Πρίν το 1976 η μάθηση των Μαθηματικών βρισκόταν στις παρυφές των γενικότερων θεωριών μάθησης, όπως ο συμπεριφορισμός και ο δομισμός.
Η διδακτική θεωρούνταν σαν επιστήμη διάγνωσης και “θεραπείας” των παρανοήσεων και των λαθών που έκαναν οι μαθητές. Αντιμετωπίζονταν τα μαθηματικά ως αυθύπαρκτη φυσική οντότητα και δεν προτεινονταν τρόποι να μελετηθούν τι καταλάβαιναν οι μαθητές.
Το 1976 ιδρύθηκε η κοινότητα ¨Ψυχολογία της Μαθηματικής Εκπαίδευσης” και διοργανώθηκε συνέδριο που απο τότε διεξάγεται κάθε έτος(πληροφορίες http://igpme.org )
Έτσι έκτοτε διατυπώθηκαν οι πρώτες θέσεις για την δομική θεώρηση της ΔτΜ που σηματοδότησαν την αυτονόμηση του χώρου της διδακτικής.
Η θεώρηση αυτή υποδηλώνει ότι τα μαθηματικά δεν έχουν υπόσταση σαν φυσικό αντικείμενο, δεν βρίσκονται δηλαδή “κάπου εκεί έξω”, αλλά είναι μιά έκφανση του ανθρώπινης σκέψης.
Ο άνθρωπος που ασχολείται με τα Μαθηματικά και τα κατάλαβε , με αυτή τη θεώρηση είναι λάθος να λέμε ότι δεν αμφισβητείται ούτε αυτός ούτε τα μαθηματικά
Αντίθετα τα Μαθηματικά είναι κατασκεύασμα του καθενός άρα αυτός που κάνει μαθηματικά είτε επιστήμονας είτε μαθητής κτίζει πάνω στην δική του θεωρία , οπότε μπορεί να κάνει συνεχώς λάθη ,πισωγυρίσματα και διορθώσεις.
Η δομική θεώρηση λοιπόν των Μαθηματικών βλέπει τον μαθητή υπό το πρίσμα αυτός να
εικάζει , να υποθέτει και μέσα απο το κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον να διατυπώνει και να αναθεωρεί προτάσεις όταν αυτές απορρίπτονται στην πράξη. Με αυτόν τον τρόπο κατασκευάζει και δομεί έννοιες
Η δομική αυτή θεώρηση των Μαθηματικών επηρέασε και την γνωστική ψυχολογία.
Εκείνη την εποχή εισάγεται ό όρος της εγκαθιδρυμένης μάθησης, δηλαδή της μάθησης που γεννιέται μέσα απο ανθρώπινες καταστάσεις όπως η κοινωνικότητα , οι προθέσεις και οι αντιλήψεις για το ρόλο του καθενός.
Την εποχή εκείνη υπήρχε η θεωρία του Vygotsky που συνεκτίμησε της κοινωνικές επιστήμες , οπότε επήλθε η επόμενη θεώρηση για την ΔτΜ η κοινωνικοδομική
Τρείς είναι οι κύριες σχολές
Η σχολή της θεωρίας των Διδακτικών Καταστάσεων, η θεωρία της Δράσης και των
Κοινωνικο-μαθηματικών νορμών.
Κύριο χαρακτηριστικό και των τριών σχολών είναι ότι θεωρούν κυρίαρχο στοιχείο την ανθρώπινη κοινότητα μέσα στην οποία αναπτύσσεται η μαθηματική νόηση. Δέχονται τη χρησιμοποίηση μαθηματικών εννοιών για κάποιο πρακτικό στόχο ή για προσωπικά νοήματα
Σε αυτές τις τρείς σχολές βρισκόμαστε σήμερα.
Όμως σήμερα κάποιος μαθαίνει μαθηματικά όχι μόνο συλλογικά σαν κοινωνικό όν αλλά και ατομικά.
Έτσι είναι επίκαιρες οι θεωρίες της σχολής των Εγκαθιδρυμένων Αφαιρέσεων που έχουν ένα πιο εξατομικευμένο χαρακτήρα.και ασχολούνται με περιβάλλοντα μάθησης όπου χρησιμοποιείται τεχνολογία.
πηγή: επιμορφωτικό υλικό Β-επιπέδου (ΙΤΥ)
Αφήστε μια απάντηση