Πάνος Βασιλόπουλος

Αποτελέσματα Εξετάσεων 2010
Σχ. Φ.353.1./324/105657/Δ1/ 08-10-2002 (ΦΕΚ Β΄1340) Υ.Α.
(άρθρα 37 και 39)

Μετά την ολοκλήρωση της βαθμολόγησης των γραπτών δοκιμίων των υποψηφίων των εξετάσεων της Γ΄ τάξης Γενικού Λυκείου και Δ΄ τάξης Εσπερινού Γενικού Λυκείου καθώς και την αποστολή των αποκομμάτων και των βαθμολογιών σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή στις σχολικές μονάδες, οι Διευθυντές των Λυκείων συγκαλούν το Σύλλογο Διδασκόντων, ο οποίος αφού προβεί στους απαραίτητους ελέγχους εκδίδει τα αποτελέσματα απόλυσης.

Μόλις μας ήρθε , και το μυαλό μας ταξιδεύει σε ακρογιαλιές,δειλινά,αμοιβές και ξεσάλωμα γενικά!

Δεν εύχομαι σε όλους τους συναδέλφους των Λυκείων καλό καλοκαίρι ,γιατί θα ήταν ειρωνία!

Παρά την περιορισμένη αντίδραση στη ληστρική πολιτική ενάντια στους εργαζόμενους ,κυβέρνηση και ΔΝΤ την πατήσανε στις πενταροδεκάρες.

Για 10 λεπτά στα γραπτά,για 2-3 κατοστάρικα το πολύ στις αμοιβές των επιτροπών και για την κλοπή αναδρομικών αμοιβών (λόγω βλακείας),όλο το σύστημα του σοβαρού και προγραμματισμένου υπουργείου (παιδείας κλπ ) ,πάει στο βρόντο.

Ο νευραλγικός τομέας της σοβαροφάνειας των πανελλήνιων εξετάσεων ,τα βαθμολογικά κέντρα και φυσικά μόνο καναδυό μεγάλα,κρατάνε στο χέρι την σοβαρότερη μέχρι σήμερα αντίδραση των επαιδευτικών απέναντι στην οικονομική-ληστρική πολιτική.

Αυτό που περιμένω είναι ή την επιστράτευση της απομείνουσας πρασινοφρουράς ή τη μετακόμιση των γραπτών σε πιο νομοταγείς περιοχές.Θα ήθελα όμως να δουν και οι συνάδελφοι την εξής ιδέα.:Να πάνε αφού βγάλουν το άχτι τους και το άχτι όχι μόνο του κλάδου αλλά και όλων των Ελλήνων,να  διορθώσουν τα υπόλοιπα ΤΣΑΜΠΑ! Ή ας κάνουν τα ποσά δωρεά, για να αγοράσουν οι ξετσίπωτοι κρισάρες,πλερέζες και χαρτί διαγγελμάτων σοβαρής και στιβαρής οικονομικής διαχείρησης.

Το τέλος θα εχει ακόμα πιο πλάκα ,με την ελάττωση των θερινών διακοπών λόγω καθυστερήσεων,την μη καταβολή επιδόματος για την χρήση θερινής άδειας,και την προσφιλή μεθοδολογία να κατευθύνεις εκπαιδευτικούς ενάντια σε συναδέλφους τους, για να διορθώσεις την δική σου ανικανότητα.

(προφητικό θα πείτε, αλλά έχω 27 χρόνια εμπειρία)

Ο φτωχός συγγενής της παιδείας,το Λύκειο των ενδοσχολικών εξετάσεων ζει τις δόξες του.

Με συμπαραστάτες τους μαθητές της Α Λυκείου και τους παρατρεχάμενους καθηγητές των μη πανελλαδικά εξεταζόμενων σοβαρών μαθημάτων των κατευθύνσεων, οι εξετάσεις με θέματα,επιτηρητές,εξεταστές,βαθμολογητές χρησιμεύουν σαν προπονητήριο των θρυλικών 6 μαθημάτων του τέλους της Γ Λυκείου.

Μόνο που ο πρώτα ο ευέλικτος μαθητής έχει ανακαλύψει το στοιχειώδες:

Δεν χρειάζεται να τα διαβάζει όλα,δεν χρειάζεται να τα περνάει όλα,ας μείνει στο πρακτικά ελάχιστο της προσπάθειας στα ανούσια και να δώσει όλο το ενδιαφέρον του στα ουσιαστικά (τα 6 τελικά).

Η κατάσταση χρονιά με τη χρονιά επιδεινώνεται , η “ίωση” έχει περάσει και στη Β Λυκείου ,και η δυσαναλογία των επιδόσεων ανάμεσα στα μαθήματα κατεύθυνσης και στα “άλλα” είναι τεράστια , ιδιαίτερα στις γραπτές προαγωγικές εξετάσεις.

Το Λύκειο έχει χάσει ουσιαστικά το ρόλο του σαν πάροχος γενικών γνώσεων και τα δευτερεύοντα μαθήματα αυτοκαταργούνται, από την άποψη του ενδιαφέροντος.

