Μάης, μήνας λούλουδος,
με χρώματα γεμάτος,
με αρώματα και ευωδιές
και στο αεράκι δροσάτος!
(Νατάσα Σωτηροπούλου)
Ο Μάϊος μας εμπνέει! Είναι ο μήνας των λουλουδιών και των μεγάλων καιρικών αλλαγών. Μιλάμε για τα λουλούδια, τα κατατάσσουμε σε τρεις μεγάλες κατηγορίες, τα λουλούδια του αγρού που αποτελούν και πολλά από αυτά και βότανα, τα λουλούδια του κήπου και τα λουλούδια των δέντρων. Μιλάμε για τα χαρακτηριστικά μέρη του λουλουδιού
Παίξαμε το παιχνίδι:
Ας μάθουμε μερικές πληροφορίες για το τριαντάφυλλο, τον βασιλιά των λουλουδιών πρώτα!
Τα τριαντάφυλλα είναι τα πιο όμορφα λουλούδια σε ολόκληρο τον κόσμο και έχουν συνδυαστεί με την ομορφιά, την αγάπη και ακόμη και με την πολιτική. Υπάρχουν πάρα πολλά και διαφορετικά τριαντάφυλλα και το κάθε ένα από αυτά έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Τα τριαντάφυλλα χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες η πρώτη κατηγορία περιλαμβάνει τα άγρια τριαντάφυλλα. Η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει αυτά που είναι τα πιο παλιά είδη που υπάρχουν ακόμη και τέλος η τρίτη κατηγορία περιλαμβάνει την μείξη διαφόρων ειδών.
Είναι καλλωπιστικό και φυλλοβόλο φυτό. Αποτελείται από τη ρίζα, τον βλαστό, τα φύλλα και τα μπουμπούκια. Τα άνθη της τριανταφυλλιάς βγαίνουν στις άκρες των τρυφερών βλαστών. Στην αρχή είναι κλειστά τα μπουμπούκια της, ενώ σιγά σιγά αρχίζουν να ανοίγουν και να ξεπετάγονται τα πέταλα. Τα πέταλα έχουν διάφορα χρώματα όπως λευκό, κόκκινο, ροζ, κίτρινο και άλλα.
Η τριανταφυλλιά, εκτός από την ομορφιά και τα ευωδιαστά άνθη, παρέχει και αιθέριο αρωματικό λάδι εξαιρετικής ποιότητας, που παίρνουμε από τα ροδοπέταλα της και που χρησιμεύει στην παρασκευή αρωμάτων. Επίσης τα πέταλα των τριαντάφυλλων, κυρίως τα ροζ, μπορούν να γίνουν και γλυκό.
Το τριαντάφυλλο που έχει χαρακτηριστεί και ως τον Βασιλιά των λουλουδιών, είναι ικανό να συγκινήσει κάθε ευαίσθητη ψυχή και ιδιαίτερα την άνοιξη, που τα λουλούδια αυτά έχουν την τιμητική τους. Η ονομασία του γένους rosa προέρχεται από την ελληνική λέξη «ρόδο» που σημαίνει κόκκινο, καθόσον τα ρόδα (τριαντάφυλλα) στην αρχαία Ελλάδα ήταν κόκκινα και κατά τη μυθολογία πήραν το χρώμα τους από το αίμα της θεάς Αφροδίτης.
Πολλοί ιστορικοί, ποιητές και κλασικοί συγγραφείς εξύμνησαν το «άνθος της Αφροδίτης», όπως το ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες. Ήταν το λουλούδι της Αφροδίτης, της θεάς της αγάπης, της ομορφιάς, των τεχνών και της δημιουργικότητας κάθε είδους. Από το ρόδο πήρε το όνομά της και η Ρόδος, το νησί με τα πολλά τριαντάφυλλα. Τα αγκάθια του συμβολίζουν τους αγώνες που κάνει κάποιος για να κερδίσει κάτι σπουδαίο, ενώ ταυτόχρονα είναι η προστασία του από τους εχθρούς.
Το Τριαντάφυλλο μέσα από τη ζωγραφική
Τριαντάφυλλο – Ποίημα Παιδικό του Γιώργου Βιζυηνού
Τριαντάφυλλο Τριαντάφυλλο σγουρὸ
Χαϊδεμένο λουλουδάκι
πόσο πόσο λαχταρώ
να σού πάρω ένα φιλάκι.
Μα ἡ κυρά τριανταφυλλιά
έχει αγκάθια κι αγκυλώνει
κι όποιος κλέφτει τα φιλιά
ακριβά της τα πληρώνει.
Δι᾿ αυτό μη φοβηθείς,
σαν καλό παιδί οπού ῾μαι,
όταν βλέπω πως ανθείς
σ᾿ αγαπώ και ευχαριστούμαι.
Γιατί έχεις μία πνοή
που τὲς γειτονιές μυρώνει
κι έχεις βράδυ και πρωί
για τραγουδιστή έν᾿ αηδόνι.
