“Όλα είναι μέσα στη λέξη”, γράφει ο Pablo Neruda στο ποίημά του “Η Λέξη”. Είναι σαφές, ότι όταν μιλάμε δεν σκεφτόμαστε ακριβώς κάθε λέξη που εκφέρουμε. Μήπως όμως θα έπρεπε; Μήπως τελικά, οι λέξεις που επιλέγουμε να πούμε έχουν ισχυρότερο αντίκτυπο στη ζωή μας από αυτό που νομίζουμε;

Το δεύτερο μάθημα καλλιέργειας της συναισθηματικής νοημοσύνης  ήταν ένα αξέχαστο μάθημα για το πώς πρέπει να επιλέγουμε προσεκτικά τα λόγια μας ώστε να αποφεύγουμε να πληγώνουμε τους γύρω μας. Τα παιδιά επέλεξαν τις θετικές φράσεις που φανερώνουν αποδοχή και αλληλεγγύη και τις τοποθέτησαν στο «βάζο των καλών λέξεων». Δώσαμε έμφαση στην εξάσκηση της εκφοράς ευεργετικών λόγων δίνοντας ζωή στα λόγια με δραματοποίηση. Και η αλήθεια είναι ότι οι «αναζωογονητικές» λέξεις μπορούν να μας βοηθήσουν έμμεσα στο να αντεπεξέλθουμε, ενήλικες και παιδιά,  στα προβλήματα της ζωής.

Οι λέξεις μπορούν να δημιουργήσουν απίστευτα νοήματα και να συνοδεύσουν μοναδικές εμπειρίες. Οι θετικές και αρνητικές λέξεις πηγαίνουν σε δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Εάν επιλέξουμε να χρησιμοποιούμε αρνητική γλώσσα όλη την ώρα, πιθανότατα θα υποφέρουμε. Από την άλλη πλευρά, αν επιλέξουμε να μιλήσουμε θετικά, η ζωή μας θα βελτιωθεί. Τελικά, οι μαθητές & οι μαθήτριες επιλέγουν την αξία της αλήθειας και της ευγένειας και όχι τον τοξικό πόνο που συνοδεύει την εχθροπάθεια και τον λόγο του κοινωνικού αποκλεισμού που αν αδιαφορήσουμε εξαπλώνονται αστραπιαία.

Μετά τις ημέρες ευαισθητοποίησης πάνω στο φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού, ακολούθησε το δεύτερο εργαστήριο με τίτλο «Ο κόσμος που κρύβεται μέσα μου» που αφορούσε τα συναισθήματά μας. Κατά τη διάρκειά του, προσεγγίσαμε ποικίλες έννοιες & συναισθήματα και γνωρίσαμε διάφορους τρόπους επίλυσης συγκρούσεων και διαχείρισης προβλημάτων.

Κύριος μαθησιακός στόχος είναι και η συναισθηματική αγωγή. Η τελευταία αναφέρεται σε όλες τις ικανότητες που αποτελούν τη συναισθηματική νοημοσύνη στο πλαίσιο των συναισθηματικών αλληλεπιδράσεων των παιδιών στο οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον. Οι ικανότητες που περιλαμβάνονται είναι: η ικανότητα αντίληψης, έκφρασης και χειρισμού των συναισθημάτων, ο αυτοέλεγχος, η ενσυναίσθηση, η ποιοτική επικοινωνία, η διαδικασία επίλυσης συγκρούσεων και προβλημάτων, η διεκδικητική στάση, η προσωπική υπευθυνότητα, η αυτεπίγνωση, η αυτοαποδοχή και η ικανότητα για συνεργασία.

Το σχέδιο εργασίας μας που αφορούσε τα συναισθήματά μας, αναπτύχθηκε μέσα από συζήτηση και ανταλλαγή ιδεών, τεχνικές θεατρικού παιχνιδιού, ομαδικά παιχνίδια ρόλων, εικαστικές δράσεις και παρεμβάσεις, παιχνίδια μυθοπλασίας, κ.ά. Τα παιδιά κατέταξαν φωτογραφίες που προσεκτικά επέλεξε η εκπαιδευτικός Γεωργία Τζιγιέρα σε ομάδες και ακολούθησαν πλούσιες μαθησιακές δραστηριότητες με χειροτεχνίες και θεατρικό παιχνίδι.

Η  επιτέλεση εκ μέρους της νεοδιόριστης δασκάλας του παιδαγωγικού της έργου ήταν η έμπνευση για το άρθρο “Η Συνδιδασκαλία στα ελληνικά σχολεία υπό τον φακό της δημοκρατικής εκπαίδευσης” Περισσότερα εδώ: https://www.especial.gr/sindidaskalia-sta-ellinika-eholeia-ypo-ton-fako-tis-dimikratikhs-ekpaideysis-arthro/?fbclid=IwAR27WOlv_kz9fz3EYWP9WXxYUCi0bZekZzK3s1BSrcYydl_wDj-YCStUgPM

