Έφτασε η ώρα του δεκατιανού κολατσιού! Ο/η εκάστοτε βοηθός της σχολικής μέρας επιλέγει το τραπέζι που θα κληθεί να εκτελέσει πλύσιμο χεριών. Την ώρα εκείνη ο γράφων παίζει παιδικά τραγούδια στο αρμόνιο, δίπλα στα παιδιά και ακολούθως λέμε την καταπληκτική προσευχή που δίδαξε στο σχολείο η κα Σοφία:

“Έλα Χριστέ και Παναγιά και κάθισε κοντά μας και ευλόγησε το τραπέζι μας με όλα τα φαγητά μας να φάμε να χορτάσουμε και σένα να δοξάσουμε”

Tην ώρα που κολατσίζουμε τα παιδιά είναι ελεύθερα να αλληλεπιδρούν κοινωνικά και να μιλάνε. Μπορούν επίσης, αν επιλέξει ο/η βοηθός, να ακούνε & να βλέπουν μια παράσταση Καραγκιόζη του σπουδαίου Άθω Διανέλλη.

Ακολουθεί το πρώτο κουδούνι. Όλα διακόπτονται εκτός από τα παιδιά που τρώνε και μπορούν να συνεχίσουν μέχρι το δεύτερο κουδούνι. Όποιο παιδί θεωρεί ότι έχει τελειώσει το κολατσιό, μπορεί να σηκωθεί και να έλθει στο τραπέζι όπου διδάσκει για λίγα λεπτά ο γράφων το παιχνίδι «ντόμινο». Είναι ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που ασκεί την παρατηρητικότητα, παρακινεί τα παιδιά να σέβονται τους κανόνες της σειροθέτησης και είναι διαπολιτισμικά ουδέτερο. Ίσως όχι τόσο ουδέτερο! Τα παιδιά με καταγωγή από γειτονική βαλκανική χώρα συχνά έχουν μεγαλύτερη επιδεξιότητα στο domino από τα Ελληνόπουλα. Και ο λόγος είναι η μεγαλύτερη έκθεσή τους καθώς παρατηρούν τους παππούδες τους να το παίζουν. Μέχρι πρόσφατα, τουλάχιστον, μπορούσες στο Δημοτικό πάρκο, στο Βουνάκι της Χώρας να δεις τους υπερήλικους αυτούς παππούδες να παίζουν ειρηνικά σε ομάδες.

Όσα παιδιά πάλι δεν θέλουν να παίξουν για λίγα λεπτά domino, μπορούν να πάρουν πινακάκια και χρωματιστές κιμωλίες και να κάνουν μια εφήμερη ζωγραφιά.

Με την παραπάνω ρουτίνα έχουμε λύσει δημιουργικά την μετάβαση από την ώρα του κολατσιού στην επόμενη διδακτική ώρα. Η μετάβαση ολοκληρώνεται με την ευχαριστήρια προσευχή που μας δίδαξε η αείμνηστη κα Μαριγώ, στην Ορεινή Νάξο:

“Έφαγα, εχόρτασα, το Θεό εδόξασα, κι είπα, φχαριστώ Θεέ μου, Παναγιά μου και Χριστέ μου”