Αγαπώ… Αγαπάς… Αγαπάμε…

Σας στέλνω ιδέες για καρδούλες…(10+1)!

Στείλτε μου τις δικές σας!

Κι ένα παραμύθι διαχρονικό, καλά φυλαγμένο στο Νηπιαγωγείο μας…

Και όλο το κείμενο

Το μικρό καστανό λαγουδάκι, πηγαίνοντας για να κοιμηθεί, έπιασε τα μακριά

αυτιά του Μεγάλου Καστανού Λαγού. Ήθελε να σιγουρευτεί πως ο Μεγάλος Καστανός Λαγός άκουγε.

“Μάντεψε πόσο σ’ αγαπώ!” είπε.

“Ω! δε νομίζω ότι μπορώ να το μαντέψω αυτό!”, είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός.

“Τόσο πολύ!” είπε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι ανοίγοντας τα χέρια του όσο πιο πλατιά μπορούσε.

Ο Μεγάλος Καστανός Λαγός είχε μεγαλύτερα χέρια. “Εγώ όμως αγαπώ ΕΣΕΝΑ τόσο πολύ!” είπε.

Χμ, αυτό είναι πολύ , σκέφτηκε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι.

“Σ’ αγαπώ τόσο, όσο ψηλά μπορώ να φτάσω!” είπε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι.

“Κι εγώ σ’ αγαπώ τόσο, όσο ψηλά μπορώ ΕΓΩ να φτάσω!”, είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός.

Αυτό είναι αρκετά ψηλά, σκέφτηκε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι. Θα ήθελα κι εγώ να είχα χέρια τόσο μεγάλα.

Τότε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι είχε μια καλή ιδέα.

Στηρίχτηκε στο έδαφος με τα χέρια του και έφτασε με τα πόδια του όσο πιο ψηλά μπορούσε στον κορμό του δέντρου. “Σ’ αγαπώ μέχρι τα πόδια μου!” είπε.

“Κι εγώ σ’ αγαπώ μέχρι τα πόδια σου!”, είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός σηκώνοντας το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι πάνω από το κεφάλι του.

“Σ’ αγαπώ τόσο όσο μπορώ να πηδήξω!” είπε γελώντας το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι πηδώντας πάνω κάτω.

“Αλλά εγώ σ’ αγαπώ όσο ΕΓΩ μπορώ να πηδήξω!” χαμογέλασε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός- και πήδηξε τόσο ψηλά που τα αυτιά του άγγιξαν τα κλαδιά του δέντρου.

Πολύ ψηλό πήδημα, σκέφτηκε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι. Αχ να πηδούσα κι Εγώ τόσο ψηλά!

“Σ’ αγαπώ από δω μέχρι το ποτάμι!”, φώναξε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι.

“Σ’ αγαπώ και μετά από το ποτάμι, πάνω από τους λόφους!”, είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός.

Είναι πράγματι πολύ μακριά, σκέφτηκε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι.

Είχε νυστάξει πολύ για να σκεφτεί περισσότερο. Τότε κοίταξε μέσα από τους θάμνους την μεγάλη μαύρη νύχτα. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από τον ουρανό.

“Σ’ αγαπώ μέχρι το φεγγάρι!”, είπε και τα μάτια του έκλεισαν.

” Ω αυτό είναι πολύ μακριά!”, είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός. “Είναι πολύ μακριά”.

Ο Μεγάλος Καστανός Λαγός έβαλε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι στο κρεβάτι του.

Έσκυψε και το φίλησε στο μέτωπο. Μετά ξάπλωσε δίπλα του και ψιθύρισε με χαμόγελο:

“Σ’ αγαπώ μέχρι το φεγγάρι- ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΞΑΝΑ!”.

“Η αγάπη δεν είναι συνήθεια, καθήκον ή χρέος. Η αγάπη είναι.

Αγάπα και μη ρωτάς πολλά. Μονάχα αγάπα.”

Paulo Coelho

Σας φιλώ αγαπο-παιδάκια μου!