Μιλώντας για την αμυγδαλιά, έδειξα στα παιδιά πίνακες Ιαπώνων ζωγράφων, που απεικονίζουν ανθισμένα δέντρα, όπως αυτός:

Έπειτα, κάθε παιδί πήρε ένα μακρόστενο άσπρο Canson και ένα καλαμάκι. Στόχος ήταν να κάνουν κλαδιά από αμυγδαλιές που φαίνονται από ένα στενό παράθυρο. Εγώ τους έβαζα λίγη μαύρη αραιωμένη μπογιά και τα παιδιά φυσούσαν, ώσπου η μπογιά να διακλαδιστεί και να σχηματίσει κλαδιά. Η διαδικασία αυτή δεν είναι καθόλου εύκολη για τα νήπια, γιατί απαιτεί πολύ καλό οπτικοκινητικό συντονισμό, έλεγχο της αναπνοής, αλλά και ολόκληρου του σώματός τους. Στην αρχή, οι προσπάθειές τους απέβαιναν άκαρπες, ενώ φυσούσαν άσκοπα. Σιγά-σιγά, κατάλαβαν ποια στάση πρέπει να έχει το σώμα τους, πόσο δυνατά πρέπει να φυσούν και πότε, πόσο πρέπει να σφίγγουν τα χείλη τους, ώστε να μη βγαίνει αέρας παρά μόνο μέσα από το καλαμάκι, πώς να κρατούν το καλαμάκι. Με την πρώτη επιτυχία αναθάρρησαν και μετά δεν ήθελαν να σταματήσουν!

Όταν τα κλαδιά στέγνωσαν, πρόσθεσαν τα λουλούδια, κάνοντας κουκκίδες με πινέλο και ροζ μπογιά.

Τους κόλλησα το έργο τους σε μαύρο Canson, ώστε να έχει κορνίζα και να αναδεικνύεται περισσότερο.