Η  πορτοκαλιά  είναι το δημοφιλέστερο εσπεριδοειδές δέντρο στον κόσμο που όλοι λατρεύουμε για τους νόστιμους ζουμερούς καρπούς του . Αναπτύσσεται μακροχρόνια, όπως ο ανθρώπινος εγκέφαλος, είναι ευαίσθητη στην κακοποίηση του παγετού, όπως και η παιδική νόηση όταν εκτεθεί στο bullying που είναι η θεματική ενότητα που διδάσκονται τα παιδιά αυτή την εβδομάδα. Και οι δύο, πορτοκαλιές και παιδικός εγκέφαλος διαθέτουν πλαστικότητα και μπορούν να ξεπεράσουν τις δοκιμασίες μέχρι ένα ορισμένο βαθμό αν υποστηριχθούν από χείρα βοηθείας, το περίφημο “helping hand” των Αγγλοσαξόνων. (στη σημερινή εργασία μαθητές & μαθήτριες έγραψαν τα παιδιά που επιθυμούν να τα παρηγορούν σε κάθε δάκτυλο) Στο φιλόξενο κτήμα -εκφράζουμε θερμές ευχαριστίες στον ιδιοκτήτη καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιά Ιωάννη Θεοτοκά – οι πορτοκαλιές κατάφεραν να δώσουν φέτος πλουσιοπάροχους καρπούς χάρη στην αμείωτη στοργή του καλλιεργητή αν και πέρυσι είχαν πληγεί σκληρά από τον όψιμο παγετό. Τα παιδιά δοκίμασαν τα “μήλα των εσπερίδων” στη σπάνια ποικιλία «Χίου» που φιλοξενεί το κτήμα-τα ξενικά μέρλιν ήταν λιγότερο γενναιόδωρα.

.

«Άρτος καρδίαν ανθρώπου στηρίζει» έγραφε ο Δαυιδ πριν 3.000 χρόνια. Εδώ και τέσσερεις γενιές στέκει ακλόνητος ο φούρνος του Μπέλλα, με την ίδια προσήλωση στην ποιότητα και το ίδιο ψωμί από τότε που ο πρωτοπόρος φούρναρης, με θητεία σε ρώσικους φούρνους, τον ίδρυσε προπολεμικά. Ήταν από τους πρώτους ηλεκτρικούς φούρνους της Χίου που επωφελήθηκε από την ύπαρξη ηλεκτρικού δικτύου ήδη στη δεκαετία του ’30. Στο παρόμοιου εμβαδού Αιγαιοπελαγίτικο νησί του γράφοντος, σε παρόμοιου πληθυσμού χωριό, στο ορεινό  Φιλώτι, η ηλεκτροδότηση ήλθε μόλις τη δεκαετία του ’70.

Ξεναγηθήκαμε στο αρτοποιείο, είδαμε επιτόπου την παρασκευή παξιμαδιού στον περιστροφικό φούρνο, αναγνωρίσαμε τη μηχανή ζυμώματος και κεραστήκαμε ολόφρεσκο, ευωδιαστό ψωμί «του Μπέλλα» αν και την παράδοση έχει αναλάβει πια να διατηρεί ένας Μεστούσης Μερακλής επιχειρηματίας που παρέλαβε τα ηνία από την πυργούσικη οικογένεια Κούτελου. Ο άρτος ημών ο επιούσιος, που η προσευχή ταυτίζει με το θεϊκό δώρο της επιβίωσης, είναι από τα πιο αρχέγονα εδέσματα που ανακάλυψε ο άνθρωπος, από τον καιρό που εγκαταστάθηκε σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο και άρχισε να καλλιεργεί τη γη. Η ιστορία του ψωμιού που έφτιαχναν οι άνθρωποι με το σιτάρι χάνεται στο βάθος των χιλιετιών, είναι ο συνδετικός κρίκος των λαών της Μεσογείου.

Τριακόσιες εξήντα τέσσερις μέρες. Τόσες χρειάζεται να περιμένει ο σχολικός μας χαρταετός για να ξαναβγεί στον ουρανό, όχι αντάμα με τους άλλους χρωματιστούς “συναδέλφους” που πέταξαν την Καθαρά Δευτέρα. Αυτή η ακινησία τον σκοτώνει. Συνήθισε το σκοτάδι του, την απουσία, την ακινησία, τις πτήσεις που αργούν ένα χρόνο ακριβώς. Φαντάζεται ταξίδια, εκεί που ενώνεται το κοντινό μπλε του ουρανού και της θάλασσας, εκεί που δεν ξέρεις αν κολυμπάς ή αν πετάς. Κάποτε, φτάνει εκείνη η μέρα. Η υπ’ αριθμόν 365 που περιμένει να τον σηκώσει το χέρι μαθητών και μαθητριών και να τον βγάλει έξω. Τα παιδιά του Νηπιαγωγείου Πυργίου τον σήκωσαν ψηλά και πάλι. Κι η ζωή είναι τόσο όμορφη, έστω και σε αυτές τις τόσο μικρές, περιστασιακές δόσεις. Ακόμα περισσότερο αν πετά πάνω από το ασφαλές, καλλιεργημένο βιολογικά, χωράφι της κυρα-Ρήνης, στον χωρίς σύρματα κάμπο του Γαλάτη! Με τα άφθονα χιώτικα σφυριχτάκια-για να θυμηθούμε την αναιδή νεαρά της υπέροχης ταινίας “Εαρινή Σύναξη των Αγροφυλάκων”.

Μια επίκαιρη ομιλία, λόγω της τραγωδίας στα Τέμπη. Καλεσμένοι μας στο Πυργί, την Τετάρτη 1 Μαρτίου εκλεκτές επιστήμονες του Κέντρου Παιδιού & Εφήβου.