Και αν η γιορτή αυτή,δεν έχει τη μορφή που ξέρουμε ότι έχουν οι κλασικές σχολικές γιορτές, δεν θα λέγεται γιορτή? Δε θα μπορούσε να λέγεται αλλιώς αυτό που πραγματικά ζήσαμε για εβδομάδες στο μικρό μας σχολείο. Μια μεγάλη γιορτή  στημένη από μικρά χεράκια… η δική μας 25η Μαρτίου..

Αν πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή θα πρέπει να σας πούμε ότι οι δασκάλες του σχολείου μας,γνώρισαν τον κύριο Χρηστο  Μποκόρο, και εκείνος με τη σειρά του τους έκανε γνωστή την έκθεση που φιλοξενήθηκε στο μουσείο Μπενάκη για την επέτειο των 200 χρόνων για την επανάσταση.. ο κύριος Μποκόρος,με καταγωγή από το Αγρίνιο, είναι ένας καλλιτέχνης που έδωσε ζωή σε υλικά όπως ξύλο,ύφασμα, χρώματα και άλλα..ώστε να δημιουργήσει έργα που μιλούσαν για σκιά,φως, αίμα και δόξα.. όλα όσα έχει ένα πόλεμος, μια επανάσταση όπως εκείνη του 1821…

Τα παιδιά μας γνώρισαν και εκείνα τον κύριο Μποκόρο μέσα από φωτογραφίες.. είχαμε μιλήσει ξανά για αυτόν και τη μαμά του που ηταν υφάντρα όταν μιλούσαμε για τα επαγγέλματα λίγες βδομάδες πριν…είδαν την έκθεσή του μέσα από το μουσείο Μπενάκη μέσω υπολογιστή.. Αναλύσαμε κάθε πίνακα,  εκφράσαμε τα συναισθήματα που μας προκαλούν..και κάπως έτσι μιλήσαμε για τα γεγονότα της εποχής,τους ήρωές μας και πώς όλα αυτά συνδέονται με την  ιστορία και το τώρα..

Ο πρωτος πίνακας που φτιάξαμε ήταν ο πίνακας με την ελληνική σημαία του Μποκόρου,ο οποίος την είχε φανταστεί με λεπτομέρειες κόκκινες και χρυσές,  θέλοντας ετσι να δώσει την εικόνα του αίματος και του φωτός..

Όπως κι εκείνος, έτσι κι εμείς, βάψαμε τη σημαία μας άσπρη, στα σημεία που έπρεπε, και φτιάξαμε λωρίδες μπλε, κόβοντας ένα ύφασμα παλιό που βρήκαμε.. έπειτα συμπληρώσαμε τις λεπτομέρειες με χρυσή και κόκκινη λεπτή κλωστή..

Το σκοτάδι και η σκιά του πολέμου ήταν ο επόμενος πίνακας που φτιάξαμε.. χρησιμοποιήσαμε κάρβουνα που σπάσαμε και κολλήσαμε σε κομμάτι ξύλου που είχαμε προηγουμένως βάψει με τα πινέλα μας..

Όμως το σκοτάδι δε ζει για πολύ..πάντα υπάρχει το φως,έστω και λίγο που το διαπερνά.. έτσι κι εμείς φτιάξαμε το φως αυτό με έναν πίνακα που βάψαμε με χρώματα που αναμίξαμε,όπως χρυσό και άσπρο και προσθέσαμε κομμάτια από χρυσή κλωστή.. κάτω κάτω βάλαμε και στους δύο πίνακες από ένα κομμάτι από τον αργαλειό,όπως περίπου είχε φτιάξει και ο Ζωγράφος μας…

Έπειτα προσεγγίσαμε τον πίνακα που έχει τίτλο “το αίμα των αφανών”.. εμείς σκεφτήκαμε να λιώσουμε κηρομπογιές κόκκινου χρώματος με ζεστό αέρα, κάνοντας ετσι ενα διαφορετικό εφέ…

