Το Πολυτεχνείο ζει και μας λέει την ιστορία του μέσα στη τάξη…πανό με λέξεις γνωστές, γαρύφαλλα στα κάγκελα, και η λέξη Πολυτεχνείο στους κίονες..

Μια παρέα από Playmobil, εξιστορεί τα γεγονότα της 17 Νοέμβρη και μας μεταφέρει το κλίμα της δικτατορίας.

Ο Παπαδόπουλος και η παρέα του δυσανασχετουν το λαό και οι φοιτητές με το ραδιοφωνικός σταθμό στο Πολυτεχνείο ξεσηκωνονται..φωνάζουν τα δικαιώματα που χάνονται, διεκδικούν Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία και ο Παπαδόπουλος καλεί τα μεγάλα μέσα.   Οι φοιτητές δεν χάνουν το θάρρος τους απέναντι στην αστυνομία,  αντιθέτως γεμίζουν πείσμα.. τα τανκς του Παπαδόπουλου σκορπιζουν κακό και μετά από λίγο πέφτει και εκείνος..

Μας συγκίνησε η ιστορία  μας προβλημάτισε… είπαμε ποσο λαθος είναι να μας διατάζει κάποιος, και τι θα κάναμε εμείς στον Παπαδόπουλο… κάποιος θα του έδινε μια κλωτσιά..Κάποιος άλλος μια αγκαλιά για να μη θυμώνει..

Παιξαμε την ιστορία στην φωτοτράπεζα και έπειτα τα πράγματα ήρθαν από μόνα τους… βγήκαμε έξω,  πήγαμε στο μνημείο, και αφήσαμε εκεί τα γαρύφαλλα μας, διπλα στο στεφάνι που είχαμε αφήσει για την 28η Οκτωβρίου…

Φωνάξαμε στο μεγάφωνο Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία και έτσι τιμήσαμε με τον δικό μας τρόπο τους φοιτητές μας..στη συνέχεια κάναμε την κατασκευής μας για τη μέρα αυτή…

Την άλλη μέρα, παίξαμε μαθηματικα με τους κίονες του Πολυτεχνείου, και φτιάξαμε τα συνθήματα των φοιτητών στην εργασία μας…

Διαβάσαμε την ιστορία της κυρίας Δημοκρατίας και της κυρίας Δικτακτορίας  και ζωγραφίσαμε αντίστοιχα τα φορέματα τους…

Κάναμε κατασκευή για το Πολυτεχνείο, ενω μάθαμε και το “Π” του γράφοντάς το και περπατώντας πάνω του…

Την άλλη μέρα μια παράξενη φωτογραφία ήρθε στην παρέα μας.. ένα χέρι με σκοινιά, που στις άκρες ειχε ανθρώπους να διαβάζουν… προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τι κάνει αυτό το τεράστιο χέρι πάνω στους ανθρώπους…

Είπαμε πολλές σκέψεις  αλλά ήταν δύσκολο να καταλάβουμε… την απάντηση μας έδωσαν οι μαριονέτες που μπήκαν στην παρέα μας… μάθαμε πως μπορούμε να τις παίξουμε.. πώς κουνιούνται.. πώς κουνιούνται όταν και όποτε θέλουμε εμείς… εμείς αποφασίζουμε πώς… έτσι και ο Παπαδόπουλος αποφάσιζε πώς θα ζουν οι άνθρωποι.   Εκείνος ήταν ο κουκλοπαιχτης και ο λαός οι μαριονέτες του… συζητήσαμε αν αυτός ήταν ένας σωστός τρόπος…

Έπειτα με τη βοήθεια ενός παιχνιδοτράγουδου, χωριστηκαμε σε ζευγάρια.. κάθε κουκλοπαιχτης ετοίμασε τη μαριονέτα του,και την έπαιζε όπως ήθελε.. την έκανε να περπατάει,  χόρευε μαζί της και τη φρόντιζε για να μπορεί να παίξει ξανά μαζί της… έτσι μάλιστα!

Και επειδή μας άρεσε πολύ αυτό το παιχνίδι, την επόμενη μέρα οι κυρίες μας ετοίμασαν την ιστορία της Ντενεκεδούπολης σε κουκλοθέατρο… έτσι παρακολουθησαμε την ιστορία του Λαδένιου που σαν άλλος Παπαδόπουλος, ήθελε να κυβερνήσει με το έτσι θέλω τα ντενεκεδάκια… τα ντενεκεδάκια ενωμένα, αποφάσισαν να το διώξουν και να τον κάνουνε πίτα!!! Έτσι και έγινε και όλοι έζησαν ξανά ελεύθεροι στη Ντενεκεδούπολη!!! Τα παιδιά έπαιξαν με τις κούκλες στο τέλος και έτσι έκλεισε γιορτινά αυτή η μέρα!

Και του χρόνου!