ΠΟΝΤΙΑΚΑ ΔΙΣΤΙΧΑ
Αρνί μ’ την πόδαν ντο πατείς, εγώ να εμ’ν το χώμαν
Ν’ ακούω και την καλατσή σ’ α’ σο γλυκύν το στόμαν
Τα φαρμάκια ντ’επότ’σες μεν, ευλοΐας να γίνταν
Και όλια τ’ αμαρτίας ις σ’ εμόν την ψην ας κείνταν
Θυμάσαι όντες επαίγναμε σ’ ορμάνια τσαναβάρεα
Η πάχνεα εναν πιθαμήν νε τσαρούχια νε ορτάρεα
Θυμάσαι όντες επαίγναμε, σα χώραφεα μερέαν
Εκλίσκουμ’ και ν εφίλνα σε σην απλοσυνορέαν
Θυμάσαι οντες επαίγναμε, εντάμα σα χορτάρεα
Κάθε χορτάρ’ και φίλεμαν, κάθε βούραν κι εγκάλια
Παράδες `κι εκαζάνεψα, ανάθεμα τα λίρας
Τρυόνα μ’ ερωθύμεσα το στίπον, τη ματζίρα σ’
Τ’ ομματοτσάτσια σ’ ειν’ πολλά, τ’ οφρύδεα σ’ κι αλλ’ ολία
Αρνόπο μ’ όντες είδα σεν, αμόν το χιον’ ελύα
Αμόν τ’ αρνί μ’ κ’ ευρίεται σ’ όλιον την οικουμένη,
Εγώ απ’ ατό κ’ εχόρτασα, κι ατό πα απ’ εμένι
Τα δάκρεα μ’ εκυλίουσαν, Καλομηνέσ’ χαλάζια
Εγώ επαρακάλνα το κι ατό `ποίνεν τα νάζια
Εξέβεν απάν σο κεράσ’, εσώρευεν κεράσια
Ερχίνεσεν να τραγωδεί τ’ αρνί μ’ γιαβάς γιαβάσια
Το πρόσωπο σ’ ανθόγαλα ντο κείται σο καρσάνι
Είδα σε οψέ κι οσήμερον, νασάν εμέν νασάνι
Αφήστε μεν ας τραγωδώ αούτο το τσιμένι
Τ’ εμόν τ’ αρνίν μικρίκον εν, χωρίς εμέν `κι μένει
Εμέν οι λύκ’ εσάρεψαν απάν και σα καμένα
Θα στείλω σε τα λώματα μ’ λερά και ματωμένα
Πολλά ρασιά χωρίζ’νε μας και κ’ έχ’νε τελεσία
Τα γράμματα χαΐρ κ’ εφτάν’, πουλί μ’, ση μανασία
Ερχίνεσεν να ψιχαλίζ’ κι απ’ έναν έναν σύρει
Ατώρα το μικρόν τ’ αρνί μ’ εγέντονε γεσύρι
Ερχίνισεν να ψιχαλίζ’ και να ξεροχιονίζει
Αφκά σο σπαρελόπο σου να σαν που ρωθωνίζει
Χιονίαν τα ψηλά ρασιά κατήβα σο χωρίον
Κανείτ’ αρνί μ’ ντο έπιες α’ σο νερόν το κρύον
Έρθεν πουλί μ’ ο Χειμωγκόντ’ς κατήβα σο χωρίον
Άλλο μη συρτ’ς την καμονήν για του παρχάρ τον βίον
Έρθεν πουλί μ’ ο Χειμωγκόντ’ς, έρθαν’ τα κρύα μήνας
Νασάν που κείνταν δυ’ νομάτ’, να ηλί που κείται ίνας
Σο θεόν βαρύν να μη εν, κατ’ θα λέω παιδία
Ο θάνατον `κι σύρκεται τσ’ εγάπ’ς αροθυμίαν
Άντρας ις σουρουνεύκεται κι εσύ το τσαλίμ’ σ’ πόλκον
Έναν ώραν αφκά και κα’ `κι πατείς οξυπόλ’τον
Χάραξεν κι η Ανατολή, σκίαξαν τα ρασία
Άλλο κ’ είδα μα τον θεόν αοίκα άσπρα ψήα
Τα νεότητα μ’ έχασα αδά παν σα βραδάς ι
Έναν γραμμόπον στείλον μεν ας εξέρω ντ’ εφτάς ι
Ανάθεμά σεν άλογον, το δουκάλ’ σ’ `κι πιάνω
Εέμ’νε απ’ οπίσ’ σ’ εσέν, και την εγάπ’ θα χάνω
Ο ουρανόν ελίβωσεν, φοούμαι θα χιονίζει
Την έμορφον εφίλεσα, άσκεμος θα φουμίζει
Κα’ έλα και ν όλιον τ’ ορμίν, τη στράταν μη σασεύ’ς ι
Όριασον παίρ’νε μας χαπέρ’, πουλί μ’ το νου σ’ ας εχ’ς ι
Ο ουρανόν ελίβωσεν, η γην ετσαμουρώθεν
