Η ταινία «Άδωξοι Μπάσταρδη» ίσως να παίρνει εκδίκηση για λογαριασμό των Εβραίων βάζοντας Αμερικανούς κομάντος να σκοτώνουν τον Χίτλερ και τον Γκέμπελς. Το Χόλιγουντ, πάντως, πολλές φορές έχει τη δική του άποψη για την ιστορική πραγματικότητα. Ο Κουέντιν Ταραντίνο δεν ήταν ο πρώτος δημιουργός που παραποίησε (σκόπιμα ή άθελά του) τα ιστορικά γεγονότα. Ο Κουέντιν Ταραντίνο δεν αισθάνεται την ανάγκη να «απολογηθεί» επειδή παραποίησε τα ιστορικά γεγονότα στην τελευταία του ταινία με τίτλο «Άδωξοι μπάσταρδη». Ίσα ίσα, υπερβαίνοντας τους νόμους της Ιστορίας και βάζοντας Αμερικανούς κομάντος να σκοτώνουν τον Χίτλερ και τον Γκέμπελς, μπορεί να θεωρεί ότι παίρνει για λογαριασμό των Εβραίων εκδίκηση από τους διώκτες τους. Μπορεί λοιπόν ο κινηματογράφος να σώσει ή τουλάχιστον, να βελτιώσει τον κόσμο; Πριν από τον Ταραντίνο, επισημαίνει η Κάρολαϊν Γουάιτ στους «Sunday Τimes», το έχουν επιχειρήσει τα τελευταία χρόνια με ανάλογες ιστορικές παραποιήσεις αρκετοί ακόμη δημιουργοί. 

Βraveheart 1995, Σκηνοθεσία: Μελ Γκίμπσον Η ατυχία του Σκωτσέζου ήρωα Ουίλιαμ Ουάλας δεν ήταν μόνο ότι εκτελέστηκε μαρτυρικά το 1305, όταν συνελήφθη από τους Άγγλους, αλλά ότι επέστρεψε επτά αιώνες αργότερα μουντζουρωμένος με μπλε μπογιά και «σακατεμένος» από τον Μελ Γκίμπσον. Ο Ουάλας δεν ήταν ο φτωχός χωρικός που περιγράφει η ταινία, αλλά γαιοκτήμονας και ιππότης. Η βασίλισσα Ισαβέλα που σκλαβώνεται από το βλέμμα του και καταλήγει στο κρεβάτι του πρέπει να ήταν μόλις δυο ετών εκείνη την εποχή. Και το κιλτ, η διάσημη σκωτσέζικη φούστα που φορά, εμφανίστηκε ύστερα από τρεις αιώνες. Είναι σαν οι Αμερικανοί την εποχή της ανεξαρτησίας να είναι ντυμένοι γιάπηδες. 

Περισσότερα: δέκα ταινίες που έκαναν την ιστορία άνω – κάτω

για να φτιάξετε το δέντρο στη φωτογραφία με το photoshop, κάνετε κλικ εδώ

Από τη χρεοκοπία του 1827, προτού γεννηθεί ακόμη το ελληνικό κράτος, στο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη το 1893 και στην οικονομική κατάρρευση του 1932.

ΑΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙ κανείς την Κατοχή, στη διάρκεια της οποίας η χώρα υποχρεώθηκε για υπέρτερους λόγους σε παύση πληρωμών, έχουν περάσει 77 χρόνια από την τελευταία φορά που η λέξη «χρεοκοπία» ακούστηκε στην Ελλάδα τόσο πολύ όσο αυτές τις ημέρες. Ηταν η χρονιά της τελευταίας από τις τέσσερις ελληνικές 

πτωχεύσεις των ετών 1827, 1843, 1893 και 1932. Πτωχεύσεις που οφείλονταν στην αδυναμία της χώρας να εξυπηρετήσει έναν υπέρμετρο και πανάκριβο εξωτερικό δανεισμό και λύνονταν με ακόμη μεγαλύτερο και επαχθέστερο δανεισμό δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο που έσπασε μόλις στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Και που είχαν σχεδόν πάντα μια έμμεση ή άμεση σχέση με την εθνική κυριαρχία,  

όπως προς γενική έκπληξη ανέφερε προ ημερών στο Υπουργικό Συμβούλιο ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου. Γιατί; Οχι μόνο επειδή σε πτώχευση δεν μπορείς να ασκήσεις εξωτερική πολιτική, όπως διευκρίνισε μετά ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Θόδωρος Πάγκαλος, αλλά επειδή ιστορικά οι περισσότερες πτωχεύσεις συναρτήθηκαν με την εθνική ολοκλήρωση. 

