«Έκλεισε» μια εβδομάδα διδακτικών επισκέψεων για το 2^ο Γυμνάσιο Χρυσούπολης και συγκεκριμένα για την Γ΄ Τάξη του σχολείου μας. Στα πλαίσια του μαθήματος της Ιστορίας και του κεφαλαίου που αναφέρεται στον Μικρασιατικό πόλεμο τα παιδιά επισκέφτηκαν την Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου τον Σύλλογο Ποντίων της Επαρχίας Νέστου

όπου ξεναγήθηκαν στον υπέροχο χώρο του Συλλόγου.

Έπειτα, η χοροδιδάσκαλος κ.Μαρία Αθανασιάδου  τους παρουσίασε τις στολές των Ποντίων

και τους μίλησε για τους ποντιακούς χορούς και την ποικιλία τους. Μας ευχαρίστησε, επίσης, για την παρουσία μας εκεί, αφού σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είχε να επισκεφτεί τον Σύλλογο εδώ και 10 χρόνια, όπως είπε, κάτι που τους στεναχωρεί ιδιαίτερα. Σε αντίθεση με τα δημοτικά σχολεία που επισκέπτονται συχνά το σύλλογο.

Ο πρόεδρος κ. Βασιλειάδης Πάρης μας καλωσόρισε, μας μίλησε για την ιστορία του Συλλόγου , για τη συμπλήρωση 50 χρόνων λειτουργίας  του και πολλών δραστηριοτήτων που συμπληρώθηκαν πάντα με γνώμονα τη διάσωση και μεταλαμπάδευση των στοιχείων της ιστορίας του Πόντου, χάρη στις προσπάθειες και τον εθελοντισμό μελών και φίλων του Συλλόγου. Τέλος, μας ενημέρωσε ότι η πόρτα του Συλλόγου είναι πάντα ανοιχτή σε οποιονδήποτε επιθυμεί – όπως και σε μαθητές – να μάθει για την πλούσια πολιτισμική μας κληρονομιά.Κέρασε  ,επίσης, τα παιδιά χυμούς για να τα ξεκουράσει, αφού η μετάβαση έγινε με τα πόδια. Ευτυχώς, ο καιρός ήταν σύμμαχός μας.

Τα παιδιά παρακολούθησαν το ντοκιμαντέρ του Ν.Ασλανίδη, δημοσιογράφου από τη Θεσσαλονίκη, «Η Μπάντα»

και έμαθαν περισσότερα για τη Γενοκτονία των Ποντίων για την οποία το βιβλίο της Γ΄ τάξης αφιερώνει μόνο λίγες σειρές στα πλαίσια του κεφαλαίου για τον Μικρασιατικό πόλεμο. Η ιστορία αφορά έναν συντοπίτη μέλος της φιλαρμονικής Κερασούντος, την οποία μπάντα ο Τοπάλ Οσμάν, γνωστός ως ο σφαγεάς των Ποντίων, εξανάγκαζε να παίζει ενώ εκείνος διέπραττε τα αποτρόπαια εγκλήματά του.

Ήταν τελικά ο μόνος επιζών και ο οποίος μετά από πολλές περιπέτειες κατέληξε στην Καβάλα, που του θύμιζε «πατρίδα» .Δεν ξανάπαιξε ποτέ  μουσική στη ζωή του.

Στο τέλος, κάποια παιδιά χόρεψαν ένα τικ

και αποχωρήσαμε έχοντας την αίσθηση εμείς οι μεγάλοι ότι καταφέραμε να κάνουμε τα παιδιά να ακούσουν κάποιες πληροφορίες για τον τόπο μας και τους ανθρώπους που τον αποτελούν.

