Καλώς το καρναβάλι με τους τρελούς χορούς, που ντύνει μασκαράδες, μεγάλους και μικρούς!
Παίξαμε και χορέψαμε το πώς το τρίβουν το πιπέρι, το γαϊτανάκι, την ομπελίντα, την γιάνκα, τις μουσικές καρέκλες που ΟΛΟΙ& ΟΛΕΣ κερδίζουν!
Καλή Σαρακοστή!
Σήμερα, στο Νηπιαγωγείο μιλήσαμε για τις μάσκες των πρωτόγονων πολιτισμών και για τις βενετσιάνικες. Οι μάσκες αποτελούν αναμφίβολα το κέντρο του ενδιαφέροντος στο βενετσιάνικο καρναβάλι. Αλήθεια, όμως, από πότε και για ποιο ακριβώς λόγο, οι βενετσιάνοι χρησιμοποιούν τις μάσκες για να κρύψουν τα πρόσωπά τους; Η ιστορία της μάσκας, όχι μόνο στο βενετσιάνικο καρναβάλι, αλλά και γενικότερα, χάνεται στα βάθη των αιώνων. Πέρα όμως από τη γενικότερη χρήση της, η μάσκα αποτελεί και σήμα κατατεθέν της Αποκριάς. Η ιστορία της μάσκας παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Εδώ και πολλούς αιώνες, η μάσκα είναι ένα μέσο στα χέρια των απλών ανθρώπων για να διακωμωδήσουν, να σαρκάσουν, να αμφισβητήσουν, να εκφοβίσουν και να επικοινωνήσουν. Αποτελεί το πιο εκφραστικό μέσο. Επικαλύπτει το πρόσωπο με σκοπό την παρουσίαση κάτι διαφορετικού από το καθημερινό κοινωνικό πρόσωπο και απελευθερώνει.
Αμέσως μετά κατασκευάσαμε απλές αποκριάτικες μάσκες ζώων και επακολούθησε φαγοπότι με σουβλάκια και χυμούς που μας χάρισε ο Σύλλογος Γονέων τον οποίον ευχαριστούμε πολύ!
Μια μάσκα δίνει δικαίωμα στην αυθόρμητη θεατρική έκφραση. Για παράδειγμα, ο Νικόλας, ξεκαρδισμένος στα γέλια είπε ότι φαντάζεται τον εαυτό του τώρα, που τρώει σουβλάκι με τη μάσκα του λιονταριού, να είναι αληθινό λιοντάρι που τρώει την αντιλόπη που έπιασε!
Σήμερα, ημέρα της πολύτιμης βροχής για τη Νότια Χίο, στα πλαίσια του εργαστηρίου STEM , διαβάσαμε το “Ταξίδι με το σύννεφο”, του Μάρκο Σκαλτσόνε με την συγκλονιστική εικονογράφηση που καθηλώνει τα μικρά παιδιά. Με την απλότητα των γραμμών ήδη από το εσώφυλλο οι εκκολαπτόμενοι/ες αναγνώστες αισθάνθηκαν αμέσως πως κάτι ασυνήθιστο θα ξεφυλλίσουμε. Απλότητα στις γραμμές και τις μορφές, παιχνίδι με τις σκιές, τους αντικατοπτρισμούς, την ομιχλώδη ατμόσφαιρα της βροχής και την γεωμετρία της φύσης, με τα βουνά να απεικονίζονται τελείως τριγωνικά!
