Η Θεολογία… στο σχολείο

Διαβάστε το άρθρο του  Υποστρατήγου ε.α κ. Τιμολ.Μαχαίρα στο Αντιαιρετικό Εγκόλπιο.

Smyrna 1922 from Davidian Video Productions on Vimeo.

“The Great Fire of Smyrna is the name commonly given to the fire that ravaged Izmir/Smyrna from 13 to 17 September 1922. Turkish armed forces systematically burned the city and killed Greek and Armenian inhabitants. This is based on extensive eyewitness evidence from Western troops sent to Smyrna during the evacuation, foreign diplomats/relief workers based at Smyrna and Turkish sources.” – www.Wikipedia.org

Robert Davidian’s grandfather, George Magarian, born in 1895, educated at the American College at Konya, Turkey and, later, director of the Konya YMCA, filmed Smyrna, Turkey, immediately after it’s genocidal destruction.

The resulting 35mm edited nitrate film was hidden in my grandmother’s apartment in NYC for 60 years. I was lucky to transfer it to digital before it completely disintegrates. -Robert Davidian 5 March 2008

Three years ago, I met with Fulbrighter, film maker Maria Iliou, in Washington DC to restore the film and transfer it to HD video at Colorlab. This was an initiative by Iliou & PROTEAS, funded by PROTEAS, a Greek not for profit company, that has been saving archival materials about SMYRNA and THE EXCHANGE all around the world the last 3 years. I gave them permission to include this material in their two projects, SMYRNA and EXCHANGE, that will be opening at the BENAKI MUSEUM in December 15th 2011 (SMYRNA) and February 12th 2012 (EXCHANGE) a first presentation of those images in Greece to be done by my agreement. It is a Maria’s Iliou and PROTEAS initiative, funded by BODOSSAKIS FOUNDATION, JF COSTOPOULOS FOUNDATION, ARGYROS FOUNDATION, NICHOLAS BOURAS FOUNDATION, JIM CHANOS, ROY & DIANE VAGELOS FOUNDATION. – Robert Davidian 19 April 2011

Διαβάστε ένα αφιέρωμα του “Αντιαιρετικού Εγκολπίου” στα Σεπτεμβριανά του 1955 εδώ, στην Ελληνική Νύχτα των Κρυστάλλων, όπως λέγεται διαφορετικά.

Επίσης μπορείτε εδώ να βρείτε μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων.

“Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες.”.

Tότε, εκεί που καθόμουν εις το περιβόλι μου και έτρωγα ψωμί, πονώντας από τις πληγές, όπου έλαβα εις τον αγώνα και περισσότερο πονώντας δια τις μέσα πληγές όπου δέχομαι δια τα σημερινά δεινά της Πατρίδος, ήλθαν δύο επιτήδειοι, άνθρωποι των γραμμάτων, μισομαθείς και άθρησκοι, και μου ξηγώνται έτσι: «Πουλάς Ελλάδα, Μακρυγιάννη».

Εγώ, στην άθλιαν κατάστασίν μου, τους λέγω: «Αδελφοί, με αδικείτε. Ελλάδα δεν πουλάω, νοικοκυραίγοι μου. Τέτοιον αγαθόν πολυτίμητον δεν έχω εις την πραμάτειαν μου. Μα και να τό ‘χα, δεν τό ‘δινα κανενός. Κι’ αν πουλιέται Ελλάδα, δεν αγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε τον κόσμον εσείς λογιώτατοι, να μην θέλει να αγοράσει κάτι τέτοιο».

Έφυγαν αυτοί. Κι’ έκατσα σε μίαν πέτραν μόνος και έκλαιγα. Μισός άνθρωπος καταστάθηκα από το ντουφέκι του Τούρκου, τσακίστηκα εις τις περιστάσεις του αγώνα και κυνηγιέμαι και σήμερον. Κυνηγιώνται και άλλοι αγωνιστές πολύ καλύτεροί μου, διότι εγώ είμαι ο τελευταίος και ο χειρότερος. Και οι πιο καλύτεροι όλων αφανίστηκαν.

Αυτοί που θυσίασαν αρετή και πατριωτισμόν, για να ειπωθεί ελεύτερη η Ελλάδα κι’ εχάθηκαν φαμελιές ολωσδιόλου, είπαν να ζητήσουν ένα αποδειχτικόν που να λέγει ότι έτρεξαν κι’ αυτοί εις την υπηρεσίαν της Πατρίδος και Τούρκο δεν άφηκαν αντουφέκιγο.