1η διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων Κεχροκάμπου 2018

14 Ιουλίου : Ετήσιος χορός

28 Ιουλίου: Θεατρική παράσταση

11-12 Αυγούστου: Διημερίδα

(Χορός-Μουσική-Ενδυμασία-Γαστρονομία)

13 Αυγούστου: Αθλητικές δραστηριότητες

14-15  Αυγούστου: Θρησκευτικές εκδηλώσεις

16 Αυγούστου:  Επετειακή συναυλία

26 Αυγούστου: Μουσικοχορευτική παράσταση

Εν όψει της 1ης Διοργάνωσης πολιτιστικών εκδηλώσεων τις οποίες αναλαμβάνει ο τοπικός πολιτιστικός Σύλλογος με σκοπό να προβάλει την πολιτιστική μας παράδοση και κληρονομιά οι απανταχού κεχροκαμπίτες στηρίζουμε την όμορφη γιορτή και δηλώνουμε το δυνατό παρόν με αφορμή και την πανηγυρική εκδήλωση προς τιμήν της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Μια πολύ υπέροχη πρωτοβουλία από το σύλλογο Κεχροκάμπου και τους ανθρώπους που δουλεύουν για να οργανωθούν όλες αυτές οι εκδηλώσεις, που πρέπει να τη στηρίξουμε όλοι.

Συγγραφέας
Κική Ξανθόπουλου

Διασκευή διηγήματος
Αθηνά Οφρυδοπούλου

Σύνδεσμος Ποντιακών Σωματείων Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης Π.Ο.Ε

Δράμα,18-04-2018
Αρ.Πρ.:281
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Το Πάσχα αποκτά μια ιδιαίτερα παραδοσιακή αίσθηση, καθώς τις ημέρες αυτές αναβιώνουν ήθη και έθιμα που έχουν τις ρίζες τους στα βάθη του χρόνου. Ένα από τα έθιμα αυτά είναι οι Αυγομαχίες, που έφεραν οι πρόγονοι μας από τις αλησμόνητες πατρίδες του Πόντου. Το έθιμο συμβολίζει την Ανάσταση του Κυρίου και τη σύγκρουση του καλού με το κακό.
Ο Σύνδεσμος Ποντιακών Σωματείων Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλ…άδος διοργανώνει για 13 συνεχή χρόνια τις Περιφερειακές Αυγομαχίες, θέτοντας ως απώτερο σκοπό την αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος της αναβίωσης του εθίμου σε όλα τα μέρη της περιφέρειας. Ο Σύνδεσμος με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Λεκάνης “ΟΙ ΡΙΖΕΣ” σε συνδιοργάνωση με τον Δήμο Νέστου , θα διεξάγουν τις 13ες Περιφερειακές Αυγομαχίες, το Σάββατο 28 Απριλίου 2018 και ώρα 11:00, στο Προαύλιο του Παλιού Παιδικού Σταθμού, στην Λεκάνη Καβάλας.
Ο κάθε αυγομάχος θα πρέπει να έχει στην κατοχή του 30 βρασμένα και αριθμημένα αβγά κότας, τα οποία θα ελεγχθούν από την τριμελή επιτροπή. Η συμμετοχή ανέρχεται στο ποσό των 10€ και οι τρεις πρώτοι νικητές βραβεύονται με χρηματικό έπαθλο, ο πρώτος των 100€, ο δεύτερος των 50€ ,ο τρίτος των 30€.
Μετά το πέρας της εκδήλωσης θα ακολουθήσει ποντιακό γλέντι.
Με εκτίμηση
Για το Δ.Σ
Ο Πρόεδρος Η Γενική Γραμματέας
Γρηγόρης Κεσαπίδης Αθηνά Νακούση

Περήφανοι που είμαστε Πόντιοι

Πριν από κάποια χρόνια, σε μια παρέα, μια κοπέλα με ρώτησε γιατί είμαι τόσο χαρούμενη που είμαι Πόντια και γιατί γενικώς όλοι όσοι είμαστε, χαιρόμαστε τόσο και το διαλαλούμε με τόση περηφάνια. Ένιωσα μεγάλη προσβολή. Ήταν δυνατόν να με ρωτάει τέτοιο πράγμα; Δεν ξέρει; Δεν θυμάμαι τι είπα τότε. Τώρα όμως, θα της εξηγήσω όλους τους λόγους…

Η 19η Μαΐου είναι η ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων. Από το 1914 μέχρι το 1923, οι Ελληνικοί πληθυσμοί της περιοχής του Εύξεινου Πόντου, σφάχθηκαν, διώχθηκαν και βασανίστηκαν από το κίνημα των Νεότουρκων. Μετά από αυτό οι Έλληνες κάτοικοι της περιοχής που επέζησαν μετακινήθηκαν σε άλλες περιοχές. Το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ελλάδα και στην ΕΣΣΔ.