Παραμύθι
«Ένα διαφορετικό τριαντάφυλλο»
Μια φορά κι έναν καιρό, μέσα σε έναν μεγάλο κήπο με κατακόκκινα τριαντάφυλλα, υπήρχε και ένα τριαντάφυλλο που ήταν διαφορετικό από όλα τα άλλα.Αυτό που το έκανε διαφορετικό ήταν πως δεν είχε καθόλου αγκάθια.
Έτσι τα υπόλοιπα τριαντάφυλλα του κήπου το κορόιδευαν « Χα, χα οι κάμπιες θα σου φάνε όλα τα φύλλα, αφού δεν έχεις αγκάθια να προστατευτείς!»Ακόμα και τα μπουμπούκια, που δεν είχαν γίνει ακόμα μεγάλα τριαντάφυλλα του φώναζαν «πόσο αδύναμο μοιάζεις, τα αγκάθια είναι κάτι σαν την πανοπλία μας, κι εσύ μοιάζεις τόσο ανυπεράσπιστο!»Το τριαντάφυλλο ένιωθε τόσο μόνο και θλιμμένο, που δεν ήταν σαν όλους τους άλλους. Η αλήθεια είναι όμως πως ο κάθε κίνδυνος που μπορούσε να εμφανιστεί για το τριαντάφυλλο, εξαφανιζόταν με μιας.Για παράδειγμα η καλύτερή του φίλη ήταν μία κάμπια, που φυσικά δεν του έτρωγε τα φύλλα, γιατί την άφηνε να ανεβαίνει μέχρι την κορυφή του και να μπορεί κι αυτή να βλέπει τον κήπο από ψηλά.
Το τριαντάφυλλο είχε κάνει πολλούς φίλους. Οι δροσοσταλίδες έκαναν τσουλήθρα πάνω του, χωρίς να φοβούνται μήπως πέσουν πάνω σε κανένα αγκάθι.Όλοι το λάτρευαν το τριαντάφυλλο στον κήπο, εκτός από τα άλλα τριαντάφυλλα που μάλλον το ζήλευαν.Ένα βράδυ λοιπόν, πριν κοιμηθεί το τριαντάφυλλο, επειδή δεν άντεχε πια την περιφρόνηση των άλλων λουλουδιών ευχήθηκε να ξυπνήσει με αγκάθια. Το ευχήθηκε με τόση δύναμη, που την επόμενη μέρα ξύπνησε με αγκάθια σε όλο του τον κορμό. Χάρηκε τόσο πολύ με αυτό.
Δυστυχώς όμως η χαρά του δεν κράτησε για πολύ.-«Καλημέρα όμορφό μου τριαντάφυλλο» λέει η κάμπια «άφησέ με να ανεβώ επάνω σου!»
-«Ανέβα, μόνο που έβγαλα αγκάθια…»
-«Έβγαλες αγκάθια; Μα γιατί; Κρίμα. Τώρα δεν θα μπορώ να βλέπω τον κήπο από ψηλά».
Έτσι σιγά σιγά έχασε όλους τους παλιούς του φίλους.Τα άλλα τριαντάφυλλα δεν το κορόιδευαν πια. Όχι γιατί τώρα ήταν πιο όμορφο με τα αγκάθια, αλλά γιατί τώρα έμοιαζε με όλα τα άλλα τριαντάφυλλα του κήπου και έτσι δεν μπορούσαν να καταλάβουν, ποιο ήταν το τριαντάφυλλο που κορόιδευαν πριν.
Μια μέρα είπε ένα τριαντάφυλλο σε ένα άλλο «τελικά το τριαντάφυλλο που δεν είχε αγκάθια, το έβαλε στα πόδια, δεν άντεξε άλλο εδώ, έφυγε».
Μα το τριαντάφυλλο ήταν εκεί… Δεν είχε φύγει ποτέ… Είχε μετανιώσει που ευχήθηκε να αλλάξει. Δεν είχε καταλάβει πως του είχε δοθεί ένα δώρο. Νόμιζε πως το σημαντικό ήταν να μην ξεχωρίζει. Ο χειμώνας ήρθε και τα ροδοπέταλα του τριαντάφυλλου χάθηκαν όλα. Ας ευχηθούμε την άνοιξη που θα ξυπνήσει ξανά και θα ανθίσει να μην έχει αγκάθια.
Μα κι αν έχει… Να βρει αυτό που το κάνει διαφορετικό, για να μπορούν να το ξεχωρίζουν τα άλλα τριαντάφυλλα του κήπου.
Μαζέψαμε λουλούδια και κυρίως τριαντάφυλλα από τα γύρω σπίτια του χωριού μας και ομορφύναμε την τάξη μας
Ας γνωρίσουμε τώρα καλύτερα την παπαρούνα
Το αγαπημένο λουλούδι με το αιμάτινο χρώμα που έμελλε να γίνει σύμβολο της ελευθερίας και να εμπνεύσει ποιητές και ζωγράφους
Τη βλέπουμε να φυτρώνει κατακόκκινη ανάμεσα σε ερείπια, σε ξερολιθιές, σε βοσκοτόπια, σε χέρσα χωράφια, αλλά και σε καλλιεργημένους αγρούς, όπου ακόμη τη λένε ζιζάνιο. Γρήγορα έγινε το σύμβολο της ανοιξιάτικης υπαίθρου. Αλλά και μέσα στην πόλη, λίγο χώμα να βρει, τσουπ….να τη σε κήπους, σε πάρκα, στις άκρες των δρόμων!