Πήγε να’ νεργήσει η Κυβέρνηση και βγήκαν κάτι τσασίτες και σπιγούνοι, που δουλεύουν μίσος και ιδιοτέλεια, και είπαν «όχι». Και είπαν και βρισιές παλιές δια τους αγωνιστές. Για να μην πάρουν το αποδειχτικόν, ένα χαρτί που δεν κάνει τίποτες γρόσια.

Πατρίδα να θυμάσαι εσύ αυτούς όπου, δια την τιμήν και την λευτερίαν σου, δεν λογάριασαν θάνατο και βάσανα. Κι’ αν εσύ τους λησμονήσεις, θα τους θυμηθούν οι πέτρες και τα χώματα, όπου έχυσαν αίματα και δάκρυα.

Θεέ, συχώρεσε τους παντίδους, που θέλουν να μας πάρουν τον αγέρα που αναπνέομεν και την τιμήν που με ντουφέκι και γιαταγάνι πήραμε. Εμείς το χρέος, το κατά δύναμιν, επράξαμεν. Και αυτοί βγήκαν σήμερον να προκόψουν την Πατρίδα. Μας γέμισαν φατρία και διχόνοιαν. Και την Πατρίδα δεν την θέλουν Μητέρα κοινή. Αμορόζα εις τα κρεβάτια τους την θέλουν. Γι’ αυτό περνούν και ρεθίζουν τον κόσμον με τέχνες και καμώματα.

Και καζαντίσαν αυτοί πουγγιά και αγαθά και αφήκαν τους αγωνιστές, τις χήρες και τα ορφανά εις την άκρην. Αυτοί είναι οι ανθρώπινοι λύκοι, που φέραν δυστυχήματα και κίντυνον εις τον τόπον. Ας όψονται.

Τότε που η Τουρκιά εκατέβαινε από τα ντερβένια και ολίγοι έτρεχαν με ολίγα ντουφέκια, με τριχιές δεμένα, να πολεμήσουν, θέλοντας λευτεριάν ή θάνατον, οι φρόνιμοι ασφάλιζαν τις φαμελιές τους εις τα νησιά κι’ αυτοί τρέχαν εις ρεματιές και βουνά, μη βλέποντας ποτέ Τούρκου πρόσωπον. Κι’ όταν ακούγαν τα ντισμπάρκα των Τούρκων, τρέχαν μακρύτερα. Τώρα θέλουν δικήν τους την Πατρίδα και κυνηγούν τους αγωνιστές.

Εγίναμε θηρία που θέλουν κριγιάτα (κρέατα) ανθρωπινά να χορτάσουν. Και χωρίζουν τον κόσμον σε πατριώτες και αντιπατριώτες. Αυτοί γίναν οι σημαντικοί της Πατρίδος και οι άλλοι να χαθούν. Δεν ξηγιώνται γλυκότερα να φυλάξωμεν Πατρίδα και να δούμεν λευτερίαν πραγματικήν. Ρωμαίγικον δεν φτιάχνεται χωρίς ούλλοι να θυσιάσουν αρετήν και πατριωτισμόν. Και χωρίς να πάψει η μέσα, η δική μας τυραγνία.

Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον. Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν αγιορείτικον.

Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα:

«Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν έχομεν. Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα. Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας».

Ένας δικός μου αγωνιστής μου έφερε και μου διάβασεν ένα παλαιόν χαρτί, που έγραψεν ο κοντομερίτης μου Άγιος παπάς, ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Τον εκρέμασαν εις ένα δέντρον Τούρκοι και Εβραίοι, διότι έτρεχεν ο ευλογημένος παντού και εδίδασκεν Ελλάδα, Ορθοδοξία και Γράμματα.

Έγραφεν ο μακάριος εκείνος ότι:

«Ένας άνθρωπος να με υβρίσει, να φονεύσει τον πατέρα μου, την μητέρα μου, τον αδελφόν μου και ύστερα το μάτι να μου βγάλει, έχω χρέος σαν χριστιανός να τον συγχωρήσω. Το να υβρίσει τον Χριστόν μου και την Παναγία μου, δεν θέλω να τον βλέπω».

