“Αλήθεια πως περιμένουμε τα παιδιά να αποδεχτούν το διαφορετικό; Όταν σε ένα κόσμο γεμάτο διαφορετικότητες εμείς οι ενήλικες επεμβαίνουμε ακόμα και στο συμβολικό μικρόκοσμό τους με τέτοιο τρόπο ώστε οταν το πόδι του σούπερ ηρωα βγει το πεταμε,όταν το χέρι της κούκλας σπασει αχρηστέυεται…σπευδουμε να αντικαταστήσουμε με καινούργια ,”αρτιμελή”,κανονικά παιχνίδια, τέλεια φτιαγμένα.
Μέσα σε ένα κόσμο που η τελειότητα του εντοπίζεται ακριβώς σε αυτό στη ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΌΤΗΤΑ την όποια βιαζόμαστε να πεταξουμε στον κάδο των σκουπιδιών…
Την επόμενη φορά που θα έρθει ενα παιδι να παραπονεθεί “για ενα παιχνίδι που το έσπασε το χέρι/το πόδι κτλ” αδραξε την ευκαιρία για συζήτηση. Μήπως το παιχνίδι δεν αλλάζει, μήπως εξακολουθεί να προσφέρει ευχαρίστηση στο παιδί;
Μην χάσετε την ευκαιρία να αναφερθείτε στην Ενσυναίσθηση και στην Αποδοχή!”
(πηγή:reuse_recreaction)