Εκτιμάται ότι κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας 353.000 Έλληνες έχασαν τη ζωή τους με βάναυσο και μαρτυρικό τρόπο!

Το Ελληνικό κράτος από τις 24 Φεβρουαρίου του 1994 αναγνωρίζει ως Γενοκτονία τα γεγονότα που συνέβησαν στην περιοχή του Πόντου και ορίζει την 19η Μαΐου ως «Ημέρα μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού». Η Κύπρος, η Αρμενία, κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ, η Σουηδία είναι μερικές ακόμη περιοχές που αναγνωρίζουν ως «Γενοκτονία» τα γεγονότα εκείνα.

Θεωρείται ως μια από τις πρώτες σύγχρονες Γενοκτονίες στον εικοστό αιώνα. Η Γενοκτονία ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα, το οποίο η κυβέρνηση των Νεότουρκων έφερε σε πέρας με συστηματικότητα. Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε ήταν ο εκτοπισμός των γηγενών από τις εστίες τους στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας, η εξάντληση από τις κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, και τα στρατόπεδα εργασίας (Αμελέ Ταμπουρού).

Πέρα, όμως, από επίσημες ανακοινώσεις, ιστορικά στοιχεία και βιβλιογραφίες, εμείς οι επόμενες γενιές των ανθρώπων εκείνων, ξέρουμε από διηγήσεις και μαρτυρίες όλα τα ανατριχιαστικά κι αποτρόπαια βασανιστήρια που πέρασαν κατά τη διάρκεια των γεγονότων εκείνων. Πείνα, δίψα, βιασμοί, σφαγές, πυρκαγιές, κάθε είδους κακουχία, κάθε είδους βασανιστήριο προκειμένου να εξοντώσουν, να εξευτελίσουν και στην τελική ν’ αφανίσουν έναν ολόκληρο λαό. Ευτυχώς, κάποιοι κατάφεραν να επιζήσουν και να συνεχίσουν τη ζωή τους σε άλλο τόπο κι ας βρίσκονταν μακριά, κυριολεκτικά και μεταφορικά, από την προηγούμενη ζωή τους.

Για όλα αυτά, εμείς είμαστε περήφανοι για την καταγωγή μας!Γιατί οι πρόγονοι μας πέρασαν τόσα και κατάφεραν να ορθοποδήσουν!

Είμαστε όμως περήφανοι και για κάποια ακόμη, μικρά κι ίσως ασήμαντα ή αδιάφορα γι’ άλλους:

• Γιατί είτε ξέρουμε είτε όχι να χορεύουμε, θα σηκωθούμε στην πρώτη νότα της λύρας.

• Γιατί κανένα άλλο τραγούδι δεν εκφράζει καλύτερα την αγάπη στη μάνα από το «η μάνα εν κρύο νερό».

• Γιατί τσακωνόμαστε, φωνάζουμε, νευριάζουμε… αλλά στα δύσκολα γινόμαστε ένα.

• Γιατί με λέξεις, ακατανόητες για τους υπόλοιπους, εκφράζουμε όλη μας την αγάπη, τη λατρεία, την αδυναμία. Τι θα καταλάβαινε κάποιος στο άκουσμα των «τσικάρι μ’», «γουρπάν σε σεν’», «λελέβω σε», «να χάμε ‘γω για τ’ εσέν»;

• Γιατί όταν έχουμε κόσμο στο σπίτι θα βγάλουμε απ’ τα ντουλάπια ό, τι έχουμε για να τον ευχαριστήσουμε και θα στήσουμε τραπέζι απ’ το τίποτα.

• Γιατί μας έμαθαν να πιστεύουμε σε αξίες, ήθη κι έθιμα και να ‘χουμε σεβασμό, αξιοπρέπεια και φιλότιμο.

• Γιατί τα Ποντιακά φαγητά είναι τόσο νόστιμα που δεν αντιστέκεσαι.