Αναδημοσίευση: http://gerontes.wordpress.com/2011/03/27/%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%85%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%86%CE%AE%CF%83%CE%B5%CF%84%CE%B5-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%AF-%CE%BC%CE%BF%CF%85%E2%80%A6/

Διαβάστε μια εκπληκτική ανάλυση του γνωστού πίνακα του Βρυζάκη “Η Έξοδος του Μεσολογγίου¨

3c7003Mesologgi

31 08 2009

…την ώρα που οι Τούρκοι μάς έσφαζαν, εβίαζαν τις γυναίκες και έκαιγαν την πόλη, στο αγγλικό θωρηκτό, που ήταν αγκυροβολημένο στον κόλπο της Σμύρνης, επαιάνιζε το απόγευμα η μουσική για να πάρουν οι Εγγλέζοι το τσάι. Αυτοί ήσαν οι χριστιανοί, οι οποίοι ελπίζαμε ότι θα μας γλίτωναν. Αλλά μια που μιλούμε για καλούς χριστιανούς, γιατί να μη θυμηθούμε τους χειρότερους χριστιανούς, τους Γερμανούς, και προπαντός να πάμε πίσω πάρα πολλά χρόνια, πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, όταν ήρθε ως διοργανωτής του τουρκικού στρατού ένας Γερμανός στρατηγός, ένας φανατικός σκύλος, ο Λίμαν φον Σάντερς, ο οποίος η πρώτη δουλειά που υπέδειξε στους Τούρκους ήταν να διώξουν από όλα τα παράλια της Μικράς Ασίας τους Έλληνες, διότι τους είπε ότι είναι επιζήμιο γι’ αυτούς στα παράλια της Μικράς Ασίας που έβλεπαν στο Αιγαίο και στα καινουργιοελευθερωθέντα νησιά μας του Αιγαίου να κατοικούν Έλληνες. Από τότε άρχισε ο διωγμός, καθ’ υπόδειξη αυτής της απαίσιας φυλής των χριστιανών Γερμανών, οι οποίοι αν κέρδιζαν τον πόλεμο, θα είχαν τον Χίτλερ ήρωα και τώρα παρουσιάζονται ως Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες. Πού ήσαν αυτοί όταν οι χιτλερικοί έκαιγαν ζωντανούς τους δυστυχισμένους Εβραίους, οι οποίοι ποτέ δεν τους πείραξαν, αλλά απεναντίας βοηθούσαν οικονομικώς την ανάπτυξη της Γερμανίας;

Και άρχισε από τότε ο διωγμός των Ελλήνων. Οι Τούρκοι εδημιούργησαν τα Τάγματα Εργασίας, τα οποία έλεγαν Αμελέτ Ταμπουρού, και ήθελαν τους Έλληνες, τους δυστυχισμένους ραγιάδες, δηλαδή Οθωμανούς υπηκόους, να σπάζουν πέτρες γυμνοί και ξεσκούφωτοι μέσα στο λιοπύρι ή στα χιόνια.

Πραγματικός όλεθρος και καταστροφή από τους Τούρκους. Αλλά μήπως και οι δικοί μας, οι τότε κυβερνώντες, μας εφέρθησαν καλύτερα;

Νομίζω ότι έχω πει ότι ο ένας από τα αδέλφια μου, που υπηρετούσαν όλοι στο στρατό και ας λέγανε ότι δεν στρατεύτηκαν οι Μικρασιάτες, ήταν στο στρατό από την πρώτη μέρα, είχε τοποθετηθεί στους κώδικες και γι’ αυτό έμεινε σε όλη τη διάρκεια του πολέμου μέσα στη Σμύρνη. Μία εβδομάδα πριν μπουν οι Τούρκοι στη Σμύρνη, διετάχθη να καταστρέψει τους κώδικες. Από αυτό καταλάβαμε ότι δεν υπήρχε πλέον ελπίδα σωτηρίας και συνεννοήθηκε με τον θείο μου, ο οποίος ήταν ο αρχηγός της οικογένειας, και μαζεύτηκαν τριάντα πέντε τόσοι συγγενείς και βγάλαμε εισιτήρια, τα οποία καλοπληρώθησαν, διότι επρόκειτο να περάσει από τη Σμύρνη ένα αγγλικό πλοίο, για να μπορέσουμε να διαφύγουμε. Αλλά, κατά διαταγή της τότε κυβερνήσεώς μας, ζητούσαν διαβατήριο, πράγμα το οποίο ήταν αδύνατο να μας δώσουν. Και αυτό διότι οι τότε κυβερνώντες φοβόντουσαν ότι θα άλλαζε το εκλογικό σώμα με την άφιξη των Ελλήνων της Σμύρνης, οι οποίοι ήσαν όλοι Βενιζελικοί.