Έτσι τα Μαθηματικά στη θεωρητική και η Γλώσσα στη τεχνολογική φαντάζουν παραστράτημα ενώ όλα τα υπόλοιπα μαθήματα εξελίσσονται σε συνοδευτικό ντιπ για να περνάει η ώρα.

Θα άξιζε οι μισθοφόροι σύμβουλοι του ΥΠΔΒΜΘ να πάρουν τα στατιστικά του ΝΕΣΤΟΡΑ και να συγκρίνουν τις βαθμολογικές επιδόσεις τετραμήνων-γραπτών,για του λόγου το αληθές.

Η λύση ,πέρα από τα δακρύβρεχτα σενάρια του ότι “οι φιλότιμοι καθηγητές θα δώσουν τη λύση”, βρίσκεται στην ουσιαστική αποδέσμευση του Λυκείου από την γάγγραινα των Πανελλαδικών εξετάσεων. Η παροχή γενικής, ευέλικτης γνώσης είναι η μοναδική εκπαιδευτική προοπτική για το μέλλον της κοινωνίας, ενώ οι εξειδικευμένες φροντιστηριακές προσπάθειες στο σημερινό Λύκειο εξυπηρετούν τη συλλογική κοινωνική αμάθεια.

Φανταστείτε απλά οι σύγχρονοι Έλληνες φοιτητές γνωρίζουν Λατινικά ή την συνεφαπτομένη, αλλά αγνοούν στοιχειώδεις γνώσεις υπολογιστών, γιατί το μάθημα στο Λύκειο είναι επιλογής, χωρίς καν να εξετάζεται ούτε σε ενδοσχολικές εξετάσεις (οι μαθητές το περνάνε ..δωρεάν!).

Ίσως όμως το μεγαλύτερο πλήγμα που προκύπτει για τη μάθηση, είναι τα στεγανά ανάμεσα στη θεωρητική και την τεχνολογική παιδεία, που αποκλείουν τους μαθητές που είναι καλοί και στα δύο και “υποσιτίζουν” πνευματικά τους μαθητές που είναι λιγότερο αδύνατοι στην κατεύθυνση που ακολουθούν.

Με αυτές λοιπόν τις καφενόβιες σκέψεις ,ενώ οι ηγεσίες των ΥΠΔΒΜΘ (και όπως στο μέλλον θα μετονομάζονται) θα ανατρέχουν σε διορισμένες επιτροπές αντί στην εμπειρία των άφραγκων εκπαιδευτικών τους,συμμετέχω στην εθνική συζήτηση “Η Παιδεία μετά το ΔΝΤ”.

Τι να τους πεις;

Ελάττωσαν την ύλη στα φυσικομαθηματικά 50%, και κάτι έκαναν.

27 χρόνια τώρα ποτέ κανείς δεν με ρώτησε τι κάνω, πόσο κάνω, που βρίσκομαι…

Με την ηλεκτρονική εποχή υπέβαλα μόνο μηνιαίες καταστάσεις για την ύλη στη Γ Λυκείου κατεύθυνσης για να με παρακολουθεί εξ αποστάσεως κάποιος αόρατος σύμβουλος. Για τα υπόλοιπα μαθήματα ,κάθε χρονιά έκανα αυτά που νόμιζα , αυτά που πρόφταινα.

Τώρα αναρωτιέμαι μήπως αφαίρεσαν αυτά που έκανα ή μήπως έκανα λιγότερα κι από τα μισά. Ποιος νοιάζεται;

Τώρα μπροστά στο δέος της ΟΛΜΕ , μόνος πάλι απέναντι στη κυβερνητική πολιτική για την παιδεία, με μειούμενο μισθό χρειάζομαι αυξανόμενο ζήλο.

Να βρω τον κόσμο γύρω μου , να δούμε τι πάει στραβά και να το ισιώσουμε.

Να δώσουμε ενδιαφέρον στα παιδιά για βιβλία που δεν ανοίγει κανείς.

Να δώσουμε πνοή σε μαθήματα πεθαμένα.

Να βάλουμε στη σχολική αίθουσα το χρώμα, τη μουσική , τις εικόνες που της λείπουν.

Να μιλήσω με ειλικρίνεια ,χωρίς φόβο και χωρίς πάθος.

Να δημιουργήσω την (ανύπαρκτη-χαμένη) εμπιστοσύνη των μαθητών στο σχολείο.

Στυλοβάτες στη προσπάθειά μου θα έχω:

Άλλη μια υπουργό που νομίζω ότι επαγγέλλεται χωρίς να ξέρει.

Πάλι την ΟΛΜΕ που λέει ΟΧΙ, γιατί έτσι λέει πάντα, εκτός από την στιγμή που τα στελέχη της στηρίζουν, ψηφίζουν και αναδεικνύουν τους κομματικούς μηχανισμούς που μας δυναστεύουν.

Κακοπληρωμένους, καταληστευμένους συναδέλφους που βαριούνται ακόμα και να σκεφτούν τη συμμετοχή στο κάτι παραπάνω.

