Το λαϊκό παραμύθι ήταν η προφορική λαϊκή λογοτεχνία για όλες τις ηλικίες, παρότι σήμερα νομίζουμε ότι αφορά μόνο τα παιδιά, απλοποιώντας συχνά σκηνές που θεωρούνται ακατάλληλες. Δεν προσφέρεται για αναλύσεις, αλλά για έμπνευση και ψυχαγωγία, καθώς απηχεί σε ένα πολιτιστικό παρελθόν και στη λαϊκή σοφία, χωρίς να δεσμεύεται.
Το παραµύθι λειτουργεί ως λόγος µυητικός για τις µεγάλες αλλαγές που θα ζήσει ο άνθρωπος, µέσα από την αµεσότητα της αφήγησης. Αλλαγές που είναι υποχρεωµένος να δεχτεί, να αντιµετωπίσει µέσα από εσωτερικές αγωνίες και συγκρούσεις και να ενσωµατώσει στην προσωπική του πορεία ωρίµανσης. Στα πλαίσια της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης-έννοια και όρος με στόχο τον επαναπροσδιορισµό της σχέσης του ανθρώπου µε το φυσικό περιβάλλον-η αφήγηση παραδοσιακών ιστοριών και παραµυθιακού υλικού αποτελεί αρχέγονος και μαγικός τρόπος διαμόρφωσης στάσεων ζωής και συμπεριφορών.
Στη διδακτική του διάσταση, η φύση που αντανακλάται με αστείρευτη δύναμη στο λαϊκό παραμύθι μπορεί να είναι τρομακτική, όμορφη, σκληρή, γενναιόδωρη, αποκαλύπτοντας κάθε φορά τα πολλά και σαγηνευτικά της πρόσωπα…… Οι λαϊκές αφηγήσεις απηχούν, πάνω από όλα τα υπόλοιπα μεμονωμένα χαρακτηριστικά, στην ισορροπία της.
Κι αυτό είναι το συμπέρασμα, σαν άλλο επιμύθιο, που μάλλον αξίζει και να κρατήσουμε από τις σκέψεις αυτές: ότι η φύση πρέπει να έχει την ευκαιρία να διατηρήσει την ισορροπία της, να έχει τον χρόνο και τον χώρο να προσαρμόζεται ή να επανέρχεται στην ιδανική της κατάσταση.
Σίγουρα εμείς το ανθρώπινο είδος, θα πρέπει να της επιτρέψουμε να το κάνει, παρεμβαίνοντας ανεπαίσθητα, χωρίς τις τραγικές συνέπειες της καταστροφής της.
