Σύμφωνα με τους Nawaz και Kundi (2010), ο ψηφιακός γραμματισμός είναι ένας συνδυασμός τεχνικών, γνωστικών και συναισθηματικών-κοινωνικών δεξιοτήτων καθώς η χρήση υπολογιστή απαιτεί  δεξιότητες πολλών διαφορετικών τύπων. Με τις συνεχείς αλλαγές  στην τεχνολογία, το στοιχεία της εκπαίδευσης στον τομέα των υπολογιστών αλλάζουν συνεχώς και ως εκ τούτου, οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αναθεωρούν συνεχώς το μάθημά τους για να περιλαμβάνουν τα νέα δεδομένα.

Συχνά μέσα στους χώρους της εκπαίδευσης οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων είναι απρόθυμοι να αλλάξουν τα προγράμματα σπουδών και αυτό μπορεί να οφείλεται στην έλλειψη νέων παιδαγωγικών προσεγγίσεων, του διδακτικού προσωπικού και των κινήτρων για επαγγελματική εξέλιξη μέσα στα αυστηρά εκπαιδευτικά πλαίσια. Οι σημερινές αλλαγές και οι εξελίξεις στον τομέα των ΤΠΕ προτείνουν την αποδοχή των καινοτομιών σαν συλλογική βιωματική κατάσταση και όχι την αποσπασματική χρήση τους από εκπαιδευτικούς φορείς.

Το   μοντέλο του οικοδομισμού είναι αυτό που κυρίως χρησιμοποιείται από εμένα κατά την διαδικασία της διδασκαλίας. Το βασικό σημείο αυτού του μοντέλου είναι ότι η μάθηση θεωρείται ουσιαστικά μια κοινωνική διαδικασία, που απαιτεί επικοινωνία μεταξύ μαθητή, δασκάλου και άλλων συντελεστών. Αυτή η κοινωνική διαδικασία δεν μπορεί να αντικατασταθεί αποτελεσματικά από την τεχνολογία, αν και η τεχνολογία μπορεί να τη διευκολύνει.