Η οπτική αντίληψη είναι η ικανότητα μετατροπής οπτικών πληροφοριών από το περιβάλλον σε σύμβολα και ενέργειες χρησιμοποιώντας τους απαραίτητους μηχανισμούς του εγκεφάλου. Γεγονότα ή αντικείμενα που λαμβάνονται μέσω της όρασης από το περιβάλλον αντανακλώνται πρώτα στο στρώμα του αμφιβληστροειδούς του ματιού και αποστέλλονται στις απαραίτητες περιοχές του εγκεφάλου όπου υποβάλλονται σε διαδικασίες ανάλυσης και σύνθεσης. Μετά τις διαδικασίες ανάλυσης και σύνθεσης, τα αντικείμενα που αποτελούν απλώς ένα πλήθος σχημάτων ή εικόνων χωρίς νόημα στην αρχή, μετατρέπονται σε ουσιαστικές πληροφορίες μέσω διαδικασιών οπτικής αντίληψης (Bulduk, 2014; Çakır, 2014). Μέσω αυτής της διαδικασίας είναι πλέον δυνατή η ακριβής εκτίμηση της θέσης και της απόστασης στο χώρο (Ahmetoğlu et al., 2008; Kurtz, 2006) και ταυτόχρονα σωροί κειμένων χωρίς νόημα γίνονται λέξεις, λειτουργίες ανάγνωσης και γραφής μπορούν να εκτελεστούν και οι αριθμοί μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε μαθηματικές πράξεις. Καταστάσεις που βοηθούν όχι μόνο στην ακαδημαϊκή επιτυχία αλλά και στην κοινωνική όπως και στην αυτοπραγμάτωση (Aral, 2010; Bezrukikh & Terebova, 2009; Bütün-Ayhan et al., 2015; Gabbard, 2008).
Αποτέλεσμα δομικών διαταραχών στον εγκεφαλικό φλοιό οδηγεί στον μη υγιή τρόπο αντίληψης των αισθήσεων που λαμβάνονται (Aral, 2010; Farroni & Menon, 2008). Βάσει ερευνών σημειώνεται πως οι δομές του εγκεφάλου παιδιών με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες είναι διαφορετικές από αυτές των παιδιών με τυπική ανάπτυξη (Arı, 2018; Harwell, 2008), με ανεπάρκεια των στοιχείων που συνθέτουν το κεντρικό νευρικό σύστημα προκαλώντας βλάβη στην εργαζόμενη μνήμη (Peng &Funchs, 2016). Μελέτες για συγκεκριμένες μαθησιακές δυσκολίες δηλώνουν ότι οι παράγοντες έκλυσης τους έχουν βιολογική βάση που μπορεί να προκύπτει από γενετικούς ή περιβαλλοντικούς παράγοντες (Siegel, 2007).