Τη συσσώρευση άλλης μιας θείας ανούσιας χαρτούρας που ποτέ κανείς δεν θα δει, δεν θα διαβάσει.

Την απάντηση σε όλες τις πιθανές θετικές προτάσεις με το στερεότυπο, “δεν υπάρχουν λεφτά”.

Ήθελα νάξερα , ότι όλοι αυτοί που αντιδρούν (με το δίκιο τους) στην αυτοαξιολόγηση , πιστεύουν πραγματικά ότι μπορεί να έχει το παραμικρό αποτέλεσμα;

Ακόμα και να καθόντουσαν 24 ώρες το 24ωρο οι σύλλογοι δασκάλων καθηγητών,  να καλοπληρωνόντουσαν σαν εντεταλμένοι χωροφύλακες τις προσπάθειας, διευθυντές και σύμβουλοι, συμπληρωνόντουσαν όλα τα έντυπα σωστά και έγκαιρα, θα μπορούσε όλο αυτό να έχει το παραμικρό θετικό ή αρνητικό αποτέλεσμα;

Η προσωπική μου αντίδραση –εκδίκηση, θα ήταν να συμμετείχαμε όλοι στην αυτοαξιολόγηση και το συμπέρασμα αυτής, το αυτονόητο , μετά από 15 υπουργούς ,υπουργίνες παιδείας :

Είσαστε όλοι ανίκανοι και ξεφτίλες!

Τότε στα 70 μου κοντά θα αποχαιρετούσα την εκπαίδευση, σε πλήρη διαύγεια και με τα 37 /40 του 70% της σύνταξης-αμοιβής στο γραφείο τελετών,  που σαν γύπας θα περίμενε έξω από την συνεδρίαση του συλλόγου των γερασμένων λειτουργών της εκπαίδευσης.

τι πετυχαίνουμε έτσι σαν έθνος:

1.η απόλυτη αυτομόρφωση οδηγεί στην απόλυτη οικονομία στους μισθούς των εκπαιδευτικών: τους μηδενίζει!

2.Ο καθένας μπορεί να διαβάζει ότι θέλει και ότι βρίσκει.

3.Ο καθένας μπορεί να μαθαίνει όπως θέλει , όπου θέλει (αν μπορεί φυσικά).

4.Ο καθένας μαθαίνει ανάλογα με τη τσέπη του.

5.Ο καθένας μπορεί να απελευθερώνεται από το διάβασμα αν μένει αγράμματος.

6. Ο καθένας θεματογράφος πανελληνίων εξετάσεων μπορεί να γλύφει τον εκάστοτε υπουργό, εξυμνώντας τον με ανάλογα θέματα, πχ:

-Η τρομοκρατία στην Ελλάδα και ποιός την διέλυσε.

-Σοσιαλισμός και ΔΝΤ , μια υπέροχη συνεύρεση με βουλιαγμένη βαρβαρότητα.

-Τιμημένα (και σύντομα) γηρατειά, χωρίς δώρο Πάσχα και Χριστουγέννων .

-Πρώτα ο μαθητής , ακόμα και μόνος του!

-τι τη θέλεις τη σύνταξη,γέρος είσαι;

-Δασκαλόπουλος :η νέα πολιτική αγωγή των Ελλήνων.

Μετά την ιδεολογική επιτυχία του θέματος του ΥΠΔΒΜΚΘ, προτείνεται στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ θα μπαίνει μοναδικό θέμα:Συμφωνείτε με τα μέτρα του ΔΝΤ ή με το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ;.

με ελληνικούς υπότιτλους

Θέματα 14-5-2010, Πανελληνίων εξετάσεων επί υπουργείας Α.Δ.