Η παπαρούνα είναι ένα πανέμορφο μα και ντελικάτο άνθος.
Ανοίγει τα πέταλά της για μία μόνο μέρα και την επόμενη αρχίζει να φυλλορροεί.
Κι αν την κόψουμε, μαραίνεται γρήγορα.
Η κοινή κόκκινη παπαρούνα έχει φαρμακευτικές ιδιότητες και χρησιμοποιείται ως βότανο. Οι μικροσκοπικοί σπόροι της παπαρούνας οι παπαρουνόσποροι, με γεύση καλύτερη και από καρύδι, νοστιμίζουν ψωμιά και γλυκά από πολύ παλιά. Στην αρχαία Ελλάδα έφτιαχναν με παπαρουνόσπορους, μέλι και κρασί ένα δυναμωτικό ποτό για τους αθλητές. Τους χρησιμοποιούσαν όμως και στην παρασκευή ψωμιών, τους «μακωνίδες άρτους», συνήθεια που κρατάμε κι εμείς σήμερα. Δεν είναι καθόλου ασυνήθιστα σε φούρνους ή σε καταστήματα τροφίμων τα πεντανόστιμα ψωμιά, παξιμάδια και κέικ ζυμωμένα με παπαρουνόσπορο.
Στην ελληνική μυθολογία ήταν το ιερό φυτό της θεάς Δήμητρας και ήταν σημάδι γονιμότητας. Στη χριστιανική παράδοση λέγεται ότι η παπαρούνα πήρε το κατακόκκινο χρώμα της γιατί έσταξε επάνω της, το αίμα του Εσταυρωμένου Χριστού.
Η παπαρούνα στη ζωγραφική
Εμπνευστήκαμε από τους πίνακες και κατασκευάσαμε με μεικτές τεχνικές κι εμείς δικούς μας
Η παπαρούνα στην ποίηση
-Παπαρούνες-ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ
Οι παπαρούνες λυγερές
στον κάμπο σαν κοπέλες,
με πράσινα φορέματα
και κόκκινες ομπρέλες.
(Πηγή: Σπίθες στη στάχτη)
παραμύθια
Η παπαρούνα και ο κοκκινολαίμης
Την ημέρα που σταυρώθηκε ο Χριστός στον ουρανό πετούσε ένα μικρό πουλάκι. Είχε άσπρο λαιμό, έξυπνα μάτια και καφετί χρώμα στα φτερά του. Όταν το πουλάκι είδε το Χριστό πήγε και έκατσε πάνω στο ξύλο του Σταυρού. Αισθάνθηκε λύπη για τον πόνο που είδε. Είδε το άγιο κεφάλι του Κυρίου που αιμορραγούσε και λυπήθηκε πολύ.
«Γιατί να υπάρχει πόνος στη ζωή? Δεν θα ήταν όλα καλύτερα αν οι άνθρωποι μπορούσαν να αντέξουν την αγάπη και την καλοσύνη;» :είπε το πουλάκι βγάζοντας ένα μικρό αναστεναγμό.
«Έι …σε ακούω» φώναξε μια φωνή. Το πουλάκι κοίταξε στη βάση του Σταυρού και είδε ένα μικρό άσπρο λουλούδι. Αν και ήταν μικρό ήταν πολύ όμορφο και μόλις είχε ανθίσει. «Σε καταλαβαίνω πουλάκι, και εγώ λυπάμαι πολύ» είπε το λουλούδι.
Το πουλάκι ένιωσε καλύτερα που το λουλούδι είχε συμπονέσει και αυτό τον Κύριο και είπε:
-Θα τραβήξω ένα αγκάθι από το Χριστό και θα τον κάνω να νιώσει καλύτερα.
-Ναι, ναι, θα τον ανακουφίσεις λίγο, είπε το λουλούδι
Αμέσως το πουλάκι πέταξε κοντά στον Κύριο, τράβηξε με το μικρό του ράμφος ένα αγκάθι. Στάλες από το αίμα του κύλησαν στο λαιμό του πουλιού και άλλες στα πέταλα του λουλουδιού. Και τότε συνέβη κάτι μοναδικό: το πουλάκι απέκτησε κόκκινο λαιμό και το λουλούδι κόκκινα πέταλα.
Από τότε το αίμα του Κυρίου μας χάρισε στο μικρό πουλί έναν πανέμορφο κόκκινο λαιμό και ονομάστηκε Κοκκινολαίμης.
Και το μικρό άσπρο λουλούδι μεταμορφώθηκε σε μια κατακόκκινη παπαρούνα
Ζωγραφίσαμε κι εμείς το “Χαρούμενο λιβάδι ” μας
