Επίσκεψη στο σχολείο μας της Κ. Μπεκίρη Σπυριδούλας από το Καλλίπολις ,όπου έγιναν παιχνίδια και κατασκευές με σκοπό την αποδοχή της διαφορετικότητας και την συνένωση της ομάδας .

 

                                                        ” Η  Μιμή  η Κουταλαυτού “

Διαβάσαμε την ιστορία της “Μιμής της κουταλαυτούς”, συζητήσαμε για την Μιμή και τους συμμαθητές της, ζωγραφίσαμε και καταγράψαμε.

“Η Μιμή είναι ένα κοριτσάκι εφτά χρονών. Σήμερα ξύπνησε πολύ χαρούμενη, πετάχτηκε από το κρεβάτι της και φώναξε : «Γιούπι !!! Σήμερα θα πάω για πρώτη φορά στο μεγάλο σχολείο!!!». Η μαμά της, της χαμογέλασε και της είπε ότι είναι σίγουρη ότι θα της αρέσει πολύ το νέο της σχολείο. Έφαγε πρωινό, ντύθηκε, πλύθηκε και φόρεσε το πιο φωτεινό της χαμόγελο.  Όταν έφτασαν στο σχολείο η μαμά της, την αποχαιρέτησε φιλώντας την και της είπε:

«Καλή αρχή, μικρό μου, και να θυμάσαι είσαι όμορφη, πολύ όμορφη».

Η Μιμή μπήκε γεμάτη χαρά στην τάξη της.

«Γεια σας! Είμαι η Μιμή είμαι πολύ χαρούμενη που μεγάλωσα και φοιτώ

πλέον στο μεγάλο σχολείο. Είμαι σίγουρη θα αποκτήσω καινούριους φίλους που θα τους αγαπώ και θα με αγαπάνε».

Ξαφνικά  η  Μιμή  άκουσε  δυνατά  γέλια.

«Χαχαχαχαχα!!!  Τι  αυτάρες  είναι  αυτές! Πώς πετάγονται έτσι;

Σαν  παλιοκουτάλες είναι τα  αυτιά σου! Χαχαχαχαχα! Μιμή η κουταλαυτού!»

Η μικρή μας Μιμή είχε κάτι το διαφορετικό από τα άλλα παιδάκια.

Τα δύο μεγάλα πεταχτά αυτιά της την έκαναν ξεχωριστή.    Η Μιμή στην αρχή  δεν έδωσε καμία  σημασία  στον συμμαθητή της, τον Τζακ, ίσα ίσα που το διασκέδαζε κιόλας. Με το πέρασμα του χρόνου όμως κατάλαβε ότι αυτό δεν ήταν αστείο. Ντρεπόταν για τα αυτιά της και ήταν πολύ στεναχωρημένη. Η Μιμή δεν ξυπνούσε πλέον με την ίδια όρεξη για να πάει στο σχολείο. Δεν της άρεσε καθόλου το σχολείο. Ξυπνούσε κάθε πρωί και πονούσε η κοιλίτσα της.

Εκείνη την μέρα, ο Τζακ το είχε παρακάνει. Έλεγε και ξαναέλεγε για τα αυτιά της Μιμής. Η Μιμή ντρεπόταν πάρα πολύ. Έβλεπε το ρολόι και παρακαλούσε να τελειώσει γρήγορα η μέρα και να επιστρέψει στο σπίτι της.

Φεύγοντας από το σχολείο κάθισε ολομόναχη σε ένα παγκάκι και έκλαιγε ασταμάτητα. «Αχ! Πόσο θα θελα κι εγώ να έχω μικρά αυτιά», έλεγε και ξαναλέγε και τα δάκρυα της έτρεχαν σαν ποτάμι. Ξαφνικά, άκουσε μια φωνή να της λέει: «Κι όμως τα μεγάλα αυτιά είναι υπέροχα, για δες την μυτόγκα μου!»

Η Μιμή γυρίζει και  τι να δει; Ένα αγοράκι με μία τεράστια μύτη.

Τον λέγανε Μπένη. Ο Μπένης κάθισε στο παγκάκι και η Μιμή με δάκρυα στα μάτια  του τα είπε  όλα. Όλα όσα την στεναχωρούσαν τον τελευταίο καιρό και όλα όσα τις κάνει ο Τζακ ο συμμαθητής της. Ο  Μπένης της απάντησε:

«Το κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Μοιάζουμε ίδιοι αλλά είμαστε διαφορετικοί. Και ο Τζακ θα έχει κάτι το διαφορετικό από σένα αλλά και κάτι το ίδιο, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά.

«Ναι!» φώναξε η Μιμή, «ο Τζακ έχει το ίδιο ύψος με μένα αλλά έχει γουρλωτά μάτια». Είναι καιρός ο Τζακ να καταλάβει ότι το κάθε παιδί είναι  διαφορετικό και ότι κάπου διαφέρουμε και κάπου μοιάζουμε”.

Δουλέψαμε την τεχνική «ρόλος στον τοίχο».

 Στη συνέχεια αναρτήσαμε το σκίτσο στον τοίχο ώστε να το βλέπουμε όλοι και παίξαμε το εξής παιχνίδι: σε κύκλο πετούσε μια μπάλα ο ένας στον άλλο, χωρίς να ακολουθούμε τη σειρά, όσο ακουγόταν μια γρήγορη μουσική. Κάθε φορά που σταματούσε η μουσική, το παιδί που κρατούσε τη μπάλα έλεγε μια λέξη που πίστευε ότι ταιριάζει με τη Μιμή . Η λέξη μπορεί να ήταν κάποιο επίθετο (μικρή, λυπημένη, θυμωμένη…), ένα χρώμα (ροζ, κίτρινο…), ένα ουσιαστικό (φόρεμα, κούκλα…) ή ένα ρήμα (κλαίει, φιλάει…). Τις λέξεις έγραψαν  τα   παιδιά  και τις κόλλησαν στο σκίτσο. Όσες χαρακτήριζαν εξωτερικά τη Μιμή  έμπαιναν στο περίγραμμα του σκίτσου και όσες περιέγραφαν πώς νιώθει έμπαιναν στο εσωτερικό. Η αλήθεια είναι πως υπερείχαν οι πρώτες, καθώς ήταν πιο εύκολο στα παιδιά να περιγράψουν εξωτερικά χαρακτηριστικά. Το παιχνίδι με τη μουσική χρησιμοποιήθηκε για να ενθαρρυνθούν να μιλήσουν και τα παιδιά που δεν είχαν άνεση στον προφορικό λόγο ή ήταν πιο ντροπαλά. Ο ρόλος στο χαρτί παρέμεινε κρεμασμένος καθ’ όλη τη διάρκεια του Εκπαιδευτικού Δράματος για να μπορούν να ανατρέχουν σε αυτόν τα παιδιά.

Η τεχνική που ακολουθήθηκε στη συνέχεια ήταν αυτή του «παιχνιδιού ρόλων» προκειμένου τα παιδιά να βρουν βιωματικά μια λύση στο πρόβλημα.

 Χαρίσαμε στη Μιμή  τις πιο    ” γλυκές  λεξούλες “.

 

Τι κι αν είμαστε όλοι διαφορετικοί !!! Είμαστε όλοι ίδιοι!!!

 

Με το διάγραμμα του Venn ,  ζωγραφίζω με το φίλο/η μου  τι μου αρέσει να κάνω και τι κοινό έχουμε !!

 

 

ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ 

Σύμφωνα με τον Οδηγό Εκπαιδευτικού  , Πρόγραμμα σπουδών  για την Προσχολική εκπαίδευση.