Γ1) Ο παππούς μου συνελήφθη για τα πολιτικά του φρονήματα την επαύριο του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967 και παρέμεινε φυλακισμένος και εξόριστος μέχρι την αμνηστεία του 1972. «Έχασες πέντε χρόνια από τη ζωή σου…» τον συμπονούσαν οι γείτονες που τον συναντούσαν μετά την απελευθέρωσή του. «Δεν τα’χασα – τα πρόσφερα σε μία δίκαιη κοινή υπόθεση!» απαντούσε περήφανα. «Πέρα όμως από αυτό, ο χρόνος που πέρασα στο κελί δεν πήγε στράφι. Μελετώντας με μεθόδους άνευ διδασκάλου, έμαθα δύο γλώσσες: Γαλλικά και ρώσσικα. Διαβάζοντας δε Ντοστογιέφσκι και Μπαλζάκ από το πρωτότυπο, αντίκρισα τη ζωή και τον κόσμο όπως δεν είχα μέχρι τότε καν υποψιαστεί…»
Ο παππούς έλεγε την αλήθεια: Ενώ μέχρι τη σύλληψή του από τη χούντα δούλευε βοηθός σε φαρμακείο, κατάφερε στη συνέχεια όχι απλώς να βιοποριστεί αλλά και να διακριθεί ως μεταφραστής λογοτεχνίας. Μέχρι το τέλος δε εξακολούθησε να διευρύνει τους ορίζοντές του. Παραμονές του θανάτου του, ολοκλήρωσε την απόδοση στα ελληνικά μιάς συλλογής γιαπωνέζικων χαϊκού, το πιο συγκινητικό από τα οποία είναι χαραγμένο στο μάρμαρο του τάφου του.
Τι μπορεί να μας διδάξει η ιστορία του παππού: Πρώτον, ότι αληθινά ελεύθερος δεν είναι ο άνθρωπος που διαφυλάσσει, σκύβοντας εν ανάγκη το κεφάλι, την κανονική ζωή του αλλά εκείνος που -διατηρώντας την ανεξαρτησία του φρονήματος του και πληρώνοντας το κόστος της- βρίσκει τρόπους, κάτω κι από τις πιο αντίξοες συνθήκες, να αναπτύσσει και να απολαμβάνει την προσωπικότητά του. Δεύτερον, πως η εκπαίδευση –και πολύ περισσότερο η μόρφωση- δεν αποτελούν διαδικασίες που ολοκληρώνονται με την αποφοίτηση από το σχολείο είτε από κάποιο ανώτερο ή ανώτατο ίδρυμα. Τα χρόνια που περνάμε στα θρανία –εφόσον ευτυχήσουμε να έχουμε καλούς δασκάλους- μας ανοίγουν απλώς την όρεξη, μας προικίζουν πιθανόν και με μια μέθοδο μελέτης. Κάποιος όμως που είναι «φανατικός για γράμματα», όπως θα το έθετε ο Καβάφης, ποτέ δεν θα αισθανθεί την περιέργειά του κορεσμένη και τα εφόδια του αρκετά. Πάντα θα αναζητά το καινούργιο, το καινοτόμο, το διαφορετικό.

Από την εποχή του παππού μου έχει περάσει σχεδόν μισός αιώνας. Καθώς δε οι κοινωνικές και παραγωγικές συνθήκες μεταβάλλονται με ολοένα και αυξανόμενη –σχεδόν ιλιγγιώδη πλέον- ταχύτητα, η αυτομόρφωση από επιλογή καθίσταται αναγκαιότητα. Το ζητούμενο για την κοινωνία είναι να προσφέρει τακτικά στα μέλη της την δυνατότητα να ξεφεύγουν από το καθημερινό μόχθο της εργασίας και να έρχονται σε επαφή με τα νέα επιτεύγματα της τεχνολογίας και της επιστήμης στο γνωσιακό τους χώρο αλλά και γενικότερα. Έτσι ώστε -επιστρέφοντας στη συνέχεια στην παραγωγική διαδικασία- να’ναι σε θέση να συγχρονιστούν με τις εξελίξεις και όχι να τρέχουν πίσω τους ασθμαίνοντας.

Επιμορφωτικά σεμινάρια, εκπαιδευτικά ταξίδια, ανταλλαγές γνώσεων και εμπειριών μεταξύ συναδέλφων που εργάζονται σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη, γόνιμοι πειραματισμοί και τολμηρά ρίσκα θα έσπρωχναν τη ζωή μπροστά. Στην πατρίδα μας ιδίως -που δύο παραδοσιακοί πυλώνες της ανάπτυξης, η γεωργία και η ελαφρά βιομηχανία, κινδυνεύουν τα τελευταία χρόνια από μαρασμό εξαιτίας των δραματικών εξελίξεων σε διεθνές επίπεδο- η ευελιξία και η προσαρμογή στις νέες συνθήκες αποτελούν μονόδρομο.

«Δεν θέλουν πιά το μπαμπάκι του κάμπου, παππού! Στην Ινδία, λέει, βγάζουν φθηνότερο και καλύτερο!» «Μην γκρινιάζεις, εγγονέ! Μάθε να καλλιεργείς αβοκάντο. Ακτινίδια. Λαχανάκια Βρυξελλών εν ανάγκη…» «Κλείνει το κλωστοϋφαντουργείο, παππού! Το μεταφέρουν στη Βουλγαρία, που έχει φτηνότερα μεροκάματα…» «Τέλεια! Εμείς δεν θα φτιάχνουμε πιά νήματα αλλά εξαρτήματα κομπιούτερ!» «Πού θα μάθουμε πώς;» «Βουρ, πίσω στα θρανία!» «Μα η κυβέρνηση δεν μας επιδοτεί!» «Να τη μαυρίσετε! Να τη ανατρέψετε!» «Και μέχρι τότε;» «Να μορφωθείτε μόνοι σας, από το υστέρημα σας. Από το υστέρημα σε χρήμα αλλά και σε χρόνο. Η γνώση είναι η πιο λαχταριστή γυναίκα. Όσες ξάγρυπνες νύχτες κι αν αγκομαχήσεις στα σεντόνια της δεν τη χορταίνεις.» «Σαν πολύ εύκολα δεν μας τα λες, βρε παππού; Μήπως μιλάς αφ’υψηλού επειδή είσαι πεθαμένος;» «Είμαι πιο ζωντανός, εγγονέ μου, από πολλούς συνομηλίκους σου…»-

