Σεισμούλη, σκανταλιάρη,ζαβολιάρη και ζημιάρη, 
δεν με τρομάζεις πια,
κι ας έρθεις με βήματα βαριά!
Ξέρω τι πρέπει να κάνω και νιώθω μεγάλη χαρά

«Πώς γίνεται ο σεισμός;» ρώτησε χθες ένας μαθητής. Και επακολούθησε ένας καταιγισμός ιδεών και ερωτήσεων:  Γίνεται μέρα ή νύχτα; Μπορούμε να πέσουμε κάτω από το κρεβάτι;  Πώς κουνιούνται τα φώτα και τα παράθυρα;  Τι πρέπει να κάνουμε όταν γίνεται σεισμός;  Πώς μπορούμε να μη γίνει ποτέ σεισμός; Τι θα κάνουμε όταν σταματήσει ο σεισμός;  Τι θα κάνουμε μετά το σεισμό;  Πώς να σώσουμε τη ζωή μας; Πώς γίνεται να είναι ειρήνη, όχι σεισμός;  Τι θα κάνουμε για να έχουμε λίγες ζημιές;  Πώς πέφτουν τα έπιπλα;  Γιατί κουνιούνται τα σπίτια; Θέλουμε να μάθουμε για τους εργάτες που έρχονται και ρίχνουν μπετό όταν ανοίξει ο δρόμος.

Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Σεισμοί  για την Πρώιμη Σχολική Ηλικία» οδήγησε τα μικρά παιδιά σε ένα συναρπαστικό ταξίδι μάθησης και ανακαλύψεων σχετικά με τα σεισμικά φαινόμενα, με σκοπό να γνωρίσουν, στο βαθμό που τους επιτρέπει η ηλικία τους, τα φαινόμενα αυτά και να πάρουν τα ανάλογα μέτρα προστασίας. Σκοπός του προγράμματος, έτσι όπως αποτυπώνεται στο ιστόγραμμα, («αραχνούλα», όπως το λέει η κα Σοφία)  είναι η πρόκληση του ενδιαφέροντος των παιδιών για το συγκεκριμένο θέμα.

Τα παιδιά παρακολούθησαν βίντεο από το You Tube σκέφτηκαν και συζήτησαν  γύρω από τα εξής ερωτήματα: – Τι είναι αυτό; – Σου έχει συμβεί ποτέ; – Πώς αισθάνθηκες; – Τι έκανες; Ακολούθως, δημιούργησαν μια ιδιαίτερα ευφυή χειροτεχνία, με σύρμα πίπας, πλαστελίνη και σπιτάκια που σείονται αλλά δεν γκρεμίζονται. Γιατί το ζητούμενο τελικά είναι η ανθεκτικότητα,  Όπως λέει και μια αρχαία λατινική παροιμία «Κλυδωνίζεται αλλά δεν βυθίζεται», («Fluctuat nec mergitur»)