Στη συνέχεια περάσαμε στον Διονύσιο Σολωμό αλλά και τον Καραϊσκάκη, ποιητή και πολεμιστή, δύο ιδιότητες εξίσου σημαντικές για τον κύριο Μποκόρο.. δύο προσωπικότητες ισχυρές που γεμίζουν περηφάνια το λαό μας..  μιλήσαμε για αυτούς, αλλά και για ήρωες πολλούς ακόμη που έπαιξαν ρόλο στην επανάσταση.. προσεγγίσαμε τον πίνακα του Διονύσιου Σολωμού και του Γεώργιου Καραϊσκάκη με έναν άλλον όμως τρόπο..  η Λωξάνδρα Λούκας, που το σχολείο μας της έχει αδυναμία, είναι μια καλλιτέχνιδα με σύνδρομο Down η οποία ζωγραφίζει απίστευτα πορτρέτα..με τη βοήθειά της λοιπόν, τις σημειώσεις και τα βήματα που τόσο απλόχερα μας μοίρασε, προσεγγίσαμε αυτές τις προσωπικότητες..αλλά και τη Μαντώ Μαυρογένους η οποία έδειξε τη δική της “αντρειωσύνη” στον αγώνα!!!

Λέγονται ήρωες όμως μόνον αυτοί που μαθαίνουμε στα βιβλία? Μόνον όσοι τα ονόματά τους έγιναν γνωστά είναι ήρωες? Ο Ζωγράφος μας έφτιαξε έναν πίνακα με τον ίσκιο των αφανών ηρώων για να τους τιμήσει..έτσι κάναμε και εμείς… πήραμε κάρβουνο χειροτεχνίας, φτιάξαμε τη σκιά και προσθέσαμε λεπτομέρειες χρυσές με φύλλα χρυσού..υλικά που πρώτη φορά πιάνουν τα χεράκια μας και πολυ μας άρεσαν!

Η “Δόξα” είναι ο επόμενος πίνακας του Χρήστο Μποκόρου..ένας πίνακας στον οποίο καταλήγει η όλη έκθεσή του και έχει μια εξέχουσα θέση στην αίθουσα.. η δική μας “δόξα” επιλέχθηκε μέσα από άλλες εικόνες που ψάξαμε σε περιοδικά, και αυτό γιατί το βλέμμα της ταίριαζε πολύ με αυτό της δοξας του Μποκόρου..χαμηλό, και θλιμμένο βλέμμα..όπως αυτό που θα είχε κάθε γυναίκα, μάνα, κόρη για αυτόν που έχασε..  που όμως χάρη σε αυτόν, εκείνη ζει.. μια χαρμολύπη στα μάτια της, μια στιγμή που νιώθει κάποιος που όλα τα συναισθήματα παλεύουν μέσα του.. η δόξα γεμάτη δάφνες στην αγκαλιά της έτοιμη να τις ακουμπήσει στο μνημείο..δάφνες αληθινές που κολλήσαμε στον πίνακα, με πανιά παλιά, με πατίνες που αλείψαμε.. όλα αυτά σε έναν ξύλινο πίνακα..

Αφου τα έργα μας τελείωσαν,  έπρεπε να τα στήσουμε, να τα οργανώσουμε και να τα παρουσιάσουμε στη “γιορτή”…

Ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε τους τίτλους των έργων, και αφού τους γράψαμε στον υπολογιστή, εκτυπώσαμε τους γνήσιους πίνακες και τους βάλαμε δίπλα στα δικά μας έργα…

Φτιάξαμε τον τίτλο της μικρής μας έκθεσης σε πανό και ήμασταν έτοιμοι για την 25η Μαρτίου!!!

Όταν ήρθαν οι γονείς μας με μεγάλη χαρά και περηφάνια εξηγήσαμε το κάθε τι.. είχαμε ζωγραφίσει επίσης τη γιορτή που έκαναν εκείνοι στα δικά τους σχολικά χρόνια και τους συγκινήσαμε λίγο…

Τέλος,όπως κάθε φορά, κάναμε την μικρή μας παρέλαση μέχρι το ηρώο όπου ο παπα Σπύρος μας περίμενε.. καταθέσαμε το δάφνινο στεφάνι μας στο μνημείο και είπαμε τον εθνικό μας ύμνο.. αθάνατοι οι ήρωες του ’21… και του χρόνου!!