Α1) Οι ραγδαίες μεταβολές των εργασιακών και των βιωτικών εν γένει συνθηκών στο σημερινό κόσμο επιβάλλουν στους ανθρώπους να εξελίσσουν διαρκώς τις δεξιότητές τους ή και να αναπτύσσουν εντελώς καινούργιες κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής τους ζωής. Η διαρκής αυτομόρφωση συνεπώς δεν αποτελεί πλέον επιλογή αλλά ανάγκη για το σύνολο των μελών της κοινωνίας. Δεν σημαίνει βεβαίως ότι ο κάθε άνθρωπος, μετά το πέρας των εγκύκλιων σπουδών του, θα αφήνεται μόνος του να εμπλουτίσει τις γνώσεις και να προαγάγει την παιδεία του. Οφείλει τουναντίον η κοινωνία να παρέχει και να ενισχύει τη δυνατότητα της αυτομόρφωσης, σε μια δημιουργική σχέση ηλικιών, φύλων και φυλών. Έτσι ώστε η εκπαίδευση να καταστεί όχι μόνο στα λόγια αλλά και στην πράξη από στατική δυναμική διαδικασία.
Β1) Στον ανεπτυγμένο βιομηχανικό και μεταβιομηχανικό κόσμο, οι παραγωγικές συνθήκες και ανάγκες αλλάζουν με τέτοιους ρυθμούς ώστε το μεγαλύτερο ίσως προσόν του καθενός μας να είναι η προσαρμοστικότητα. Καθένας οφείλει από τα πράγματα να’ναι έτοιμος να εγκαταλείψει το αρχικό του επάγγελμα και να ασκήσει κάποιο άλλο, ει δυνατόν εξίσου ή και περισσότερο δημιουργικό και προσοδοφόρο. Κι εάν όμως οι περιστάσεις επιβάλουν στο απόφοιτο πανεπιστημίου να τρέχει με το μηχανάκι και να μοιράζει πίτσες, ας μην απελπίζεται: Στην επόμενη στροφή του δρόμου δεν αποκλείεται να τον περιμένει ο «απολαυστικός» ρόλος του συνοδού ηλικιωμένων κυριών.

Β2) α,β) Η συγγραφέας του κειμένου ξεκινάει από την φράση ενός εμβληματικού στοχαστή, την ανατρέπει με βάση την σύγχρονη κοινωνική εμπειρία και καταλήγει στο γενικό της συμπέρασμα, το οποίο και εκφράζει με τρόπο άμεσο, προφορικό σχεδόν.

Β3) α) συλλογική, απαγορεύουν, επαρκείς, ίδιες, συρρικνώνεται. β) διαρκή, ωφελιμότητα, απότοκα, ταλέντα, γίνεται.

Β4) Σαφήνεια, επίκληση πραγματικών δεδομένων, επαγωγικοί συλλογισμοί.

 για την αντιγραφή, από το protagon.gr

Λίγες μέρες πριν τις νέες εξετάσεις οι σύλλογοι καθηγητών στα Λύκεια, προχωρούν σε εκτιμήσεις και απολογισμούς , που γενικά ρετουσάρονται με τον όρο “παιδαγωγική συνεδρίαση”.

Η ιδιαιτερότητα της φετινής χρονιάς είναι προφανής, με καθηγητές και γονείς να βρίσκονται ήδη μπροστά σε οικονομικά αβέβαιο μέλλον και ότι αυτό συνεπάγεται.Η κεκτημένη ταχύτητα του προηγούμενου τρόπου ζωής δεν έχει διαταραχθεί ακόμα σοβαρά, μιας και είναι η αρχή μόλις, των διαφόρων σοβαρών περικοπών στα εισοδήματα.

Το πρόβλημα του που πάει (και από που έρχεται)  το Λύκειο,  μπορεί σύντομα να συνοψισθεί στη φράση: δημόσιο προπαρασκευαστήριο πανελληνίων εξετάσεων.Ο ρόλος δε των καθηγητών σε αυτή τη διαδικασία πολλαπλός, αλληλοσυγκρουόμενος και αντιφατικός.

Καθηγητές λοιπόν , ίσης αμοιβής , με αντικείμενο μαθήματα που άλλα δεν λαμβάνονται υπ’ όψη καθόλου στη βαθμολογία, άλλα δεν συμμετάσχουν στην ύλη των κατευθύνσεων και τελικά των κορυφαίων, που επικεντρώνονται καθαρά στην ύλη των πανελληνίων εξετάσεων .

Τρεις ταχύτητες, τρεις νοοτροπίες,  με άμεση αντανάκλαση στο ενδιαφέρον των μαθητών, και στην αξιολόγηση της συνεισφοράς του εκπαιδευτικού στη σχολική διαδικασία.

