Στην ελληνική μυθολογία ο Καιρός ήταν θεότητα που προσωποποιούσε την ευνοϊκή χρονική στιγμή. Προς τιμή του Καιρού συνέθεσε ποίημα ένας δικός μας Χιώτης αρχαίος ποιητής ,
ο Ίων ο Χίος, όπου τον αποκαλεί “τον νεότερο γιο του Δία». Η αντίστοιχη ρωμαϊκή θεότητα ήταν ο Occasio ή Tempus.
ο Ίων ο Χίος, όπου τον αποκαλεί “τον νεότερο γιο του Δία». Η αντίστοιχη ρωμαϊκή θεότητα ήταν ο Occasio ή Tempus.Σχετικά με τη λατρεία του Καιρού ο αρχαίος περιηγητής Παυσανίας αναφέρει την ύπαρξη βωμού του Καιρού, στην Ολυμπία, στην είσοδο του σταδίου, ενώ εκτιμάται ότι στους μεταγενέστερους αιώνες η λατρεία του Καιρού αναπτύχθηκε περισσότερο.
Το πιο φημισμένο άγαλμα που αναπαριστά τον καιρό είναι του Λύσιππου . Ο Λύσιππος εξάντλησε τη δημιουργική του φαντασία για να απεικονίσει μία τόσο αφηρημένη έννοια. Το πρόβλημα που είχε να αντιμετωπίσει ήταν να δείξει στους ανθρώπους πως όλα πρέπει να γίνονται την κατάλληλη στιγμή, η οποία όμως είναι τόσο σύντομη -έρχεται και παρέρχεται τόσο γρήγορα-, ώστε αν δεν την καταλάβουμε και αν δεν την προλάβουμε, θα χάσουμε την ευκαιρία για πάντα. Στη σύλληψη αυτής της ιδέας φάνηκε για ακόμη μία φορά η μεγαλοφυΐα του Λυσίππου. Παρέστησε τον καιρό ως ένα νέο και φτερωτό άνδρα, ο οποίος κρατά στο χέρι του μία ζυγαριά. Τα φτερά στα πόδια και στις πλάτες δηλώνουν ότι ο ευνοϊκός καιρός, η ευκαιρία δηλαδή, “πετάει”. Άλλωστε, μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμε την έκφραση “πέταξε η ευκαιρία” ή την προτροπή “άρπαξε την ευκαιρία”. Στο πρωτότυπο χάλκινο άγαλμα του Λυσίππου, σύμφωνα με τις πηγές, ο καιρός πατούσε πάνω σε μία σφαίρα.
Τα παιδιά σήμερα του Νηπιαγωγείου Πυργίου άρπαξαν την ευκαιρία και ετοίμασαν, με αφορμή την πρωινή χαλαζόπτωση, τον τροχό του καιρού που παρουσιάζει τα διάφορα μετεωρολογικά φαινόμενα. Όπως τραγουδά και το Κρητικό Έπος του Ερωτόκριτου:
“Tου Κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν,
και του Τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηγαίνουν
με του Καιρού τα αλλάματα, που αναπαημό δεν έχουν…”
Αμέσως μετά παρουσιάστηκε ένα ωραίο πείραμα που ερμηνεύει το φαινόμενο του ανεμοστρόβιλου!