• Γιατί ο Κωστίκας, ο Γιωρίκας και η Συμέλα είναι πασίγνωστοι.

• Γιατί γελάμε και δεν παρεξηγούμαστε με τ’ ανέκδοτα για τους Πόντιους κι ας μας θεωρούν «χαζούληδες».

• Γιατί είμαστε νοικοκύρηδες.

• Γιατί όταν διαβάζουμε το «Ούτε τ’ όνομα μου» ή παρακολουθούμε το χορό Σέρρα ανατριχιάζουμε και δακρύζουμε.

• Γιατί είμαστε Πόντιοι σκυροί, σεβνταλήδες και παλαλοί.

Για όλα αυτά και γι’ άλλα τόσα είμαστε περήφανοι και καμαρώνουμε για τις ρίζες μας!

Της Σταυρούλας Φωτιάδου

ΠΗΓΗ: lelevose.gr

Διαβάστε αυτό και άλλα άρθρα για τον Πόντο στον παρακάτω σύνδεσμο:

https://www.lelevose.gr/pontiaka-arthra/pontiaka-themata/perifanoi-pou-eimaste-pontioi.html

Οικιακά Σκεύη: Τα τυπικά οικιακά σκεύη που αποτελούσαν το νοικοκυ­ριό ενός Ποντιακού σπιτιού, ήταν συνήθως τα εξής:

ΜΕΤΑΛΛΙΝΑ

Βέτρα: Κουβάς μετάλλινος για την άντληση και για τη μεταφορά      νερού.
Δίλαβον: Ρηχή χύτρα με δύο λαβές και σκέπασμα.
Δίλαβον χαλκόν: Καζάνι μεγάλο με δύο λαβές.
Εμπροσπά: Σιδερένιος τρίποδας πάνω στον οποίο τοποθετούσαν σκεύη του μαγειρέματος (π.χ. σάτζ’).
Εσγάρα ή σγάρα: Σχάρα από λαμαρίνα .
Ιμπρίκ’: Χάλκινη μικρή κανάτα που τη χρησιμοποιούσαν για το νίψιμο.
Ισκιρά: Βαθύ χάλκινο τάσι στο οποίο έβαζαν γάλα, γιαούρτι ή ζουμερά φαγητά όταν ήθελαν να τα μεταφέρουν.
Κεφκίρ ή σιρκέτσ’: Το τρυπητό, σουρωτήρι.
Κλωστοτήγανον: Τηγάνι με τοιχώματα ψηλά, λαδή και καπάκι (στραφτάρ’). Γύρω γύρω απ’ τη στεφάνη είχε χείλια ώστε να ταιριάζει ακριβώς σ’ αυτά το σκέπασμα. Το καπάκι του χρησίμευε στο να γυρίζονται απ’ την άλλη μεριά φαγητά όπως οι ομελέτες.
Κουκούμια: Χάλκινες στάμνες που μετέφεραν μ’ αυτές νερό, μέσα και σης οποίες το ζέσταιναν.
Λακάνα: Λεκάνη χάλκινη σε διάφορα μεγέθη και για διάφορες χρήσεις.
Λαχανοκούταλον: Τρυπητή κουτάλα.
Μαστραπά: Μεγάλο χάλκινο ποτήρι νερού.
Μαχαίρα: Τα μαχαίρια του φαγητού.
Ξύστρα: Ξύστρα με λαβή, συνήθως φτιαγμένη από σίδερο. Μ’ αυτήν έξυ­ναν το πλαϊνό μέρος απ’ το ζύμωτρο για να ξεκολλήσουν τη ζύμη (ζουμάρ’). Μ’ αυτήν ακόμη γύριζαν τα λαβάσα για να ψηθούν κι από την άλ­λη πλευρά.
Παλτάς: Ο μπαλντάς.
Παρχάτσ’: Μεταλλικό δοχείο με χερούλι για τη μεταφορά φαγητού, νε­ρού κτλ. σε απόσταση.
Περόνα: Τα πιρούνια.