Η “φροντιστηριακή” πίεση της κοινωνίας και  η ιδιαιτερότητα των καθηγητών των “μαθημάτων αιχμής”, γέννησε το φαινόμενο των ιδιαίτερων μαθημάτων από καθηγητές του δημόσιου σχολείου, και των παράπλευρων  φροντιστηρίων παραπαιδείας για τους πιο φτωχούς πολίτες της χώρας.

Η γιγάντωση της  κατάστασης φέρνει πια την εικόνα των άδειων τάξεων στη Γ Λυκείου εδώ και ένα μήνα, πριν τις εξετάσεις, ενώ οι φροντιστηριακές παράπλευρες ώρες, λειτουργούν ασφυκτικά. Το άδειο Λύκειο την στιγμή που θα έπρεπε να είναι κατάμεστο, δείχνει την αυτοδιάλυσή του, την κατάρρευση του παιδαγωγικού του στόχου, τελικά την έλλειψη της αναγκαιότητας ύπαρξής του.

Φτωχότεροι γονείς , φτωχότεροι  καθηγητές έρχονται πια αντιμέτωποι με το φάντασμα της οικονομικής κρίσης ή ποιητικότερα, βρίσκονται στα δόντια του ΔΝΤ.

Το σημαντικότερο πλήγμα στην αξιοπιστία του Λύκειου νομίζω ότι ξεκινάει από τους ανθρώπους που το υπηρετούν κατά τόπους.Τους ίδιους τους συλλόγους διδασκόντων, που χρόνια τώρα μετράνε τις δυνάμεις τους απέναντι στο σύστημα και την συστηματική διάβρωσή του. Καθηγητές πρώτης, δεύτερης και τρίτης κατηγορίας, με μαθήματα μόνο τις πρώτες ή μόνο τις τελευταίες ώρες ανάλογα με την ωφελιμιστική τους αξιολόγηση, η οποία πια προκύπτει από τον πλούτο που προσφέρει το καθένα.

Καθηγητές που οι μαθητές τους ξέρουν ότι κάνουν ιδιαίτερα, ανάμεσα σε καθηγητές που δεν κάνουν , μαθητές που  παίρνουν σημειώσεις από συμμαθητές τους που μπορούν να κάνουν ιδιαίτερα, καθηγητές που δεν γεφυρώνουν το χάσμα της μόρφωσης μέσα στη τάξη επαναπαυόμενοι στις δάφνες της διορισμένης αυθεντίας και στους παχυλούς οικονομικούς καρπούς της παραπαιδείας.

Συγχρόνως στις παιδαγωγικές συνεδριάσεις γίνεται αξιολόγηση των καλών, μετρίων και κακών μαθητών χωρίς την ουσιαστική παράμετρο: πόσο (και ποιός)  διαβάζει το καλύτερο παιδί και ποιός τελικά θα βοηθήσει το οικονομικά ασθενέστερο.Στις ίδιες συνεδριάσεις φυσικά παρευρίσκονται και συναποφασίζουν για τη σχολική επίδοση καθηγητές που συνολικά θάλεγα: ντρέπονται, δεν ντρέπονται και δεν έχουν …τσίπα. Το χειρότερο δε από όλα είναι ότι ο καθένας ξέρει τι γίνεται, αλλά κανένας δεν το λέει, λες και όλοι είναι αλεξιπτωτιστές, πρωτογνώριστοι στην ώρα εκείνη.

Νομίζω πια  ότι δεν τολμά να  αναφέρει το σχέδιο νόμου για την εκπαίδευση, πρέπει να το πάρουν οι σύλλογοι καθηγητών ανά …χείρας.Να βοηθήσουν τους συναδέλφους καθηγητές να ξεφύγουν από το οικονομικό ναρκωτικό των ιδιαίτερων, να δείξουν ότι η διπλοπροσωπία ορισμένων υποβαθμίζει την δουλειά όλων, να διασφαλίσουμε το μέλλον των λυκείων με ισότιμη εκαπίδευση των μαθητών, άσχετα με το εξωτερικό δέλεαρ.

Να καταφέρει το Λύκειο να ανταγωνισθεί τα φροντιστήρια , να γεμίσουν τον Μάη οι τάξεις της Γ Λυκείου  με παιδιά που ζητούν επαναλήψεις, να γίνεται τελικά η αξιολόγηση των μαθητών με ίσους όρους που προκύπτουν από την παρουσία τους στο σχολείο και όχι από την οικονομική τους επάρκεια.

Ο πρακτικότερος δρόμος για τους επιφανέστερους συναδέλφους δεν μπορεί σε συνθήκες κρίσης να συνεχίσει να είναι διπλός. Μπορούν να παραιτηθούν διαλέγοντας σαν ιδιώτες τα ιδιαίτερα , μπορούν να παραμείνουν ξοδεύοντας την ενέργειά τους για ένα ειλικρινέστερο παιδαγωγικά σχολείο.Να κάνει τους γονείς να εμπιστευθούν το δημόσιο Λύκειο γλυτώνωντάς τους από τον παραλογισμό της φροντιστηριακής δαπάνης.Να γλυτώσουμε τις μελλοντικές δουλειές μας στο Λύκειο αντιμετωπίζοντας την ουσιαστική , δρομολογημένη από αυτά τα ταπεινά συμφέροντα, αυτοκατάργησή του.