Περισσότερα: oι τέσσερις ελληνικές πτωχεύσεις

Ελεύθερα διατίθεται στο διαδίκτυο το μυθιστόρημα του Γιάννη Φαρσάρη με τίτλο “JOHNNIE SOCIETY“, σε μορφή ηλεκτρονικού βιβλίου (e-book).

Το βιβλίο μπορεί οποιοσδήποτε να το κατεβάσει δωρεάν από την διαδικτυακή διεύθυνση www.johnnie-society.org

Γραφή χειμαρρώδης και απολαυστική και θέμα που αφορά όσους αναζητούν την ουσία σε μια κατ’ επίφαση ουσιαστικά ανούσια εποχή. Ο ήρωάς του ζει σε μια διαρκή μεταμόρφωση. Μια ιστορία που αποτελεί πρόταση ζωής, πρόταση γραφής… [>>>] 

Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ 

http://rebetiko.sealabs.net/wiki/mediawiki/index.php/Αρχική_σελίδα

• Στόχος είναι η συστηματική ενοποίηση της πληροφορίας που βρίσκεται διεσπαρμένη σε αμέτρητες πηγές. Η διασπορά αυτή εμποδίζει την πρόσβαση στην πληροφορία και δυσχεραίνει την απόκτηση γνώσης.
• Συλλέγουμε στοιχεία από υφιστάμενες πηγές και τα οργανώνουμε υπό μορφή εγκυκλοπαίδειας / εγχειριδίου, παραπέμποντας στις πηγές.
• Δεν κάνουμε πρωτογενή έρευνα.
• Ό,τι χτίζουμε θα τελεί πάντοτε «υπό κατασκευή» και θα επιδέχεται βελτίωση.

 Ξέρεις για ποιους θέλουμε να μιλήσουμε. Γι’ αυτούς τους περίεργους τύπους που επιμένουν να συμπεριφέρονται λες και η Αθήνα είναι πρωτεύουσα ευρωπαϊκού κράτους. Οι ποδηλάτες της πόλης είναι μια ολότελα διαφορετική φυλή. Ακολουθεί μια soft τελετή μύησης (για την πραγματική, πάρε το ποδήλατο και βγες στο κέντρο).

Η καθημερινότητα του Αθηναίου ποδηλάτη είναι κάπως έτσι: Κινείται ανάμεσα σε φορτηγά, νταλίκες, λεωφορεία και Ι.Χ., που τον αγνοούν επιδεικτικά. Κάθε φορά που θέλει να στρίψει, ξεδιπλώνει όλο το κασκαντερικό του ταλέντο ενθουσιάζοντας τους πεζούς, που τον βλέπουν σαν μια επικίνδυνη διασταύρωση εξωγήινου και extreme Σόμμερ. Τα μηχανάκια τον προσπερνάνε υποτιμητικά, ενώ η γιαγιά στο πεζοδρόμιο κουνάει το κεφάλι της ανήμπορη να καταλάβει τη σημερινή γενιά. Αμετανόητος εκείνος, και με τη μέση χάλια από τις λακκούβες, χτυπάει νευρικά τα πετάλια και επαναλαμβάνει από μέσα του το μάντρα «το ποδήλατο κάνει καλό, καλό το ποδήλατο κάνει». Μπας και το πιστέψει.

Ποδήλατο ξέρεις.

Αυτά τα ξέρεις;

•Στον κόσμο υπάρχουν περισσότεροι από ένα δισεκατομμύριο ποδηλάτες.

•Πριν το ποδήλατο προηγήθηκαν η ξύλινη draisienne, χωρίς ρόδες, η velocipede και το ariel με τον πολύ μεγάλο μπροστινό τροχό. Στην Ελλάδα το πρώτο ποδήλατο ήρθε το 1885.

•Σε μέρες με νορμάλ κίνηση και για αποστάσεις μέχρι 13 χλμ. το ποδήλατο είναι ταχύτερο από το αυτοκίνητο.