Α’ σην εγάπ’ π’ ερρώστεσεν καμίαν κ’ ελαρώθεν
Ο ουρανόν ελίβωσεν και πυκνοκαταστάζει
Κατ’ έπαθεν τ’ αρνόπο μου, βαρέα αναστενάζει
Ο ουρανόν ελίβωσεν με τ’ έναν μαύρο λίβιν
εσέν ιεύ’ το φίλεμαν, τον άντρα σ’ το μολύβιν
Ο ουρανόν ελίβωσεν, φοούμαι βρεχ’ και βρεχ’ σεν
εσέν που εχ’ επέζεψεν, αροθυμά που κ’ εχ’ σεν
Τα δάκρεα μ’ εκυλίουσαν σ’ εγάπ’ς ιμ τα φεγγίτας
Κι ατό έλεε σισελεεύ, στάζ’νε τα σταλαγμίτας
Θα εβγαίνω σα ουράνια, θ’ εφτάω αναφοράδες
Τ’ εμόν την ψην ο θεόν `κι παίρ’, θα παιρ’ν ατό οι νυφάδες
Γιατί πουλόπο μ’ `κι τερείς άλλο σ’ εμέν μερέαν
Πόσον καιρόν κι άλλο θα διγ’ς σ’ εμέν τη μαχαιρέαν
Πως έθελνα σο κάρδοπο σ’ εγώ να εμ’ν το αίμαν
Έναν ώραν να μ’ επορείς, να ζείς χωρίς εμέναν
Απρίλτ’ς κι ο Μάρτ’ς όντες χιονίζ’ και τ’ άνθεα ρουζν’ απ’ έναν
Αμόν τσ’ εγάπ’ς την εγκάλιαν `κι σκουντουλίζ’ κανέναν
Όλια τα παρχαρόνερα εξέρτ’ς κι απ’ έναν έναν
Κλίσκεσαι κα’ να πίντ’ς νερόν κι αροθυμάς εμέναν
Πουλί μ’ κρύον νερόν είσαι, νασάν τον διψασμένον
Νασάν που κείται με τ’ εσέν και σκούται νυσταγμένον
Εσύ θ’ επέγνες σο παρχάρ, εμέναν κατ’ ελάλνες
Καλά ντο κ’ έρθα με τ’ εσέν, τ’ ημσόν τη ψη’ μ’ θ’ εβγάλνες
Κουτνίν σπαρέλ’ θα `φτάω σε, κουμάσ’ Χατσαβερίτ’κον
Να εχ’ ραψίδ’ Καπίκιοϊς και χαρτσίν Λιβερίτ’κον
Άσπρα τσιτσάκια ξύουνταν α’ σην πορπατεσία σ’
Να εμ’ν τη’ σπαρελί’ σ’ τ’ αστάρ κι εκείμ’νε απέσ’ σα ψήα σ’
Εγώ καρύπκα εκούιζα, ατό χαιρπέσκα ελάλνεν
Την πόρταν εθ’ εκλείδωνεν κι εμέν απέσ’ κ’ εβάλνεν
Εγώ εσέναν είχα σε χαμούφταν κεντρωμέντσα
Κι ατώρα έρθα κι εύρα σε και πολλά τσιχλωμέντσα
Ακείν το πέραν τα ραχιά αρ’ τίναν αναμέν’νε
Ατά που εσονλίτευαν, κανείς πουθέν κ’ επέμνεν
Πουλόπο μ’ θ’ αναμένω σε αφκά σ’ αγρομηλόπον
Θα λύνω και καλοδενώ τ’ εσόν το σπαρελόπον
Όλια τα χάρεις ο Θεόν έπλασεν ατά απάν ις
Ερούξες απάν σον τσεχέλ’ που κ’ εγροικά α’ στο χάλι σ’
Τ’ αρνί μ’ επαρεξέγκεν με ους τα δύο λιθάρια
Τα δάκρεα τ’ εκυλίουσαν άμον μαργαριτάρια
Χτέντσον κι αποδελίασον τα μαύρα τα μαλλία σ’
Λύσον το σπαρελόπο σου, έπαρ’ με απέσ’ σα ψήα σ’
Γιατί κι αφήν’ σε η μάνα σ’ να φευ’ς και ν α’ σο γιαν ατ’ς
Όντες έτον άμον εσέν θ’ έτρωεν τ’ από παν ατ’ς
Πού εν εκείνον το πουλίν τα παλαλά ντ’ εποίνεν
Έστεκε κι εκαλάτσευεν και το ποράν εξύνεν
Δεξιά να πας δελαίνεσαι, ζεβριά να πάς φοάσαι
Δέβα τογρία εμπροστά σ’ εκείνον π’ αγαπά σε
Τ’ εμόν του καρύπ τ’ όνεμα, σ’ ένα βραχιάλι σ’ γράψον
Όντες φορείς και ν αναλλάζ’ς, ας κρούει σο νου σ’ και κλάψον
ΠΗΓΗ: www.zougla.gr
Δείτε το άρθρο : http://www.zougla.gr/pontos/paradosi/article/pontiaka-distixa