Γι’ αυτό λέω τι να πρωτοδεί κανείς. Τους Εγγλέζους να πίνουν το τσάι τους με μουσική την ώρα που μας σφάζανε, τους Γερμανούς που υπέδειξαν την καταστροφή του ελληνισμού της Μικράς Ασίας, ή τους δικούς μας συμπατριώτες που άφησαν να μας σφάξουν μην τυχόν και αλλοιωθεί το εκλογικό σώμα; Και μια που μιλάμε για τους καλούς χριστιανούς —εκ των υστέρων φυσικά το έμαθα αυτό— ο αδελφός της κατόπιν γυναίκας μου, ο Νίκος, καλός κολυμβητής, έπεσε στη θάλασσα και κολυμπώντας έφτασε σε ένα αγγλικό πολεμικό παρακαλώντας ν’ ανεβεί επάνω για να σωθεί από τους Τούρκους. Διότι ήταν τότε δεκαεπτά ετών και εκινδύνευε να αιχμαλωτισθεί. Αντί απαντήσεως, του έριξαν ζεματιστό νερό…

Έπειτα πήγε σε ένα ιταλικό πολεμικό. Οι Ιταλοί ήσαν ανέκαθεν εχθροί προς εμάς, αντίθετοι στην κατοχή Μικρασιατικών εδαφών από την Ελλάδα. Παρ’ όλα αυτά έδειξαν ανθρωπισμό την ώρα της καταστροφής. Εν αντιθέσει με τους κυρίους Εγγλέζους, οι οποίοι την ώρα που οι Τούρκοι εβίαζαν τις γυναίκες και έσφαζαν τους άντρες και μας έκαιγαν, έπιναν το τσάι τους συνοδεία μουσικής. Εν πάση περιπτώσει, τον βοηθήσανε τον Νίκο οι Ιταλοί, τον σκουπίσανε, τον στεγνώσανε, του έδωσαν καινούργια ρούχα στεγνά και τον βοήθησαν και επιβιβάστηκε σε ένα πλοίο που είχε Ιταλούς υπηκόους και έτσι σώθηκε από την αιχμαλωσία, εν αντιθέσει με τον μεγαλύτερο αδελφό του, τον Ηλία, ο οποίος τρεις μήνες προ της καταστροφής εστρατεύθη και με όλους τους Σμυρνιούς της ηλικίας του, μετά από μία πρόχειρη εκγύμναση, τον έστειλαν στο μέτωπο —απροετοίμαστα παιδιά δεκαοκτώ και δεκαεννιά ετών— και έκτοτε εχάθηκε το παλικάρι και δεν ξαναέδωσε σημεία ζωής, θύμα και αυτό της τουρκικής θηριωδίας και της ελληνικής αδιαφορίας προς τον πληθυσμό της Μικράς Ασίας.

Και μια και μιλάμε για στρατιωτικά θέματα, ας πάμε λίγο πίσω. Μετά την αποτυχία της εκστρατείας του Σαγγαρίου, όπου αρχιστράτηγος ήταν ο Παπούλας αλλά εμπνευστής της ήταν ο τότε βασιλεύς Κωνσταντίνος και το περί αυτόν επιτελείο, έριξαν όλο το βάρος της αποτυχίας εις τον Παπούλα και τον αντικατέστησαν με ένα νέο αρχιστράτηγο, τον Χατζανέστη, έναν άνθρωπο ο οποίος με τις πράξεις του απέδειξε ότι δεν ήταν και πολύ γνωστικός.

Η πρώτη διαταγή που έβγαλε ο Χατζανέστης μόλις ήρθε στη Σμύρνη ήτανε να απαγορευθεί ο περίπατος των στρατιωτών εις την προκυμαία. Απηγόρευσε να περνούν από την προκυμαία απλοί στρατιώτες. Και νομίζω πως, όταν επήρχετο μάλλον η καταστροφή, και για να ανακόψουν το κύμα της φυγής των Μικρασιατών προς τον ελλαδικό χώρο, έβγαλαν ανακοινωθέν και έλεγαν ότι το τρίτο σώμα στρατού σώζει την τιμήν της Πατρίδος, ότι δηλαδή ανεκόπη η προέλαση του Κεμάλ, πράγμα ψευδέστατο, διότι δύο μέρες πριν ολόκληρο αυτό το σώμα είχε παραδοθεί εις τον Κεμάλ.

Από το βιβλίο ΠΩΣ ΝΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ ΣΜΥΡΝΗ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ

του Γιώργου Θεοφάνους Κατραμόπουλου

Εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ ΑΘΗΝΑ 1996

πηγή: http://egolpio.wordpress.com/2009/08/31/smyrne-agaphmenh/#more-2941