Να απαιτήσουμε τότε και την αμοιβή μας που θα είναι αποτέλεσμα του κοινού αγώνα για την καταξίωση της δουλειάς μας και όχι σαν τους κατά συρροή “φακελάκηδες” γιατρούς, πολεοδόμους, εφοριακούς   όπου οι λίγοι δημιουργούν τον Μύθο και οδηγούν τη ροχάλα στο σύνολο καλών και κακών.

Ο πρωθυπουργός επαγγέλλεται την πάταξη της διαφθοράς πιθανά με την απειλή    νομοθετικών μέτρων.Η εκπαιδευτική κοινότητα πρέπει να πατάξει την διαφθορά της, μέσα από τους δικούς της παιδαγωγικούς, ηθικούς κανόνες.Ας πούμε με αυτοκάθαρση και εσωτερική καταγγελία των “παραστρατημένων”. Την καταγγελία πρέπει να την περιμένουμε και από την πιο χειμαζόμενη κοινωνία που δεν θα έχει πια να πληρώνει, τσάμπα και βερεσέ από το περίσσευμά της, τη παραπαιδεία των παιδιών της.Και την μούτζα (φάσκελο)  από τα παιδιά που φεύγουν από το σχολείο και καταλαβαίνουν τελικά το δόκανο, πάνω στο οποίο ακροβατούσαν 14 χρόνια για το τίποτα.

Αλλιώς δεν έχει καμιά σημασία  ακόμα και να πληρωνόμαστε, για κάτι που δεν κάνουμε. Πόσο μάλλον να απεργούμε για να βρίσκουν κάποιοι περισσότερο χρόνο για τα ιδιαίτερά τους.

(για όλα τα υπόλοιπα που φταίνε ακολουθεί στα …προσεχώς.)

Κάψανε ή δολοφόνησαν τρεις εργαζόμενους και ένα αγέννητο κομάτι της χώρας.

Αυτοί οι δύστυχοι δουλεύοντας σε ώρα απεργίας, είτε αδιαφορώντας για τους εργατοπατέρες  ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΜΕ κλπ  ή απλά φοβισμένοι από τις απειλές της εργοδοσίας για απόλυση ή την ανασφάλεια του τριτοκοσμικού εργασιακού ορίζοντα.

Το έμβρυο το είχε  αναθέσει ο θεός, στην προστασία της μητρότητας στην Ελλάδα, άτυχο κι αυτό.

Οι εμπρηστές πίστευαν ότι πυρπολούν μια τράπεζα , βλέποντας τα μάτια  των εργαζομένων πίσω από το αναμμένο στουπί της μολότωφ. Γνήσιοι απόγονοι του Ντάνου Κρυστάλλη και των παραδόσεών του, πέτυχαν να περάσει σε δεύτερο πλάνο η κινητοποίηση χιλιάδων επαναστατημένων διαδηλωτών.Διπλή επιτυχία :αποπροσανατολισμός του αγώνα του ελληνικού λαού, υποτίμηση των προς πώληση επιχειρήσεων για πούλημα στα διεθνές κεφάλαιο.Σίγουρα είχαν σπουδαίο κίνητρο!

Ο Βγενόπουλος  κατασυγκινημένος έξω από την τράπεζά του, που έπρεπε για λόγους ασφαλείας να είναι κλειστή,  να έχει σύστημα πυρόσβεσης και προδιαγραφές ασφαλούς κτιρίου,  κλαίει, χωρίς τα δάκρυα να είναι ικανά να σβήσουν τη φωτιά.

Στο ελληνικό κοινοβούλιο όλοι τοποθετούνται απέναντι και ενάντια στο σύνθημα: “να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή” σαν αντιδημοκρατικό , ενώ η δημοκρατία τους έφερε τη χώρα καταχρεωμένη , με άλλα τέσσερα θύματα, προάγγελους δεκάδων, εκατοντάδων επομένων θυμάτων.

Το ευρώ στο 1,28 του δολαρίου, το ΧΑΑ κάτω 4%, το Λονδίνο μείον 1 και τόσο .Αυτά είναι τα υλικά αποτελέσματα.Κοπριά τους τα  πτώματα των εργαζομένων, τα δάκρυα των διαδηλωτών , η αγωνία των μανάδων.

Το μέλλον της χώρας στα σπαραξικάρδια μηνύματα των 300 του Λεωνίδα,  των στενοπών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που έφτασε στην μέγιστη παρακμή της.

Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μας προκαταλαμβάνει με την περιπέτεια της Οδύσσειας αγνοώντας ότι μόνο ο Οδυσσέας έφτασε στην Ιθάκη ζωντανός.

Ο Πρόεδρος της Ελλάδας μας προειδοποιεί για το χείλος της αβύσου ενώ οι πρώτοι τρεις, ήδη πετάνε…

Οι υπόλοιποι διαπιστώνοντας καθημερινά το ψέμα και την υποκρισία το μόνο που μπορούν είναι να μην εμπιστευθούν κανένα και να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους.