Πηγέλον: Κουβάς από λαμαρίνα με χερούλι για τη μεταφορά νερού.
Ρεντέ: Τρίφτης από λαμαρίνα.
Σατούρ’ ή σατίρ’: Μεγάλο, βαρύ και πλατύ μαχαίρι με το οποίο τεμάχιζαν το κρέας.
Σάτζ’ ή σάτσ’: Δίσκος κυρτός, τις περισσότερες φορές φτιαγμένος από λαμαρίνα. Πάνω του έψηναν λαβάσα, φύλλα ζύμης κτλ. ενώ άναβε από κάτω φωτιά. Για να μειώσουν τη δύναμη της φωτιάς και να μην καίγονται τα φαγητά, εσαχτάρωναν το σάτσ’, δηλ. το άλειβαν από κάτω με στάχτη βρεγμένη με νερό.
Σαχάνια: Πρώτα χάλκινα κασσιτερωμένα, ρηχά για σερβίρισμα φαγητού.
Σινίν: Δίσκος χάλκινος σε διάφορα μεγέθη με χείλη γύρω γύρω στη στε­φάνη. Σ’ αυτόν έβαζαν τα κόλλυβα, τα δώρα που πήγαιναν στο γάμο κτλ. Παλαιότερα, σε μεγάλα σινία απίθωναν τα φαγητά. Έβαζαν τα σινιά πά­νω σε χαμηλούς τρίποδες και έτρωγαν, καθισμένοι κατάχαμα γύρω γύρω.
Σιρπόσια: Χάλκινα Βαθιά πιάτα με σκέπασμα και χείλη για να κουμπώνει ακριβώς το καπάκι που χρησίμευε στο να διατηρούνται ζεστά τα φαγητά μέχρι να καταναλωθούν.
Ταβά: Χάλκινη κασσιτερωμένη κατσαρόλα, ρηχή, με μεγάλη επιφάνεια Βάσης. Είχε στα πλάγια χερούλια και υπήρχε σε διάφορα μεγέθη.
Τσάινικα: Τα τσαγερά.
Τανοκούταλον: Κουτάλα ειδική για τη μεταφορά του τάν’ από ένα δοχείο στο άλλο.
Ταψίν ή τεψίν: Δίσκος χάλκινος που πότε είχε και πότε δεν είχε χείλη. Κατασκευαζόταν σε διάφορα μεγέθη και χρησίμευε για το ψήσιμο των γλυκών και των φαγητών στο φούρνο. Ταψίν έλεγαν και το δίσκο με τον οποίο κερνούσαν τους επισκέπτες.
Τένζερη ή τεντζερέ: Χάλκινη χύτρα σε διάφορα μεγέθη. Μαγείρευαν διάφορα φαγητά σην τεντζερέ.
Τζοβζέ ή τζοζβέ: Σκεύος για την παρασκευή του καφέ (μπρίκι).
Τέτσια: Χάλκινα δοχεία κασσιτερωμένα όπου φυλάσσονταν οι καβουρμάδες.
Χαρατσοτήγανον ή τηγάν’: Ήταν χάλκινο τηγάνι και παρασκεύαζαν σ’ αυτό το χαράτσωμα, δηλ. το καρύκευμα (π.χ. έκαιγαν λάδι ή βούτυρο μαζί με κρεμμύδι) για ορισμένα φαγητά, όπως τανωμένον σιρβά.
Χαλκέρ ή χαβάν: Χάλκινο γουδί με το γουδοχέρι.

Χαλκόν: Το καζάνι. Αν είχε χερούλια στα πλάγια, το έλεγαν δίλαβον. Σ’ αυτό έβραζαν νερό για την πλύση και έκαναν φαγητά σε μεγάλες ποσότητες για γάμους, μνημόσυνα κτλ. Σ’ αυτό, επίσης, έβραζαν τα ρετσέλια, τις μαρμελάδες κτλ.
Χελβανή: Σκεύος χάλκινο με καπάκι και χείλη πεπλατυσμένα. Ο κορμός της ήταν λίγο διαφορετικός από του τεντζερέ.
Χεροχάλκ’: Το έφτιαχναν οι χαλκωματάδες σε διάφορα μεγέθη και ήταν το κύριο μαγειρικό σκεύος. Σ’ αυτό μαγείρευαν τα σουρβάδας, τα λάχανα τα  όσπρια και άλλα φαγητά. Το ονόμαζαν έτσι, γιατί έμοιαζε με καζάνι (χαλκόν) και είχε λαβή για να πιάνεται. Αντί σκεπάσματος, χρησιμοποιούσαν μια ειδική σανίδα. Το χαλκοπούλ’ ήταν επίσης σκεύος ιδίου σχήματος μόνο που ήταν αρκετά μικρότερο, γι’ αυτό και το χρησιμοποιούσαν οι ολίγομελείς οικογένειες.
Χουλάρα: Τα κουτάλια.

