Το όνομα μου είναι….
Φυσικά και ξέρουμε όλοι το όνομά μας, αλλά είμαστε και πολύ μικροί για να μπορούμε να το διαβάσουμε και να το αναγνωρίσουμε ανάμεσα από αυτό των συμμαθητών μας. Στο νηπιαγωγείο όμως μπορούμε να τα καταφέρουμε όλα, όσο δύσκολα κι είναι με έναν τρόπο μοναδικό! Ποιο;;; Μα φυσικά το παιχνίδι… Έτσι λοιπόν πήραμε στα χέρια μας το πρώτο μας φώνημα, κι αφού το ψηλαφίσαμε, αισθανθήκαμε τις καμπύλες και τις ευθείες του, ξεκινήσαμε ένα παιχνίδι φανταστικό!!! Το περπατήσαμε στο πάτωμα, το γράψαμε στον αέρα, το φτιάξαμε με το σώμα μας και το ψαρέψαμε στα μικρά γραμματοψαράκια που υπήρχαν στο πάτωμα. Το ταυτίσαμε με τα μεγάλα γράμματα (τις μαμάδες τους) που ήταν στο πάτωμα και φυσικά στη συνέχεια το στολίσαμε με ότι υλικό είχαμε διαθέσιμο. Σίγουρα, δεν υπάρχουν πουθενά τέτοια ευφάνταστα πρώτα φωνήματα…
Δε θα μπορούσαμε όμως να μάθουμε μόνο το πρώτο φώνημα γιατί θα μπερδευόμασταν. Ξέρετε πόσα “Χ” έχουμε στην τάξη μας; Δύο. Έχουμε επίσης 4 “Σ”. Έτσι λοιπόν, έπρεπε να μάθουμε να αναγνωρίζουμε και το όνομά μας. Ακολούθησαν πολλά παιχνίδια. Οι καρτέλες με τα ονόματα μπερδεύτηκαν, κρύφτηκαν, μεταμορφώθηκαν, κι εμείς περάσαμε τέλεια!! Δε θα μπορούσαμε φυσικά στο τέλος να μην φιλοτεχνήσουμε και το όνομά μας..
</a