Ξημέρωσε 28η Οκτώβρη. Μια ηλιόλουστη μέρα με βόρειο άνεμο, αυτό το χιλιοτραγουδισμένο οριζόντιο ρεύμα αέρα. Ο Γιάννης Τσαρούχης στο δικό του «Ανεμολόγιο» τον ζωγραφίζει ως μεσήλικα με γκρίζα γενειάδα ενώ ο Νοτιάς είναι νεαρός και αμούστακος και κρατάει πήλινο δοχείο νερού. Θαύμασα μια στιγμή τα παιδιά πόσο φρόνιμα ήταν στο Ηρώο αλλά για στάσου! Απλώς ήταν απορροφημένα με τις αναδιπλώσεις και τον κυματισμό στα γαλανόλευκα σημαιάκια. Δεν ήταν σήμερα ο λυπημένος βοριάς του «ξυπόλητου τάγματος» της Γερμανικής Κατοχής που τραγούδησε ο Μίκης Θεοδωράκης:
“Βoριάς χτυπάει την πόρτα μου και στην ψυχή μου αγιάζι και στα πικρά τα μάτια μου στιγμή στιγμή βραδιάζει”
Ήταν μια χαρμόσυνη για τους μικρούς μαθητές& μαθήτριες «βενετσιάνικη» τραμουντάνα σαν αυτή που τραγουδά ο Ξυλούρης στο «Φύσα αεράκι φύσα με», σαν το δοξαστικό μελτέμι που τραγουδά ο Ελύτης στο «Άξιον Εστίν»:
“Οι σημάντορες άνεμοι που ιερουργούν, που σηκώνουν το πέλαγος, που σφυρίζουν στα όρη : Ο Μαΐστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής, ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σιρόκος, η Τραμουντάνα, η Όστρια..!”
AEΡΑΑΑΑ!