Η φωτογραφία από pontos-news

ΠΗΛΙΝΑ

Γκουδέτσα ή κιουβέτσια: Αγγεία από πηλό, πλατιά και σε διάφορα μεγέθη, στα οποία έψηναν φαγητά στο φούρνο.
Κεραμίδα: Κεραμίδες, πάνω στις οποίες έψηναν τα ψάρια στο φούρνο.
Λαγήνα: Πήλινες στάμνες που χρησίμευαν για τη μεταφορά του νερού. Όταν είχαν δύο λαβές λέγονταν “διλαβήτσας”, ενώ όσες είχαν λεπτό λαι­μό λέγονταν και “χαλχανίστρας”, προφανώς απ’ το θόρυβο που δημι­ουργείται απ’ την εκροή του νερού απ’ το στόμιο.
Λαγηνόπα, αποκαλού­σαν τα μικρά πήλινα σταμνάκια.
Λακάνας: Πήλινες λεκάνες.
Μελιτολάηνον: Πήλινο βαθύ δοχείο, βερνικωμένο, κυρίως για μέλι (μελιτοδοχείο).
Πουλούλι: Μεγάλο πήλινο δοχείο αλειμμένο εσωτερικά κι εξωτερικά με καθαρή πίσσα. Διατηρούσαν σ’ αυτό γαλακτοκομικά, στύπα κτλ.
Προζυμερόν: Μικρό δοχείο όπου φυλασσόταν το προζύμι για το επόμε­νο ζύμωμα. Μάλιστα, για να μην κολλάει στα τοιχώματα το ζυμάρι, πα­σπάλιζαν τα τοιχώματα με αλεύρι, το προσάλευρον.
Σκουτέλ’: Επίσημο πήλινο πιάτο, βερνικωμένο, πιάτο φαγητού.
Σταμνία: Στάμνες πήλινες για τη μεταφορά νερού.

Τσανάκα: Πήλινα πιάτα σε διάφορα μεγέθη.
Τσαοπότηρα: Πήλινες κούπες για το τσάι.

Τσορτανογλίστα: Πήλινη λεκάνη μέσα στην οποία έλιωναν με χλιαρό νε­ρό τα τσορτάνα για να κάνουν το τανοσίρβ’ (τα τσορτάνια ήταν σβόλοι από πασκιτάν’ ή υλιστόν, στεγνωμένοι στον ήλιο).
Φλιντζάνα: Τα φλιτζάνια του καφέ που τα ‘λεγαν επίσης και “ποτήρα τη καβάς”.
ΞΥΛΙΝΑ

