την ξενοφοβία, τη βία, το φανατισμό. Καταθέτουν κομμάτια δικά τους μέσα από τον αυτοσχεδιασμό, τη βιωματική δράση και τη συνεργασία. Σιγά σιγά κι ανεπαίσθητα, παίρνουν μαθήματα ψυχολογίας και συμπεριφοράς , διαχείρισης συναισθημάτων, αποκτούν τη δυνατότητα έκφρασης, δημιουργούν δυνατές σχέσεις με τα άλλα παιδιά αλλά και με τον δάσκαλο-εμψυχωτή.

Καλλιεργούν ικανότητες έκφρασης σκέψεων και συναισθημάτων με πολλαπλά μέσα (ανάλυση, σύνθεση, κριτική, φαντασία, δημιουργικότητα, εφευρετικότητα). Ενεργοποιούν τη φυσική τους περιέργεια και τη διάθεση συμμετοχής. Εξοικειώνονται με τα σύμβολα και τη σημασία της χρήσης τους. Μαθαίνουν να συνδέουν τη θεατρική πράξη με τη ζωή, ξεπερνούν μαθησιακές δυσκολίες με την ενίσχυση της αυτοέκφρασης, δίνουν φωνή στα συναισθήματά τους, μαθαίνουν μέσα από το συνδιασμό λεκτικής και μη-λεκτικής επικοινωνία να διατυπώνουν ολοκληρωμένα νοήματα, να αξιολογούν την πρόοδό τους και να τροποποιούν ανάλογα τη δράση τους ώστε να πετύχουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Δεν μαθαίνουν μόνο την τραγωδία, την κωμωδία, το δράμα. Μαθαίνουν τον κόσμο. Βιωματικά και συμμετοχικά. Δείτε το βλέμμα ενός παιδιού και το χαμόγελό του την ώρα της υπόκλισης και ίσως όλα όσα έγραψα παραπάνω να αποδειχτούν περιττά. Το θέατρο δεν το περιγράφεις. Το ζεις. Αν είσαι,δε, πολύ τυχερός το ζεις στο πλευρό των μαθητών σου …