•Τα ποδήλατα δεν περιορίζονται στους δρόμους! Το 1988, ο ποδηλάτης Κανελλόπουλος κατέκτησε την παγκόσμια πρωτιά, πετώντας από το Ηράκλειο στη Σαντορίνη στον «Δαίδαλο», ένα ποδοκίνητο αεροπλάνο που κατασκευάστηκε στο ΜΙΤ.

•Η «κοινωνική ταχύτητα» δεν περιλαμβάνει μόνο το χρόνο που ξοδεύεις μετακινούμενος, αλλά κι αυτόν που ξόδεψες για να πληρώσεις το κόστος της αγοράς, συντήρησης και λειτουργίας του μέσου. Η κοινωνική, λοιπόν, ταχύτητα ενός ποδηλάτου είναι 14 χλμ./ώρα, μόνο 3 χλμ. πιο αργή από αυτή ενός μικρού αυτοκινήτου.

Είδη και μεγέθη ποδηλάτων

Mountain Bikes, τα πιο «αθλητικά» της οικογένειας. Μην τα χαραμίσεις στο κέντρο της Αθήνας, όσο κι αν αυτή συχνά θυμίζει κακοτράχαλο βουνό ή ανώμαλο δρόμο. Με διπλές αναρτήσεις για ν’ απορροφούν τους κραδασμούς, είναι και τα πιο ακριβά του είδους.

Ποδήλατα κούρσας, λεπτότερα και ελαφρύτερα. Πιάνουν τα 25 χλμ./ώρα και τα 70 σε κατηφόρα.

Ποδήλατα πόλης, εδώ είμαστε! Είναι ειδικά φτιαγμένα για την πόλη, όσο κι αν η πόλη μας δεν είναι φτιαγμένη γι’ αυτά! Σκεπτόμενοι την αναμονή στην κίνηση, οι κατασκευαστές τους έκαναν πιο όρθιο το κάθισμα για να μην ενοχλείται η μέση και πρόσθεσαν φτερά, προφυλακτήρα στην αλυσίδα και καλάθι. Για τα μετάλλια ανδρείας!

Αll Terrain, παντός καιρού, που λέμε, ή μάλλον παντός τόπου. Κάνουν και για άσφαλτο, κάνουν και για βουνό, κάνουν και για το κέντρο.

Μερικοί καλοί λόγοι για να ξεκινήσεις

•Η ποδηλασία αποτελεί αεροβική άσκηση, της οποίας το ρυθμό διαλέγεις εσύ ανά πάσα στιγμή. Άσε που χάνεις βάρος.

•Ακόμα και στην Αθήνα (σκέψου!) η συγκέντρωση μονοξειδίου του άνθρακα στο αίμα των ποδηλατιστών είναι 10 φορές μικρότερη απ’ ό,τι στους οδηγούς.

•Είναι πολύ-πολύ-πολύ φτηνότερο από το αυτοκίνητο.

•Και σε αντίθεση μ’ αυτό μειώνει το στρες αντί να το αυξάνει – έχεις δει εσύ κακοδιάθετο ποδηλάτη;

•Δεν θα χτυπάς νευρικά το τιμόνι κάθε φορά που θα βλέπεις στη φωτεινή ταμπέλα «συμφόρηση σε Κηφισίας, Κατεχάκη, ΠΑΝΤΟΥ».

•Παρκάρεις αμέσως και μάλιστα έξω από την είσοδο, όχι 28 τετράγωνα παρακάτω.

•Η ποδηλασία μειώνει την κατανάλωση ενέργειας, επιβραδύνει το φαινόμενο του θερμοκηπίου, μειώνει τη ρύπανση του αέρα, των υδάτων, την ηχορύπανση και τη φθορά των δρόμων – είσαι και εθνικός ευεργέτης.

•Το 40% όλων των μετακινήσεων είναι σε μια απόσταση το πολύ 4 χιλιομέτρων. Οπότε, άσ’ τα τα «είναι πολύ μακριά…».

Περισσότερα: μία ζωή ποδήλατο

Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:
«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.

Ο γιος απάντησε:

– Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.
– Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές…
– Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι…
– Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα…
– Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας, αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό…
– Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια, και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι…
– Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα…
– Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους…
– Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο,  το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους.

Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του…
Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:
«Σ’ευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε…»

Μετάφραση του ισπανικού κειμένου του Josep J. από τη Βαρκελώνη, από τον Γεώργιο Σ. Βλάχο