Μάθαμε ότι υπάρχει μια πόλη που έδιωξε τον πόλεμο και μας κίνησε την περιέργεια για το πώς τα κατάφερε!

Τις λεπτομέρειες τις μάθαμε διαβάζοντας το υπέροχο βιβλίο «Η πόλη που έδιωξε τον πόλεμο» Α. Παπαθεοδούλου – Μ. Δεληβοριά.  

Δραματοποιήσαμε σκηνές που μας άρεσαν, όπως το άγαλμα που ξεκαρδιζόταν στα γέλια όταν το κοιτούσαν πολλοί, τα δέντρα που λένε παραμύθια.

Ζωγραφίσαμε αυτό που μας άρεσε πιο πολύ, όπως το ότι το ταχυδρομείο της πόλης φρόντισε να πάει ο Πόλεμος  για διακοπές με την παρδαλή του βερμούδα, καθώς και τα παραμυθόδεντρα!

Με αφορμή τα φθινοπωρινά φύλλα, γνωρίσαμε ένα ξεχωριστό παιδί τον Όλιβερ με μαλλιά από καταπράσινα φύλλα!

Διαβάσαμε το παραμύθι «Τα μαλλιά του Όλιβερ», Θοδωρής Τσεκούρας-Camille Ferrari.

Αρχικά, τα νήπια περιέγραψαν το εξώφυλλο και, αφού διαβάσαμε τον τίτλο, υπέθεσαν τι θα μας πει η ιστορία (ένα νήπιο υπέθεσε ότι στην ιστορία ο χλωροφυλλούλης θα μαζεύει συνέχεια ακτίνες από τον ήλιο, νερό, αέρα και χώμα για να μαγειρεύει γλυκόζη και να ταΐζει τα φύλλα του Όλιβερ….).  Στη συνέχεια, γνωρίσαμε τον Όλιβερ που συστήθηκε χαρούμενος στους νέους γείτονες, λέγοντας ότι έτσι γεννήθηκε με μαλλιά από φύλλα! Ωστόσο, κατανοήσαμε ότι η αντίδραση των γειτόνων δεν ήταν σωστή και ότι τα λογάκια τους πλήγωσαν τον Όλιβερ κάνοντας τα μαλλιά του να μαραίνονται. Όταν όλοι μαζί χάθηκαν στο δάσος, ο Όλιβερ είχε μια λαμπρή ιδέα για το πώς θα επιστρέψουν στα σπίτια τους και τα νήπια κλήθηκαν να μαντέψουν την ιδέα (ένα νήπιο υπέθεσε ότι η ιδέα ήταν να ακολουθήσουν τα σημάδια που άφησαν στο δρόμο τα ποδήλατα τους…). Στο τέλος, τα νήπια χάρηκαν που τα παιδιά της ιστορίας αποδέχτηκαν τον Όλιβερ βάζοντας και αυτά στα μαλλιά τους φύλλα και λουλούδια, με αποτέλεσμα ο Όλιβερ να είναι ξανά χαρούμενος με καταπράσινα φύλλα και άνθη για μαλλιά!

Είπαμε να δείξουμε και εμείς τα συναισθήματα μας όπως κάνει και ο Όλιβερ με μια κατασκευή:

Είμαστε και εμείς ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ!

Διαβάσαμε το υπέροχο βιβλίο

“Με μια κουβέρτα …στο διάστημα!” (συγγραφέας: Χριστίνα Κωνσταντουδάκη)

που πραγματεύεται τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν κάποια παιδιά όταν καλούνται να προσαρμοστούν σε νέα περιβάλλοντα ή να έρθουν σε επαφή με τους άλλους.

Ακολούθησε συζήτηση με ερωτήσεις όπως: γιατί ο Σταύρος κρυβόταν πίσω από την κουβέρτα του, πώς ένιωθε άραγε, έχετε νιώσει όπως ο Σταύρος κ.α.

Στη συνέχεια, εστιάσαμε στο πώς αντέδρασε ο Σταύρος όταν έχασε την κουβέρτα του. Κάθε παιδί πήρε από ενα φύλλο εφημερίδας, που “το μεταμορφώσαμε σε κουβερτάκι”, και ψιθύρισε σε αυτό τι το κάνει λυπημένο και τι χαρούμενο. Μετά, συζητήσαμε όλοι μαζί τις λύσεις που μπορούμε να βρούμε για να διώξουμε τη λύπη από κάθε παιδί και συμφωνήσαμε να μην αφήνουμε κανένα παιδί να παίζει μόνο του! Τέλος, κάθε παιδί ζωγράφισε αυτό που το κάνει χαρούμενο και όλες τις ζωγραφιές τις ενώσαμε και δημιουργήσαμε  “Μια κουβέρτα…στη χαρά!“

(πηγή: https://ftp.dioptra.gr/ME%20MIA%20KOYBERTA_EKPAIDEYTIKO.pdf)