Αλμεχιέρ‘: Ξύλινος κουβάς για το άρμεγμα των ζώων.
Βαρέλα: Βαρέλια από ξύλο. Χρησίμευαν για τη φύλαξη του βουτύρου (βουτυροβάρελον), για μυζήθρα (μιντζοβάρελον) καθώς και για τη φύλαξη άλ­λων ρευστών υλικών.
Γαβάνα: Δοχεία με κυκλικά τοιχώματα, πλατύτερα στην κορυφή με σκέπασμα εφαρμοστό. Έβαζαν σ’ αυτά συνήθως το βούτυρο.
Εγδίν: Ξύλινο γουδί με γουδοχέρι. Μ’ αυτό κοπάνιζαν συνήθως σκόρ­δο.
Ζούμωτρον ή ζύμωτρον: Ξύλινη σκάφη για το ζύμωμα.
Καρσάνα: Στρογγυλές λεκάνες, σε πολλά μεγέθη, που τις χρησιμοποι­ούσαν για διάφορες δουλειές, όπως ζύμωμα, πλύσιμο χόρτων και λαχα­νικών κτλ.
Κενέσ’ ή κενέτσ’ ή κουτάλ’: Μεγάλη ξύλινη κουτάλα για το ανακάτεμα και το σερβίρισμα του φαγητού.
Κοβλάκα: Δοχεία στρογγυλού σχήματος με χερούλι ή δίχως (τα χωρίς χε­ρούλι τα έλεγαν καλιστέρα), συνήθως με πυθμένα πρόσθετο και στεφάνη στα χείλη. Σ’ αυτά τοποθετούσαν Βούτυρο, γάλα, γιαούρτι κτλ.
Κοσκίνα: Τα κόσκινα, που διαχωρίζονταν σε είδη, ανάλογα με την κατα­σκευή και τον προορισμό τους (φασούλι κοσκίν’, αλεύρι κοσκίν’, κορκοτi κοσκίν’ κτλ.).
Κούφας: Οι ξύλινοι κουβάδες.
Κρεατοκούρ‘: Χονδρό σανίδι πάνω στο οποίο τεμάχιζαν το κρέας.
Ξυλλάγγ‘: Μεγάλο ξύλινο επίμηκες δοχείο, μέσα στο οποίο χτυπούσαν το ξύγαλαν (γιαούρτι) για να βγάλουν το βούτυρο. Το έλεγαν και δουρβάνιν ή δουρβάν.
Ξύλινο τανακούταλον: Για τη μετάγγιση του τάν’ από ένα δοχείο σ’ άλλο.
Πινάκ‘: Ξύλινος δίσκος όπου έβαζαν το ψωμί, κομμένο σε φέτες. Τον το­ποθετούσαν στο τραπέζι κατά τη διάρκεια του γεύματος.
Πινακωτή: Ξύλινο σκεύος επίμηκες με χωρίσματα όπου τοποθετούσαν τα ψωμιά αμέσως μετά το ζύμωμα και τα μετέφεραν στο φούρνο.
Πλαστρέα: Ειδικό τραπέζι για το άνοιγμα των φύλλων της ζύμης.
Τεπούρ‘: Μεγάλος μονοκόματος ξύλινος δίσκος για τον καθαρισμό των σιτηρών .
Υλιστοκάρσανον: Η ξύλινη λεκάνη όπου τοποθετούσαν το υλιστόν (στραγ­γιστό γιαούρτι που διατηρεί όλο του το βούτυρο).

Υλισιέρ‘: Ειδικό ξύλινο σουρωτήρι για το γάλα και το γιαούρτι. Είχε ξύλινο περίβλημα και εσωτερικά αραιό ύφασμα για να επιτελείται το στράγγισμα.
Υλιστερόξυλον: Σανίδα στενή με τρύπα στη μέση όπου τοποθετούσαν το υλιστέρ.
Χλαού: Ξύλινη βέργα κυλινδρική με τη βοήθεια της οποίας άνοιγαν τα φύλλα τη ζύμης, πλάστης.
Χουλάρα: Ξύλινα κουτάλια.
Ψαροσάνιδον: Χονδρό σανίδι, πάνω στο οποίο καθάριζαν και τεμάχιζαν τα μεγάλα ψάρια.

ΓΥΑΛΙΝΑ

Σισσιά: Γυάλινη φιάλη για ξίδι και διάφορα ποτά.
Στακάν: Γυάλινο ποτήρι ποτού.
Καυκίν: Φλιτζάνι του καφέ ή ποτήρι ποτού.

Το άρθρο το βρήκαμε στη σελίδα του συλλόγου Ποντίων Ευόσμου “Παναγία Κρεμαστή”.

Πατήστε στο σύνδεσμο για να δείτε το άρθρο και άλλα ενδιαφέροντα άρθρα για τον Πόντο:

http://www.pontioievosmou.gr/index.php/arxiki/skevi-pontiakis-kouzinas/207-skevi-pontiakis-kouzinas