Την πατρίδαμ’ έχασα…

Την πατρίδα μ’ έχασα,
άκλαψα και πόνεσα.
Λύουμαι κι αρόθυμο, όι όι
ν’ ανασπάλω κι επορώ.

Μίαν κι άλλο ‘σην ζωή μ’
σο πεγάδι μ’ σην αυλή μ’.
Νέροπον ας έπινα, όι όι
και τ’ ομμάτα μ’ έπλυνα.

Τά ταφία μ’ έχασα
ντ’ έθαψα κι ενέσπαλα.
Τ’ εμετέρτς αναστορώ, όι όι
και ‘ς σο ψυόπο μ’ κουβαλώ.

Εκκλησίας έρημα,
μοναστήρα ακάντηλα,
πόρτας και παράθυρα, όι όι
επέμναν ακρόνυχτα.

Την πατρίδα μου έχασα,
έκλαψα και πόνεσα.
Κλαίω και νοσταλγώ, όι όι
να ξεχάσω δεν μπορώ.

Άλλη μια φορά στη ζωή μου
στο πηγάδι μου στην αυλή μου.
Να έπινα νερό, όι όι
και να έπλυνα τα μάτια μου.

Έχασα τους τάφους μου
αυτούς που έθαψα και δεν ξέχασα.
Θυμάμαι τους δικούς μου, όι όι
και στην ψυχή μου τους κουβαλώ.

Εκκλησίες έρημες,
μοναστήρια χωρίς καντήλια,
πόρτες και παράθυρα, όι όι
έμειναν ορθάνοιχτα.