Από μηδενική βάση  εμπιστοσύνης, τουλάχιστο.

Οι πραγματικοί φονιάδες εξουσιάζουν , κυκλοφορούν και χαίρονται ελεύθεροι.

Σώστε τη βουλή σαν κτίριο.

Αδειάστε τη από τις ασημαντότητες.

Δεν φταίει το κτίριο-κόσμημα της Αθήνας.

Το φέις κοντρόλ χρειάζεται στη πόρτα της Βουλής να  το κάνει ο λαός, όταν σταματήσει την  τηλεόραση και είναι εκεί:

Επί ποδός πολέμου στο Σύνταγμα.

(και μάλλον δεν θα παρθούν…)

Επειδή κοιτώντας το δάχτυλο που δείχνει, δεν προσέχω το δάσος , σκέφτομαι και γράφω:

Προτείνω σε όποιον μπορεί, να πάρει τα εξής μέτρα:

Να απαγορευθεί η συμμετοχή στην κυβέρνηση, οποιουδήποτε έχει σχέση με ΠΑΣΟΚ (και ΛΑΟΣ) και ΝΔ , σαν αποκλειστικά υπεύθυνους για την πορεία της Ελλάδας μεταπολιτευτικά. Να υποβαθμισθούν αυτά τα πολιτικά κόμματα στην κατηγορία “junk, BBΒ-”

Να απαγορευθεί κάθε εκδήλωση διαμαρτυρίας σε όποιον Δημόσιο Υπάλληλο διορίσθηκε με συνθήκες γλειψίματος,  ψηφοθηρικών υποσχέσεων και ρουσφετολογικών εκβιασμών.Μόνο όσοι μπήκαν στο Δημόσιο με συνθήκες διαφανείς και αδιάβλητες να συνεχίσουν να υπηρετούν.

Οι πληρωμές των Δημοσίων υπαλλήλων να είναι ποσοστό, του πραγματικού χρόνου που δουλεύει ο καθένας προς τον χρόνο που θα έπρεπε να είναι στην υπηρεσία του.

Να κλείσουν τα ΜΜΕ που εξυμνούσαν, στήριζαν και απομυζούσαν την εξουσία της χώρας ανεβοκατεβάζοντας κυβερνήσεις από τον Κουτσόγιωργα μέχρι τον Πάχτα και από τον Τόμπρα μέχρι τον Βουλγαράκη. Οι δημοσιογράφοι τους να καταδικασθούν σε αναγκαστική ανάγνωση, όλων όσων έγραφαν τα περασμένα 35 χρόνια.

Να  απαγορευθεί η ψήφος σε όσους, τόσα χρόνια βλέποντας το τι γίνεται, εξακολουθούσαν μέχρι και τις τελευταίες ελεύθερες εκλογές στην Ελλάδα να ψηφίζουν κατά 90% τους ανίκανους για να κυβερνούν. Αυτοί οι ψηφοφόροι ,είναι επικίνδυνοι να ξανακάνουν το ίδιο και στις επόμενες εκλογές, στην κατεχόμενη πια από τους οικονομικούς προστάτες Ελλάδα.

Να κλείσουν τα πανεπιστήμια  που χορήγησαν πτυχία στους υπουργούς οικονομικών της χώρας, να ελευθερωθεί δε άμεσα ο Παλαιοκώστας, για να κάνει χώρο για αυτούς.

Εκπροσωπώντας κομμάτι από το υπόλοιπο 10% των ψηφοφόρων ,που δεν έχει άμεση ευθύνη για το τι έγινε, καλώ τον εαυτό μου αύριο, στη Λίμνη Ευβοίας, σε δύο διαφορετικές διαδηλώσεις:

Η Πρώτη στο λιμάνι για να αποκλείσω τον Βασίλη τον ψαρά από την βάρκα του, και να τον εμποδίσω να πάει να ψαρέψει  εκπροσωπώντας τον αποκλεισμό των λιμανιών από το ΠΑΜΕ και η Δεύτερη στο ουζερί του Στέλιου να κάνω δημοψήφισμα αν μου αρέσουν τα μέτρα, εκπροσωπώντας το ΣΥΡΙΖΑ. Οι  διαδηλώσεις θα γίνουν ταυτόχρονα, γιατί η αριστερά στη ψυχή μου δεν χωρίζει τις δύσκολες ώρες…

Αν παρ’ όλα αυτά  ο κουμπαράς του ταμείου  εθνικής βοήθειας δεν γεμίσει από περισσεύματα, νομίζω ότι φτάνει για όλο τον κόσμο, ένα λογικό ποσό των 700 ευρώ, για να περνάει το μήνα.

Αν σε τρία χρόνια τα έχουμε, τουλάχιστο αυτά τα 700, να δείτε ότι θα είμαστε και χαρούμενοι με τις αυξήσεις που  μας δώσανε!

(…μου αρέσει που νομίζεις ότι κάνω πλάκα!)