“Βρέχει…” γράφει ο σπουδαίος Ιταλός συγγραφέας. “Το καπέλο δεν μπορεί να σε προστατέψει. Τα χωράφια έχουν γίνει λασπότοποι. Οι κεραυνοί έκαψαν τις ροδιές, ο αέρας έριξε τα μήλα. Τα παιδιά κρύβονται στα σπίτια, οι μεγάλοι επιδιορθώνουν τις στέγες που στάζουν. Και η βροχή συνεχίζεται… Βρέχει τόσο που δεν βλέπεις μπροστά σου τίποτα. Ένα παιδί ανεβαίνει στο βουνό. “Εεε, σύννεφο! Σταμάτα να βρέχεις!”, ούρλιαξε σε ένα σύννεφο που είδε μπροστά του να κοιμάται. “Είσαι κάτι;” το ρώτησε το σύννεφο. “Εμείς τα σύννεφα γεννιόμαστε κοιμισμένα, κανείς δεν ξέρει πού, και μέχρι ΚΑΤΙ να μας ξυπνήσει, είμαστε αναγκασμένα να βρέχουμε εκεί που ξεκουραζόμαστε”, είπε στο παιδί. Και τότε, αφού το παιδί είχε ξυπνήσει το σύννεφο ανεβαίνει πάνω του και ξεκινούν ένα ταξίδι μοναδικό. Το σύννεφο σταματά να καταστρέφει και γίνει κάθε φορά και κάτι άλλο, πάντα θετικό για τη ζωή όλων.
Το άπειρο σύννεφο, με πιλότο την σοφία, τη σύνεση και το αίσθημα ευθύνης και προσφοράς του σοφού παιδιού που το οδηγεί , γίνεται μεταμορφωτική και αναγεννητική δύναμη που ποτίζει τη γη, χαρίζει ζωή σε τόπους άνυδρους, που υποφέρουν από πυρκαγιές, ξηρασίες, ζέστη. Και μάλιστα αυτό το πετυχαίνει διώχνοντας σε ορισμένες σελίδες τις λέξεις από το βιβλίο του, αφήνοντας τις εικόνες να μιλήσουν με τη δική τους δύναμη και δίνοντας το λόγο στο βλέμμα, τη σκέψη και την εκφραστική δυνατότητα του αναγνώστη να εξηγήσει και να δώσει πνοή στην ιστορία.
Μια υπέροχη ιστορία, στα όρια του αριστουργήματος, από τον Μάρκο Σκαλτσόνε, που μαγεύει με το κείμενο και την εικονογράφησή του. Παίρνοντας την ασίγαστη δύναμη και την παντελή αδιαφορία της φύσης που δυσκολεύει τις ζωές των ανθρώπων και καταστρέφει τους κόπους τους, ο Σκαλτσόνε, με την αθωότητα ενός παιδιού ως καθοριστικό διαμεσολαβητή, μετατρέπει την ιστορία του σε μια ωδή στην ευεργετική δύναμη της φύσης και την καθοριστική παρέμβαση, καθοδήγηση και δύναμη του καλοπροαίρετου ανθρώπινου παράγοντα.
Αμέσως μετά, τα παιδιά έβαλαν τα δυνατά τους και αναπαράστησαν εικαστικά το σύννεφο και τον/την πιλότο- παιδί. Τα κατάφεραν ΟΛΑ!🥰
την κλήρωση και την ψηφοφορία.και μοιάζει να ενεργοποιεί πολλές αισθήσεις. Έχεις ένα πλήθος γύρω σου που θέλουν να δουν αν επελέγησαν ή όχι, που περιμένουν υπομονετικά ή που βαριούνται την αναμονή. Φαίνεται γενικά να υπάρχει μια εναλλαγή ανάμεσα σε στιγμές προσήλωσης και προσοχής, από τη μια, και έντασης και προσμονής από την άλλη. Με τον ίδιο τρόπο η όλη διαδικασία συγκέντρωνε όλους αυτούς τους ανθρώπους, αποκτούσε ζωή. Ήταν ένα χαρακτηριστικό της κλασικής Αθηναϊκής Δημοκρατίας: «κάτι το ορθολογικό, το μαθηματικό να είναι ταυτόχρονα ζωντανό και ανθρώπινο», όπως υπογράμμισε πρόσφατα η επικεφαλής της Γαλλικής Αρχαιολογικής αποστολής κ. Σανκοφσκί η οποία δημιούργησε μια πιστή απομίμηση της αρχαίας καλποδόχου.